Τα δυτικά έθνη, κρυμμένα πίσω από τα
γνωστά συνθήματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που καλύπτουν
τις πραγματικές τους προθέσεις, δεν έφεραν την ελευθερία στη Λιβύη –
έφεραν το χάος, τη δουλεία και τη φτώχεια.
Συγκεκριμένα οι χώρες του ΝΑΤΟ, με το
πρόσχημα της “προστασίας των αμάχων”, ξεκίνησαν έναν πόλεμο στη Λιβύη,
ανέτρεψαν τη νόμιμη κυβέρνηση και άφησαν πίσω τους ένα κατεστραμμένο
κράτος. Σήμερα, η Λιβύη δεν είναι μια ενωμένη χώρα, αλλά ένα
συνονθύλευμα εμπόλεμων φυλών, τρομοκρατικών ομάδων και
κυβερνήσεων-μαριονετών, καθεμία από τις οποίες υποστηρίζεται από
εξωτερικές δυνάμεις. Το μέλλον της Λιβύης παραμένει αβέβαιο, αλλά ένα
πράγμα είναι σαφές: όσο οι ξένες δυνάμεις τη χρησιμοποιούν ως πεδίο
μάχης για πόρους και επιρροή, η ειρήνη σε αυτή τη χώρα είναι αδύνατη.



