Μπορεί να περιμένει κανείς πως η οικονομία της Ελλάδας θα ανακάμψει, όταν η νομισματική πολιτική που εφαρμόζεται είναι ακριβώς αντίθετη από αυτήν που έχει ανάγκη;
Επικαιρότητα
Ξεκινώντας από την ΕΚΤ, είναι ασφαλώς ένα ακροβατικό νούμερο αυτό που εκτελεί, όσον αφορά τον καθορισμό ενός βέλτιστου επιτοκίου, κοινού για τα 19 μέλη της νομισματικής ένωσης – παρά το ότι έχουν τεράστιες οικονομικές διαφορές μεταξύ τους, οπότε είναι φύσει αδύνατον να ασκηθεί σε όλα η ίδια νομισματική πολιτική. Επομένως πρόκειται κάθε φορά για συμβιβαστικές, «ζυγισμένες» λύσεις, οι οποίες στο ξεκίνημα ήταν ξεκάθαρα προσαρμοσμένες στη Γερμανία – ενώ σήμερα στηρίζουν περισσότερο αλλά όχι αρκετά τον ευρωπαϊκό νότο.
Στο γράφημα τώρα φαίνονται τα επιτόκια που θα είχαν ανάγκη οι δύο ακριβώς αντίθετες χώρες της Ευρωζώνης: η Ελλάδα και η Γερμανία. Εν προκειμένω, το βέλτιστο επιτόκιο για το εκάστοτε κράτος υπολογίζεται με τον κανόνα του Taylor – ο οποίος είναι τεκμηριωμένα σωστός, ενώ ευρίσκεται από το πραγματικό επιτόκιο ισορροπίας και τον πληθωρισμό. Στα πλαίσια αυτά, εάν η ΕΚΤ προσάρμοζε τη νομισματική της πολιτική στην Ελλάδα, τότε το βασικό της επιτόκιο θα έπρεπε να είναι έντονα αρνητικό – στο -15% το 2014 και στο -5,9% σήμερα. Αντίθετα, στη Γερμανία θα έπρεπε να είναι πολύ υψηλότερο από το μηδενικό σημερινό – στο +5% το 2012 και στο +3,9% σήμερα.
Εν τούτοις, το παραπάνω συμπέρασμα είναι υπερβολικό, αφού ο ίδιος ο Taylor ανέφερε τα εξής: «Σε μία κατάσταση, στην οποία κυριαρχεί ο αποπληθωρισμός, τότε οι κανόνες της αναγκαίας διαμόρφωσης των επιτοκίων είναι προβληματικοί. Ως εκ τούτου πρέπει κανείς να επικεντρώνεται πλέον στην προσφορά χρήματος αντί στο κόστος τους – δηλαδή στην ποσότητα και όχι στα επιτόκια».
Με απλά λόγια, εκεί που ο νόμος του Taylor προτείνει αρνητικά επιτόκια, τότε η κεντρική τράπεζα θα πρέπει να καθορίζει την προσφορά χρήματος – να αυξάνει την ποσότητα, όπως συνέβη πρόσφατα με την υιοθέτηση της ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ (QE, αγορά ομολόγων). Επομένως, η ΕΚΤ θα έπρεπε να έχει σταματήσει προ πολλού την αγορά ομολόγων με κριτήριο τη Γερμανία – ενώ με κριτήριο την Ελλάδα θα έπρεπε να την είχε αυξήσει μαζικά από το 2012, συνεχίζοντας ακόμη και σήμερα.
Παραδόξως όμως η μόνη χώρα της Ευρωζώνης που δεν συμμετείχε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ που υιοθετήθηκε το 2015 είναι η Ελλάδα – παραμένοντας ακόμη εκτός, παρά το ότι στραγγαλίζεται καθημερινά η οικονομία της. Το κράτος δηλαδή που το είχε και έχει περισσότερη ανάγκη, έχει τοποθετηθεί στην καραντίνα – μη συμμετέχοντας ούτε στη στήριξη του ευρώ το 2012, ούτε στο QE του 2015.
Η αιτία είναι ολοφάνερη: η ηλιθιότητα της υπογραφής του PSI, το οποίο κάποια στιγμή θα χαρακτηρισθεί από τους ιστορικούς ως το μεγαλύτερο οικονομικό έγκλημα όλων των εποχών, καθώς επίσης η ανοησία της πιο αποτυχημένης διαπραγμάτευσης παγκοσμίως το 2015 – η οποία ολοκληρώθηκε με τη δολοφονία της τελευταίας ελπίδας των Ελλήνων.
Είναι όμως σωστό να τιμωρούνται τόσο βάναυσα προτεσταντικά οι Πολίτες μίας χώρας για τα λάθη, σκόπιμα ή μη, των κυβερνήσεων τους, από τη νομισματική ένωση, την οποία κάποτε εμπιστεύθηκαν και στην οποία ανήκουν; Έχουν άδικο όταν βρίζουν το ευρώ, θεωρώντας το ως υπαίτιο για τα δεινά τους τουλάχιστον μετά το 2010; Μπορεί να περιμένει κανείς πως η οικονομία της Ελλάδας θα ανακάμψει, όταν η νομισματική πολιτική που εφαρμόζεται είναι ακριβώς αντίθετη από αυτήν που έχει ανάγκη;
Ασφαλώς γνωρίζουν οι Έλληνες τις ευθύνες τους έως το 2009 όσον αφορά την υπερχρέωση, καθώς επίσης αυτές των διεφθαρμένων κυβερνήσεων τους έκτοτε – αν μη τι άλλο λόγω της υπογραφής των μνημονίων. Εν τούτοις, η τιμωρία δεν είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης ενός λαού, ο οποίος έχει υποφέρει τα πάνδεινα επί οκτώ ολόκληρα χρόνια – τεκμηριώνοντας πως ο παραλογισμός της Ευρωζώνης είναι αυτός που θα την οδηγήσει τελικά στη διάλυση της, με ευθύνη βέβαια της Γερμανίας.
Κλείνοντας, τονίζουμε ακόμη μία φορά πως δεν είναι το ευρώ το πρόβλημα, αλλά η αχόρταγη Γερμανία – η οποία έχει κερδίσει τεράστια ποσά αφενός μεν με το ύπουλο μισθολογικό dumping της μετά το 2000, αφετέρου με την εξίσου ύπουλη διαχείριση της κρίσης μετά το 2010, όπου δεν θέλει να διασώσει καμία χώρα, αλλά να υφαρπάξει τα περιουσιακά της στοιχεία σε εξευτελιστικές τιμές, μετατρέποντας τους Πολίτες της σε φθηνούς σκλάβους χρέους.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου