MOTD

Αλλαχού τα κόμματα γεννώνται διότι εκεί υπάρχουσι άνθρωποι διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδι συμβαίνει ακριβώς το ανάπαλιν. Αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία μεθ’ ης πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα: να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου.

Εμμανουήλ Ροΐδης, 1836-1904, Έλληνας συγγραφέας

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Οι καταθέσεις στο στόχαστρο των επιτελείων της ευρωζώνης.

Του Δημήτρη Καζάκη

Σε πολύ λίγο καιρό για να διαθέτεις καταθετικό λογαριασμό θα υποχρεούσε να πληρώνεις στην τράπεζα φύλακτρα. Δεν είναι πολύ μακριά η μέρα που θα πηγαίνει κανείς στην τράπεζα για να σηκώσει το μισθό του, ή την σύνταξή του και θα διαπιστώνει ότι του παρακράτησαν ένα ποσοστό. Ακόμη και μόνο για μια τραπεζική συναλλαγή ημέρας. Ενώ οι λίγοι που διαθέτουν ακόμη καταθέσεις, θα βλέπουν μήνα το μήνα να μειώνεται το ποσό λόγω αρνητικού επιτοκίου. Δηλαδή αντί να αποδίδει επιτόκιο η τράπεζα, θα αποδίδει ο καταθέτης σ' αυτήν.

Ο μεταλλαγμένος φασισμός.

Του Περικλή Κοροβέση 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα είχε κερδίσει το πρωτάθλημα, χωρίς κανείς να μπορέσει να αμφισβητήσει τα τέσσερα γκολ του (ποσοστιαίες μονάδες). Αλλά στην υπαρκτή πολιτική, και ιδιαίτερα στα κόμματα εξουσίας, η απλή λογική και τα απλά μαθηματικά δεν έχουν καμία σημασία. 

Με την αριθμητική του μπακάλη, αν οι ευρωεκλογές ήταν εθνικές, αθροιστικά ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. θα έβγαζαν 94 βουλευτές από τους 162 που έχουν σήμερα. Δηλαδή θα έχαναν 68 βουλευτές. Με άλλα λόγια, ο κυβερνητικός συνασπισμός με την απώλεια 11 και πλέον μονάδων από τα ποσοστά που καταγράφηκαν στις εκλογές του Ιουνίου 2012, αν ήταν δημοκρατικός, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί. Αλλά ποιος έχασε το φιλότιμο, για να το βρει ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος. 

Νέοι φόβοι της Bilderberg

Η φετινή συνάντηση της λέσχης του διαβόλου (άρθρο) διαπραγματεύεται, εκτός από τις γεωπολιτικές εξελίξεις με κέντρο βάρους τη Ρωσία, τα παρακάτω τρία διαφορετικά θέματα – στα οποία η ελίτ προσπαθεί αφενός μεν να δώσει τις σωστές απαντήσεις, αφετέρου να δρομολογήσει την εφαρμογή τους.

(α) Πως μπορεί να εξασφαλισθεί η διατήρηση της Ευρωζώνης, η μη διάλυση της δηλαδή υπό το βάρος της κρίσης χρέους, η οποία θα συμπαρέσυρε ενδεχομένως ολόκληρη την ΕΕ, λόγω της ανόδου των ακραίων παρατάξεων;

Γερμανία, Ευρωζώνη, ΔΝΤ απαιτούν νέο μνημόνιο, νέα μέτρα.

Του Γ. Δελαστίκ

Υπό αυστηρότατη επιτήρηση έχει η γερμανική κυβέρνηση τους ομοϊδεάτες της Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελο Βενιζέλο. Δικαιολογημένα από τη σκοπιά του Βερολίνου.

Οι ήττες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήταν πολύ σοβαρές στις ευρωεκλογές. Και τα δύο κυβερνητικά κόμματα σημείωσαν το κατά πολύ χειρότερο ποσοστό τους σε εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο.

Στη ΝΔ πιστεύουν ότι κέρδισαν στις εκλογές

«Μήνυμα δεν ελήφθη» όπως προσφάτως είχαμε γράψει σε σχετικό ρεπορτάζ στο Newsbomb.gr. Στην εκτελεστική γραμματεία της ΝΔ συνεδρίαζαν 3 ολόκληρες ώρες για να αποτιμήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών και να καταλήξουν τελικώς στο συμπέρασμα ότι ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν η ΝΔ. «Οι υποψήφιοι στις αυτοδιοικητικές εκλογές που είχαν τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας κέρδισαν την πλειοψηφία των Περιφερειών και των Δήμων της χώρας». 

Σειρά σας να μας πείτε πού θα βρείτε τα λεφτά

«Έγιναν αδικίες που πρέπει να διορθώσουμε και θα διορθώσουμε». Το λέει τούτο εσχάτως εδώ κι εκεί ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι το κεντρικό του σκεπτικό. Το πλασάρει ως προσωπικό του στοίχημα. Το έριξε προεκλογικά κι εξακολουθεί να το παίζει μετεκλογικά. Το αρθρώνει με διάφορες διατυπώσεις, σε διάφορες περιστάσεις. Στην πιο πρόσφατη είχε ως ακροατήριο τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ.

Κατ’ αρχήν, συμφωνούμε όλοι, νομίζω, ότι μια διακυβέρνηση που γέννησε αδικίες είναι μια κακή διακυβέρνηση –ένα το κρατούμενο.

Φεουδαρχική Δημοκρατία

Γράφει ο Γιάννης Λαζάρου

Συρρίκνωση. Αυτή είναι η μαγική λέξη που κρύβεται τόσο πίσω από την πολιτική σκηνή όσο και στον όρο «ανάπτυξη» που χρησιμοποιούν όλοι οι πολιτικοί σωτήρες της πλειοψηφικής διακυβέρνησης και αντιπολίτευσης όταν αναφέρονται στην οικονομία της χώρας.

Συρρίκνωση ιδεολογικών γραμμών με το προπέτασμα καπνού πολλών κόμματων και κυβερνήσεις συνασπισμού. Μία είναι η πολιτική γραμμή όλων η οποία συρρικνώνει την ελπίδα για την οποιαδήποτε οικονομοπολιτική θεωρία που θα μπορούσε ως αντίθετη γραμμή να κρατάει την παλάντζα της πρωτοφανούς στα χρονικά γραμμής «ολιγαρχικής πλειοψηφίας» που κυβερνά τον τόπο αλλά και όλη την Ε. Ε.