Μπορεί αλήθεια μία χώρα να ξεφύγει από μία τόσο μεγάλη κρίση, συν μία δεκαετή καταστροφική ύφεση, εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική των μνημονίων που απέτυχε για τρίτη διαδοχική φορά; Είναι δυνατόν χωρίς την αύξηση των δημοσίων δαπανών και τη δραστική μείωση των φόρων, έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστικοί με τις γύρω χώρες; Είναι εφικτή απλά η αντιμετώπιση της συνεχιζόμενης μείωσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, όπως φαίνεται από την άνοδο του εμπορικού μας ελλείμματος; Μπορεί να αναπτυχθεί η Ελλάδα με ρυθμό 3% το 2019, όπως δήλωσε θριαμβευτικά ο κ. Στουρνάρας, παρά το ότι το πρώτο τρίμηνο ήταν μόλις 1,1% και το δεύτερο 1,9%, οπότε τα επόμενα πρέπει να υπερβεί το 4%;
Ασφαλώς θα απαντούσε κανείς, αρκεί να ξεπουληθούν σύντομα οι δημόσιες επιχειρήσεις σε ξένους, να πλειστηριαστούν γρήγορα τα ακίνητα των Ελλήνων από τις αφελληνισμένες τράπεζες επίσης σε ξένους, να δοθεί «γη και ύδωρ» στους επενδυτές τύπου Ελληνικού ή Σκουριών και να αλλάξει η ιδιοκτησία της Ελλάδας – με τους Έλληνες να μετατρέπονται σε εξαθλιωμένους σκλάβους των ξένων και στα φθηνά γκαρσόνια των Ευρωπαίων.
