Εάν οι επιχειρήσεις αλλάξουν συστηματικά
θέση και βρεθούν μαζί με τα νοικοκυριά στην πλευρά των αποταμιευτών για
πάντα, όπως συμβαίνει ήδη σε πολλές χώρες, τότε το κράτος θα πρέπει να
παράγει χρέη για πάντα – ανεξάρτητα από το μέγεθος του απολύτου επιπέδου
του χρέους του. Εάν δηλαδή οι επιχειρήσεις φτάσουν σε σημείο να
αποταμιεύουν παντού, έχοντας γίνει πανίσχυρες με τη βοήθεια του
νεοφιλελευθερισμού, τότε τα δημόσια χρέη θα συνεχίσουν να αυξάνονται
παντού – με εξαίρεση τις λίγες πλεονασματικές (μερκαντιλιστικές) χώρες
που όμως θα υφίστανται αυξανόμενες πιέσεις από τα κράτη που
εκμεταλλεύονται, όπως η Γερμανία από τις ΗΠΑ κοκ.
.
Εισαγωγικά, για
να γίνει κατανοητή η ανάλυση, στην Οικονομία μίας χώρας έχουμε τις
Επιχειρήσεις, τα Νοικοκυριά, το Κράτος και το Εξωτερικό. Εν προκειμένω, οι αποταμιεύσεις είναι ίσες με το χρέος – η πρόσθεση δηλαδή των αποταμιεύσεων και του χρέους, έχει πάντοτε υπόλοιπο μηδέν.