“Παρέλαβα κράτος, δεν παραδίδω κοινότητα”, το ΟΧΙ του Τάσου

Συμπληρώνονται ακριβώς 15 χρόνια από την ημέρα που ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, εμφανώς συγκινημένος, κάλεσε τους πολίτες να ψηφίσουν «όχι» στο σχέδιο Ανάν. Αψηφώντας τον διεθνή αντίκτυπο, ο Τάσσος Παπαδόπουλος πήγε αντίθετα στο κλίμα της εποχής και απέρριψε το σχέδιο Ανάν, ενώ αρνήθηκε να φοβηθεί τις απειλές που δεχόταν η Κύπρος για διεθνή απομόνωση.

«Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της», ήταν οι μόλις τέσσερις φράσεις που συμπυκνώνουν όλη την επιχειρηματολογία του Τάσσου Παπαδόπουλου απέναντι στο σχέδιο του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, που θα ετίθετο σε δημοψήφισμα.

Ποια η διαφορά ανάμεσα σε γεωπολιτική, γεωστρατηγική και γεωπροπαγάνδα

Η Γεωπολιτική δεν προτείνει πολιτικό Λόγο, δεν προτείνει ιδεολογικό πρότυπο, δεν προτείνει πολιτική θεωρία. Η Γεωπολιτική ανάλυση περιγράφει, καταγράφει το σύστημα και τα υποσυστήματά του. Συμπληρώνει την εικόνα του συστήματος που μελετά, απαλλάσσοντάς την από τον κονιορτό των ιδεολογημάτων, των συλλογικών φαντασιώσεων, των εθνικιστικών στερεοτύπων. Η Γεωπολιτική είναι Γνώση, ασφαλώς, και ως Γνώση δεν ευθύνεται για την χρήση, η οποία της επιφυλάσσεται από κοινωνικούς ή πολιτικούς φορείς.

Η Γεωπολιτική δεν «χωροποιεί» την διεθνή πολιτική, με την έννοια ότι δεν συνηγορεί σε προειλημμένες πολιτικές αποφάσεις, ενδύοντάς τις εκ των υστέρων με το δελεαστικό και πειστικό ένδυμα της χωρικής μετρήσιμης ποσοτικά, πραγματικότητας. Τουναντίον η Γεωπολιτική μπορεί να αποκαλύψει τις ιδιοτέλειες της πολιτικής, τα απόκρυφα και μυστικά σημεία της. Αυτά που η σκεπτόμενη κοινωνία δεν πρέπει να γνωρίζει, ώστε να είναι χειραγωγήσιμη. Μπορεί να αποκαλύψει τις υστερόβουλες χωροποιήσεις.

ΕΛΙΤ VS ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Του Χασάπη Πέτρου

Το δίλημμα που τίθεται πλέον μέσα στην ελληνική κοινωνία ή αν θέλετε η σύγκρουση που υποφώσκει και η οποία θα ενταθεί στο άμεσο μέλλον, με πρώτο δείγμα στις επερχόμενες εκλογές, είναι αυτή ανάμεσα στην ελληνική ελίτ και στην ελληνική κοινωνία.

Η συνεχιζόμενη κατάρρευση της μεσαίας τάξης, η κατάρρευση του εθνικού κράτους και η ανασφάλεια (οικονομική αλλά και εξ αιτίας του οργανωμένου και μη εγκλήματος) που εξαπλώνεται σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας, η παραμονή στη χώρα μας εκατοντάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών, σε συνδυασμό με την πλήρη ασφάλεια και πλουτισμό της ελίτ, ωθεί πλέον τα πράγματα σε σύγκρουση με τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης.

Η εξίσωση της ανάπτυξης

Η Οικονομία είναι μία απλή επιστήμη, αρκεί να διαθέτει κανείς κοινή λογική, γνωρίζοντας ορισμένα πράγματα – όπως όσον αφορά την ανάπτυξη ότι, ΑΕΠ = Κατανάλωση + Ιδιωτικές επενδύσεις + Δημόσιες δαπάνες + Εμπορικό ισοζύγιο. Απλούστερα, πρόκειται για τους επί μέρους συντελεστές από τους οποίους εξαρτάται η άνοδος του ΑΕΠ – ενώ όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά πως χωρίς ανάπτυξη δεν λύνεται κανένα απολύτως πρόβλημα μας.

Ανάλυση 

Η πολιτική κατεύθυνση που επιλέγει ένα κράτος είναι πολύ απλή: (α) υψηλοί φόροι με ισχυρό κοινωνικό κράτος και με αρκετές επιχειρήσεις στην ιδιοκτησία του, έτσι ώστε να παράγουν κέρδη για να προσφέρουν κοινωφελείς υπηρεσίες στους Πολίτες ή/και να στηρίζουν τα δημόσια έσοδα του – κάτι που είναι προς το συμφέρον των εισοδηματικά αδυνάμων (β) χαμηλοί φόροι με μικρό κοινωνικό κράτος και με τις επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα – κάτι που εξυπηρετεί κυρίως τα ισχυρά εισοδηματικά στρώματα και (γ) μία ενδιάμεση κατάσταση, μέσω της οποίας ισορροπούν οι κοινωνικές ομάδες.