Ύφεση και χρέη στο διηνεκές

Η Δύση συμπεριφέρεται όπως οι Αρχαίοι Ρωμαίοι, οι οποίοι διαφοροποιούσαν την (ακριβή) κατανάλωση από τη (φθηνή) παραγωγή – με αποτέλεσμα η οικονομική ελίτ να γίνεται όλο και πιο πλούσια, ενώ οι χώρες και οι Πολίτες τους να φτωχαίνουν συνεχώς, με οδυνηρές προοπτικές για το μέλλον.

Άποψη 

Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο χρειάστηκαν περίπου 35 χρόνια, έως ότου οι κεντρικές τράπεζες τολμήσουν να αποκαταστήσουν το παλαιό καθεστώς – με την έννοια πως μέσω της χρηματοοικονομικής καταστολής (= αρνητικά πραγματικά επιτόκια) απαιτήθηκαν τέσσερις σχεδόν δεκαετίες για να μειωθεί το χρέος σε φυσιολογικά επίπεδα. Η συνολική διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου φαίνεται από το γράφημα της εξέλιξης των πραγματικών επιτοκίων (βασικά μείον τον πληθωρισμό ή συν τον αποπληθωρισμό) των βραχυπρόθεσμων ομολόγων – τα οποία διαμορφώθηκαν στο -1,6% από το 1945 έως το 1980, ενώ στο +2,8% από το 1981 έως το 2009 (πηγή). 

Ακόμη να καταλάβει η ΝΔ ότι… δεν πουλάει το ευρωγερμανιλίκι;

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Φυσιογνωμιστής δεν είμαι, αλλά από τη φάτσα και μόνο του Μπαρόζο αντιλαμβάνεσαι ότι ο τύπος κυνηγάει στον αέρα ακόμη και το δίφραγκο. Αν προσθέσεις, μάλιστα, όλες τις αποχρώσες ενδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση, τα περίεργα ταξίδια αναψυχής με mega yachts… χορηγών, τις 22 (!) αμειβόμενες θέσεις σε διοικητικά συμβούλια διεθνών οργανισμών που κατέλαβε μετά τη λήξη της θητείας του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καθώς και τον πρόσφατο νόμιμο αλλά καθόλου… ηθικό διορισμό του στην Goldman Sachs, η υποψία καθίσταται μαθηματική βεβαιότητα. 

Το Σύνταγμα θεωρεί το λαό "ανίκανο" να αποφασίζει για δημοσιονομικά θέματα.

Άρθρο 44 παρ. 1 εδ. β΄ του Συντάγματος: "Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου...".