Είναι ξεκάθαρο πως καμία ελληνική κυβέρνηση δεν είχε και δεν έχει όραμα – ενώ η Ελλάδα «άγεται και φέρεται» από μία διεφθαρμένη, μεταπρατική οικονομική ελίτ που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της. Ακόμη χειρότερα, που είναι πρόθυμη κάθε φορά να σκύψει το κεφάλι δουλικά και να συνεργασθεί με ξένους – ακόμη και εις βάρος της πατρίδας της. Έτσι έχει καταντήσει η Ελλάδα μία παθητική εισαγωγική χώρα – όσον αφορά την πολιτική που συνήθως είναι μιμητική, τις ιδέες, τα προϊόντα, τις υπηρεσίες, τα κεφάλαια κοκ. Ακόμη δε και στον τουρισμό, στη δήθεν βαριά βιομηχανία της χώρας, σύντομα τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της θα ανήκουν σε ξένους – ενώ οι Έλληνες θα παρέχουν απλά τις υπηρεσίες τους, ως τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Ως υπάλληλοι της κάθε TUI που οδηγεί σήμερα σκόπιμα πολλά ξενοδοχεία στη χρεοκοπία, μη πληρώνοντας τα – προφανώς για να τα εξαγοράσει πάμφθηνα. Όσον αφορά δε τις εξαγωγές, το νούμερο ένα «προϊόν» της κατεχόμενης Ελλάδας στα δέκα χρόνια της βαθιάς κρίσης και των μνημονίων, ήταν τα 500.000 μορφωμένα παιδιά της – κόστους εκπαίδευσης άνω των 100 δις € συνολικά και ικανότητας παραγωγής ΑΕΠ περί τα 25 δις € ετησίως. Χαρίσαμε δηλαδή στους ξένους, κυρίως στη Γερμανία, 100 δις € έμψυχο δυναμικό και ΑΕΠ 25 δις € – το οποίο αντικαταστήσαμε με εξαθλιωμένους παράνομους μετανάστες, με αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους που η ΕΕ μας ανάγκασε να εγκλωβίσουμε στην επικράτεια μας.
