Πως η γεωγραφία ισχύος στο Αιγαίο επηρεάζει και την ΑΟΖ

Δυναμικό και όχι στατικό μέγεθος, σε αντίθεση με ό,τι γενικώς πιστεύεται, είναι το Δίκαιο της Θάλασσας: εξελίσσεται και αλλάζει αλληλεπιδρώντας με διάφορους παράγοντες. Ένας εξ αυτών είναι η διεθνής γεωγραφία της ισχύος. Η αλληλεπίδραση αυτή είναι ιδιαίτερα έντονη όσον αφορά στη διαμόρφωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων κάθε χώρας στις θαλάσσιες εκτάσεις γύρω από αυτήν. Αυτά ισχύουν και για το Αιγαίο. 

Συγκεκριμένα, το αρχικό όριο των χωρικών υδάτων στα τρία ναυτικά μίλια διαμορφώθηκε εν πολλοίς από το μέγιστο βεληνεκές του χερσαίου πυροβολικού εκείνη την εποχή (cannon shot rule). Άρα, η δυνατότητα προβολής ισχύος από τη στεριά στη θάλασσα υπήρξε ιστορικό θεμέλιο για τον προσδιορισμό του ορίου των χωρικών υδάτων. Η σχέση αυτή δεν έχει πάψει να υφίσταται. Εντελώς απλουστευτικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα χωρικά ύδατα ήταν, σε γενικές γραμμές, ο θαλάσσιος χώρος όπου στην περίπτωση μονομαχίας της χερσαίας με τη ναυτική ισχύ, η πρώτη θα έβγαινε κατά κανόνα νικήτρια.

Διπλωματικό επεισόδιο Ιταλίας-Τουρκίας – «Πόλεμος» για την γενοκοτονία των Αρμενίων

Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών κάλεσε τον Ιταλό πρεσβευτή στην Άγκυρα έπειτα από την πρόταση που κατατέθηκε στο ιταλικό Κοινοβούλιο για την αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων από τους Οθωμανούς το 1915-16 ως γενοκτονίας, μια ορολογία που απορρίπτεται με σφοδρότητα από την Τουρκία, σύμφωνα με το ιταλικό πρακτορείο Ansa.

Η Τουρκία κάλεσε τον Μάσιμο Γκαϊάνι προκειμένου να του εκφράσει τη «λύπη» της για την πρόταση αυτή και να ζητήσει διευκρινίσεις για τη θέση της Ιταλίας, μετέδωσε το Ansa επικαλούμενο διπλωματικές πηγές.

Το δίλημμα των εκλογών

Ασφαλώς υπάρχουν κόμματα που διατηρούν την πολιτική τους ιδεολογία, τάσσονται εναντίον του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων, έχουν ρεαλιστικές προτάσεις και αντιδρούν στην υφαρπαγή/κατοχή της χώρας. Εν τούτοις, όταν η μεσαία τάξη έχει σχεδόν εξαφανισθεί, ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι βυθισμένο στα χρέη, κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του και αγωνίζεται καθημερινά για την επιβίωση του, είναι δύσκολο να πείσουν.

ΕΚΤ: 42 τράπεζες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας

Σαράντα δύο τράπεζες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας τα οποία συνδέονται με ποιοτικά (και όχι ποσοτικά) χαρακτηριστικά του ενεργητικού τους, μία εξ αυτών αντιμετωπίζει και ποσοτικό πρόβλημα (διαθέτοντας δείκτες ρευστότητας χαμηλότερους από αυτούς που ορίζει η ΕΤΚ), ενώ δύο τράπεζες αντιμετωπίζουν τόσο ποσοτικό όσο και ποιοτικό πρόβλημα με τη ρευστότητα τους. Τούτα προκύπτουν από τά αποτελέσματα της Διαδικασίας Εποπτικού Ελέγχου και Αξιολόγησης (Supervisory Review and Evaluation Process – SREP) του 2018 που διενήργησε η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα.

Four Horsemen (Ελληνικοί Υπότιτλοι – Greek subtitles)

Οι σύγχρονοι 4 καβαλάρηδες απομυζούν τον παγκόσμιο πλούτο αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στον κόσμο. 

Προετοιμάζουν τον ερχομό ίσως των 4 καβαλάρηδων της Αποκάλυψης. Οικονομική κρίση, υπέρμετρος πλουτισμός, εμμονή στο σεξ, ανθρώπινη εξαθλίωση, είναι όλα σημάδια παρακμής και ίσως όλα αυτά να οδηγούν την ανθρωπότητα στο τέλος της. 

23 στοχαστές διεθνούς κύρους ενώνονται και σπάνε τη σιωπή τους για το πώς πραγματικά λειτουργεί ο κόσμος και αν υπάρχει ακόμη ελπίδα για την επανεγκαθίδρυση μιας ηθικής και δίκαιης κοινωνίας. Το φιλμ αυτό δεν κριτικάρει κυβερνήσεις, τραπεζίτες και media. Πυροδοτεί τους διαξιφισμούς για το πώς θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα νέο οικονομικό μοντέλο στον κόσμο που συνολικά, θα βελτίωνε εντυπωσιακά την ποιότητα της ζωής για τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων...

Συστημική κρίση

Φαίνεται πως ο ακραίος φιλελευθερισμός διανύει τα τελευταία του στάδια, έχοντας φτάσει τα παγκόσμια χρέη στα ύψη και την ανισότητα των εισοδημάτων στο ζενίθ, ενώ έχουν δημιουργηθεί δεκάδες φούσκες στον πλανήτη – οπότε δεν θα καθυστερήσει πολύ ακόμη η παταγώδης κατάρρευση του. Το θέμα όμως είναι από ποιο σύστημα θα αντικατασταθεί, καθώς επίσης τι θα μεσολαβήσει, αφού δεν προβλέπεται ένα παγκόσμιο «New Deal».

Ανάλυση 

Ακούγοντας κανείς τις δηλώσεις των ρυθμιστικών αρχών και των κεντρικών τραπεζιτών, του δημιουργείται αμέσως η εντύπωση πως έχουν διδαχθεί από τις εμπειρίες της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 – ότι δεν έχουν μεν δρομολογήσει όλα τα αναγκαία μέτρα, αλλά ευρίσκονται στο σωστό δρόμο, έχοντας κάνει πάρα πολλά βήματα. Εν τούτοις, μία προσεκτική εξέταση της πραγματικότητας τεκμηριώνει εύκολα πως τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει – ότι κάνουν εκείνα που έκαναν πάντοτε, χωρίς να έχουν ποτέ εμποδίσει μία μεγάλη κρίση.