ΔΕΗ, δημόσια ή ιδιωτική;

Ιδιαίτερα τα τελευταία δέκα χρόνια, επαναπαυόμενη στο μεγάλο μέγεθός της αδράνησε και έγινε στόχος μικρών και ευκίνητων παικτών του κλάδου, τόσο στην παραγωγή όσο και στην εμπορία, οι οποίοι με ευκολία της αποσπούν κερδοφόρα τμήματα της αλυσίδας αξίας τα οποία τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν δυσπρόσιτα στον ανταγωνισμό. Αποτέλεσμα των παραπάνω, ο ρόλος της στην ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας σήμερα να διαγράφεται πλέον ως παθητικός. Το μέχρι πρότινος αδιαφιλονίκητο ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, οι λιγνιτικές της μονάδες, αποτελούν για το μέλλον της ένα πολύ μεγάλο βαρίδι. Πρώτον, γιατί πολλές από αυτές έπρεπε να είχαν ήδη αποσυρθεί λόγω παλαιότητος και υψηλού κόστους λειτουργίας, δεύτερον, το κόστος εξόρυξης είναι πολύ υψηλό και ο λιγνίτης κακής ποιότητας συγκριτικά με άλλες περιοχές της Ευρώπης και τρίτον, επιβαρύνει κάθε κιλοβατώρα για το εκπεμπόμενο διοξείδιο του άνθρακα, 4 λεπτά που αποτελεί περίπου, 40-50% του συνολικού κόστους παραγωγής της κάθε κιλοβατώρας! 

Η (μη) προστασία της πρώτης κατοικίας

Είναι αδιανόητη η συνεχής στήριξη των αφελληνισμένων τραπεζών από το δημόσιο – όπως με τα άνω των 40 δις € της κεφαλαιοποίησης τους, με τα 17 δις € των αναβαλλομένων φόρων και σήμερα με τα 9 δις € που προγραμματίζονται για το σχέδιο Ηρακλής που φυσικά δεν θα αποδώσει τα αναμενόμενα, αφού πρόκειται ξανά για αλχημεία. Όλα αυτά χωρίς κανένα αντάλλαγμα εκ μέρους των τραπεζών, όταν όλα τα κόκκινα δάνεια πρώτης κατοικίας δεν υπερέβαιναν τα 12 δις € το 2015. Δεν είναι αλήθεια κοροϊδία να δίνονται τόσα χρήματα στις τράπεζες, όταν με 12 δις € μόνο θα λυνόταν μία για πάντα το πρόβλημα της πρώτης κατοικίας; Ούτε καν με 12 δις € αλλά με πολύ λιγότερα, εάν αφαιρεθούν ως οφείλουν οι επισφάλειες που έχουν εγγράψει οι τράπεζες – μειώνοντας τα κέρδη οπότε τους φόρους που πληρώνουν.

To παγκόσμιο χρέος εκτινάχθηκε στα 188 τρισ. δολάρια – Η σύγχρονη δουλεία για κοινωνίες και οικονομίες

Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν τα κράτη είναι να δανειστούν ακόμα περισσότερα χρήματα, αλλά δανειζόμενα ακόμη περισσότερα η υποδούλωση των κρατών γίνεται πιο έντονη.

Στα 188 τρισεκ. δολάρια εκτινάχθηκε το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος παγκοσμίως και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Αποτελεί μια σύγχρονη μορφή υποδούλωσης που είναι ύπουλη, επειδή οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν καν πώς λειτουργεί το σύστημα και ακόμα κι αν μπορούσαν να καταλάβουν δεν θα είχαν απολύτως καμία ελπίδα να απελευθερωθούν από αυτό το βάρος.

Ο δανειολήπτης είναι ο υπάλληλος του δανειστή και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει σχεδιαστεί για να διοχετεύει όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο στο 0,1% του πληθυσμού της Γης.... δηλαδή αυτοί που κατέχουν τον απόλυτο πλούτο.