Οι δομικές διαφορές μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στα εκάστοτε μισθολογικά καθεστώτα τους – όπου ενώ σε μία συντονισμένη οικονομία, όπως αυτή της Γερμανίας, μία ενορχηστρωμένη στρατηγική συγκράτησης των μισθών είναι πολύ εύκολη, σε μία μικτή οικονομία με τα ανταγωνιζόμενα συνδικάτα ή/και πολιτικά κόμματα της, καθώς επίσης με το ανάλογα κατακερματισμένο σύστημα καθορισμού των μισθών, όπως αυτή της Ιταλίας, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Η σημασία τώρα των διαφορετικών μισθολογικών καθεστώτων, όσον αφορά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των κρατών, έχει ερευνηθεί από πολλούς οικονομολόγους – όπου εμείς συντασσόμαστε με την άποψη, κατά την οποία η σχέση μεταξύ τους έχει τη μορφή του U. Εν προκειμένω, όσο αυξάνεται ο βαθμός συγκέντρωσης του καθορισμού των μισθών (συλλογικές συμβάσεις κλπ.), τόσο μειώνεται η ανταγωνιστικότητα – όπου όμως, από ένα σημείο αντιστροφής και μετά (turning point), αρχίζει ξανά να αυξάνεται. Το μεγάλο πρόβλημα όμως εδώ είναι ο χρόνος που έχει η εκάστοτε οικονομία στη διάθεση της – όταν οι άλλες λειτουργούν αντίθετα.
