Ευρώ και Τρόικα ή Χρεοκοπία και Λιρέτα;

Οι τραπεζικές επιθέσεις (bank run) που έχουν ήδη ξεκινήσει στη χώρα θα επιταχυνθούν, μετά την πολιτική αστάθεια και την άρνηση της ΕΚΤ να βοηθήσει τη Monte dei Paschi – αυξάνοντας τους κινδύνους εξόδου της Ιταλίας από την Ευρωζώνη.

«Οι μετασεισμικές δονήσεις είναι λιγότερο καταστροφικές στους φυσικούς σεισμούς – ενώ στην οικονομία ισχύει ακριβώς το αντίθετο, με την έννοια πως τα αποτελέσματα τους διαρκούν περισσότερο, ενώ είναι πολύ πιο ισχυρά«.

H διάψευση των ψευδαισθήσεων...

Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία! Μετά την διάψευση των αλλεπάλληλων ψευδαισθήσεων που είχαμε τα τελευταία χρόνια για το σκίσιμο των μνημονίων από τον Σαμαρά πριν γίνει κυβέρνηση, από τον Τσίπρα και τον Καμμένο πριν γίνουν και αυτοί για πρώτη φορά κυβέρνηση, βρεθήκαμε σε ένα τεράστιο κενό πολιτικής αξιοπιστίας. Ποιόν να εμπιστευθείς πλέον;

Όλοι μα όλοι αυτοί που μας κυβέρνησαν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αποδειχτήκανε αναξιόπιστοι για όσα είχαν υποσχεθεί και τα αποτελέσματα τα υφιστάμεθα τώρα.

Η Ναόμι Κλάιν, ο Μίλτον Φρίντμαν και τα συμφέροντα των πολυεθνικών!

Τα συμφέροντα των πολυεθνικών επιβάλλονται σταδιακά παίρνοντας τη μορφή της οικονομικής ιδεολογίας!

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Η οικονομική σχολή στο Σικάγο αποτέλεσε το μεγάλο οχυρό της νεοφιλελεύθερης εξόρμησης. Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο «Το Δόγμα του Σοκ» αναφέρει: «Ελάχιστα ακαδημαϊκά περιβάλλοντα μυθοποιήθηκαν τόσο πολύ όσο το Τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Σικάγου τη δεκαετία του 1950, καθώς όσοι ανήκαν σε αυτό το περιβάλλον δεν το αντιμετώπιζαν μόνο ως πανεπιστημιακή σχολή αλλά και ως σχολή σκέψης. Ο στόχος δεν ήταν απλώς η διδασκαλία των φοιτητών του ιδρύματος, αλλά και η οικοδόμηση και ισχυροποίηση της οικονομικής Σχολής του Σικάγου, πνευματικού δημιουργήματος μιας φατρίας συντηρητικών ακαδημαϊκών των οποίων οι ιδέες αποτελούσαν ένα επαναστατικό προπύργιο εναντίον της τότε κυρίαρχης “κρατικίστικης” σκέψης.

Η κυβερνητική σκυταλοδρομία της ντροπής

«Θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας, από τη μια να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων και από την άλλη να τους πετούν κάποια ψίχουλα, για να εξαγοράσουν, όπως φαντάζονται, τη στήριξή τους στην ίδια πολιτική που τους έκλεψε το ψωμί και έχει σκοπό να τους κλέψει και το τραπέζι, και τις καρέκλες, και το σπίτι. Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ανήθικη, που δείχνει τον φόβο τους μπροστά στις κάλπες«. (Πρωθυπουργός το 2014, όταν σχολίασε το πλεόνασμα των 500 εκ. € που είχε μοιράσει η τότε κυβέρνηση του κ. Σαμαρά σε ασθενέστερες οικονομικά ομάδες).