Οι εποχές αλλάζουν – έρχονται και παρέρχονται. Η επιτυχία της Ευρωζώνης, υπό τη γερμανική ηγεσία και ηγεμονία ήταν φτωχή, πενιχρή – ενώ ο μοναδικός ωφελημένος ήταν ο ίδιος ο ηγεμόνας. Η Ελλάδα, ο πρώτος ηττημένος του οικονομικού πολέμου που στην ουσία διεξήγαγε η Γερμανία, βυθίστηκε στη φτώχεια και στην εξαθλίωση – έχοντας δειλές, δουλοπρεπείς και ενδοτικές κυβερνήσεις που συνθηκολόγησαν αμαχητί, η μία μετά την άλλη, παραδίδοντας την εθνική της κυριαρχία και υποθηκεύοντας τα πάντα. Οι υπόλοιπες χώρες δεν κατάφεραν για δέκα ολόκληρα χρόνια να απελευθερωθούν από τα δεσμά – με τα οποία τις είχε δέσει πισθάγκωνα το γερμανικό πνεύμα και η πιστή εφαρμογή των ευρωπαϊκών συνθηκών που τους υπαγόρευε η Γερμανία. Εύλογα λοιπόν άρχισαν να αυξάνονται οι διαμαρτυρίες και οι απορίες, σχετικά με το πώς είναι δυνατόν σε μία ένωση ίσων μεταξύ τους κρατών να ωφελείται μονίμως, διαχρονικά, μόνο το ένα – ενώ όλα τα άλλα να είναι στάσιμα ή να βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο.
