Του Παναγιώτη Αποστόλου
Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου
Τα σφάλματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στον ευρύτερο χώρο της εγγύς και Μέσης Ανατολής είναι διαχρονικά και συνεχή. Ωστόσο, η αφετηρία είναι ο Αύγουστος του 1953, όταν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, με τις μυστικές τους υπηρεσίες (CIA και MI6) έκαναν στρατιωτικό πραξικόπημα, με το οποίο ανέτρεψαν τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό Μοχάμεντ Μοσαντέκ και το οποίο προετοιμάστηκε από το 1952.
Την εποχή εκείνη ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρρυ Τρούμαν (Απρίλιος 1945 – Ιανουάριος 1953), ήταν κάθετα αντίθετος στην ανατροπή του Μοσαντέκ. Ο Τρούμαν εκμεταλλευόμενος τη ρήξη που είχε επέλθει στις σχέσεις Ιράν – Ηνωμένου Βασιλείου, λόγω πετρελαίων, προσέγγισε τον Μοσαντέκ, ρίχνοντας έτσι γέφυρες προς το Ιράν.
Στη συνέχεια διόρθωσαν οι ΗΠΑ το λάθος τους στηρίζοντας το φιλοδυτικό καθεστώς του Σάχη, τον οποίο εξόπλισαν με σύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη και άρματα μάχης. Με το καθεστώς του Σάχη, οι ΗΠΑ είχαν διασφαλίσει ένα γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό υπόβαθρο στον Ευρασιατικό διάδρομο και κάτω από το υπογάστριο της τότε ΕΣΣΔ.
Αλλά το 1979, κάποιοι εξυπνάκηδες στην Ουάσινγκτον επί της προεδρίας του Τζίμι Κάρτερ, ανέτρεψαν το καθεστώς Σάχη στο Ιράν και έφεραν στην εξουσία το σκοταδιστικό καθεστώς των μουλάδων του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί. εγκαθιδρύοντας την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Φέρνοντας οι ΗΠΑ τον αιμοσταγή μουλά Χομεϊνί από το Παρίσι, με ενδιάμεσο τον Σαπούρ Μπαχτιάρ (πρωθυπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της τελευταίας κυβέρνησης που όρκισε ο Σάχης), μετέτρεψαν το κοσμικό Ιράν σε σκληρό Ισλαμικό (με επαναφορά φερετζέ, μπούρκας και έντονο αντιαμερικανισμό).
Η δικαιολογία πως, υπήρχε κίνδυνος να περιέλθει η εξουσία, τότε, στο φιλοσοβιετικό κόμμα Τουντέχ δεν υπήρχε, γιατί ήταν ανίσχυρο. Όμως, αυτό το κόμμα έκρινε τις ισλαμικές δυνάμεις του Χομεϊνί ως επαναστατικές και προοδευτικές.
Με τον Χομεϊνί γελοιοποιήθηκε απόλυτα η Ουάσιγκτον, με την κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας της Τεχεράνης από τους μουλάδες και την ομηρία του διπλωματικού προσωπικού της πρεσβείας επί 444 ημέρες (4 Νοεμβρίου 1979 - 20 Ιανουαρίου του 1981). Η προσπάθεια των ΗΠΑ να λύσουν μέσα από τη διπλωματική οδό την κρίση δεν στέφτηκε με επιτυχία, γι’ αυτό το λόγο επιβλήθηκαν οικονομικές κυρώσεις στο Ιράν. Όμως η μεγάλη ξεφτίλα για τις ΗΠΑ επήλθε, όταν οι Αμερικανοί αποφάσισαν να κάνουν μια μυστική επιχείρηση διάσωσης (με κωδική ονομασία “Επιχείρηση Νύχι του Αετού”). Αυτή, όμως, έληξε άδοξα με το θάνατο οκτώ Αμερικανών πεζοναυτών λόγω σύγκρουσης ελικοπτέρου με μεταγωγικό αεροσκάφος. Ενώ καταστράφηκε και πολεμικό υλικό αξίας περίπου 200 εκατομμυρίων δολαρίων. Και όλα αυτά χωρίς να γίνει κάποια μάχη μεταξύ Αμερικανών και Ιρανών. Το φιάσκο αυτό ουσιαστικά σήμανε και τη λήξη της προεδρίας του Τζίμι Κάρτερ.
Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε το υποκριτικό πολιτικό προσωπικό της Ελλάδος, των θολοκουλτουριάρηδων αριστερών, οι οποίοι την εποχή εκείνη εκθείαζαν το καθεστώς Χομεϊνί. Του αιμοσταγή σκοταδιστή δικτάτορα, που εφεύρε την αντιδυτική ισλαμική ιδεολογία.
Κακέκτυπη πατέντα των ΗΠΑ και της ΝΤΠ ο Ρ. Τ. Ερντογάν…
Οδυνηρό σφάλμα ήταν επίσης από πλευράς των ΗΠΑ, η προώθηση του κρυπτό-ισλαμιστή Ρ. Τ. Ερντογάν στην Τουρκία. Πνευματικό παιδί του άλλου κρυπτό – ισλαμιστή Φετουλάχ Γκιουλέν. Ο Ρ. Τ. Ερντογάν ήταν μια ακόμη κακέκτυπη πατέντα των ΗΠΑ και της ΝΤΠ.
Έφεραν τον Ερντογάν στην εξουσία οι ΗΠΑ, πιστεύοντας ότι θα ξηλώσει το βαθύ Κεμαλικό καθεστώς και με το σκεπτικό, ότι ο Ερντογάν είναι μετριοπαθής και φιλό – αμερικανός. Όμως, στην πορεία αποδείχτηκε ότι ο Ερντογάν ήταν γνήσιος και βαθειά θρησκευόμενος Σουνίτης – Ισλαμιστής. Οθωμανικής κοπής και όχι ένας απλός κοσμικός Μουσουλμάνος. Αυτό το γνώριζαν οι Κεμαλικοί και γι΄ αυτό του ανέκοπταν το δρόμο προς την εξουσία, βάζοντάς τον ακόμη και φυλακή.
Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες δεν γνώριζαν τι φίδι έτρεφαν στον κόρφο τους;
Όταν όμως πήραν χαμπάρι αυτό το δηλητηριώδες φίδι, επιχείρησαν ανεπιτυχώς την ανατροπή του, με το πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. Βάζοντας το χεράκι του και ο παμπόνηρος Βλαδιμίρ Πούτιν, διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας. Από εκεί και μετά οι όποιες πιέσεις ασκούνταν από αμερικανικής πλευράς, ήταν τόσο επιπόλαιες που οδηγούσαν τον Σουλτάνο της Τουρκίας, όλο και πιο κοντά στη Ρωσία. Έτσι δυστυχώς, οι “φίλοι” μας οι Αμερικανοί έπαθαν ότι είχαν πάθει και στο Ιράν με την ανατροπή του Σάχη.
Διότι έτσι έχασαν το στρατηγικό πλεονέκτημα που ακούει στο όνομα Ιράν και σήμερα έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη την Τουρκία στη γεωστρατηγική σκακιέρα της περιοχής. Με το Ιράν σύμμαχο οι ΗΠΑ, θα εκβίαζαν την Τουρκία στον ενεργειακό τομέα, αλλά και στο ζήτημα της Συρίας. Αλλά και το Ισραήλ (και γνωρίζουμε πως οι ΗΠΑ δεν θέλουν ποτέ να δυσαρεστούν το Ισραήλ), δεν θα είχε ένα εχθρικό φονταμελιστικό Ιράν απέναντί του, το οποίο απειλεί την ίδια την υπόστασή του και του έχει χωθεί βαθιά στα ρουθούνια με το ζήτημα της Συρίας.
Η απερίσκεπτη πολιτική των ΗΠΑ έβαλε φωτιά στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο…
Αλλά τα στρατηγικά σφάλματα των ΗΠΑ δεν σταματούν στα παραπάνω. Αφού το δίδυμο Ομπάμα – Κλίντον εγκατέστησε στην καρδιά της Μέσης Ανατολής το εγκληματικό ISIS, δημιουργώντας αποσταθεροποίηση στην ευρύτερη περιοχή.
Δίνοντας στον ηγέτη της Ρωσίας Βλαδιμίρ Πούτιν το δικαίωμα να δράσει αστραπιαία επεμβαίνοντας στη Συρία. Με την ηλίθια πολιτική των Ομπάμα – Κλίντον, έχασαν τόσα πολλά και τόσο σύντομα στη Μέση Ανατολή. Αυτό το τραγικό δίδυμο, ανέτρεψε τον Καντάφι και διέλυσε τη Λιβύη, διευκολύνοντας έτσι το φονταμελιστικό Ισλάμ και τις τρομοκρατικές παραφυάδες του. Έφεραν στην εξουσία στην Αίγυπτο, οι Ομπάμα – Κλίντον, τους “Αδελφούς Μουσουλμάνους” υπό τον Μοχάμεντ Μόρσι, με αντικειμενικό σκοπό να θραύσουν τη σπονδυλική στήλη του Μπέντζαμιν Νετανιάχου (γιατί οι Αμερικάνοι δεν έχουν φίλους), βάζοντάς τον απέναντι από μια Ισλαμική μάζα που συνέθεταν η Αίγυπτος και η Τουρκία. Αλλάζοντας έτσι τελείως, τις εύθραυστες ισορροπίες στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Με ανυπολόγιστες παρενέργειες σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου. Βέβαια, η ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι στο Κάιρο από τον Αμπντούλ Φατάχ αλ Σίσι, έσωσε πρόσκαιρα την παρτίδα στο παιχνίδι θανάτου στην περιοχή.
Με την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι, ο Ρ. Τ. Ερντογάν έχασε ένα μεγάλο κομμάτι εδάφους κάτω από τα πόδια του. Παρ΄ όλα αυτά, ο Ερντογάν μετά από πολλά χρόνια στην Εξουσία, είναι γεγονός ότι έχει ανέβει στο καλάμι και είναι δύσκολο πλέον οι ΗΠΑ να τον κατεβάσουν από εκεί, γιατί έχει αποδειχτεί αυτά τα χρόνια πως είναι πανούργος ηγέτης και δεν αφήνει τίποτε στην τύχη του. Αξιοποιώντας όλα τα χαρτιά του και περνώντας με ευκολία όλες τις κόκκινες γραμμές προς όλες τις κατευθύνσεις. Κοντολογίς οι ΗΠΑ απέτυχαν παταγωδώς στο ζήτημα Ερντογάν, γιατί προφανώς εκτίμησαν, πως ο Ρ. Τ. Ερντογάν είναι Γιώργος Παπανδρέου και Αλέξης Τσίπρας. Όμως ο ηγέτης Ερντογάν δεν έχει καμιά σχέση με τους προαναφερόμενους, αλλά και όλους τους άλλους Έλληνες πρώην Πρωθυπουργούς, αφού εφαρμόζει μια πανούργα μεικτή εξωτερική πολιτική. Θεωρητικά και ιδεολογικά Νέο – οθωμανική και πρακτικά Κεμαλική του 1920-1922 και του Ισμέτ Ινονού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δηλαδή, του επιτηδείου ουδέτερου, με παραλλαγές, ισορροπώντας μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων και αποκομίζοντας οφέλη για τη χώρα του. Όταν οι προκάτοχοί του κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ισορρόπησαν τη θέση της Τουρκίας μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα και του δυτικού στρατοπέδου. Με την ουδετερότητά τους αποκόμισαν οφέλη από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές, χωρίς κανένα ουσιαστικό κόστος. Έτσι στο τέλος του Πολέμου η Τουρκία ενθυλάκωσε μεγάλη οικονομική βοήθεια από το Σχέδιο Μάρσαλ, με το σκεπτικό του φράχτη της Σοβιετικής καθόδου στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ελλάδα που “χάρισε” τον Πόλεμο στη Δύση, χύνοντας ποτάμια αίματος και εισπράττοντας δυστυχία, σήμερα είναι μια χώρα χρέους και νέο-αποικία των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Η οποία ποτέ δεν συγχώρεσε το γεγονός ότι τα ναζιστικά στρατεύματα του Αδόλφου Χίτλερ, σταμάτησαν στην Ελλάδα που τους διέλυσε τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια, της κατάκτησης όλης της Ευρώπης.
Ο πατριώτης Ερντογάν και τα δουλικά της Αθήνας…
Σήμερα βιώνουμε ακριβώς το ίδιο έργο. Ο Ερντογάν κινούμενος στην “ουδετερότητα” με τις μεγάλες δυνάμεις, πιέζει για ουσιαστικές παραχωρήσεις εις βάρος της Ελλάδος. Που μένει πιστή στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, της δουλικότητας και της υποτέλειας. Έτσι ο Ερντογάν καρπώνεται οικονομικά οφέλη από τη Ρωσία (γεωργικά προϊόντα, τουρισμό, στρατιωτικές επενδύσεις, οπλικά συστήματα, ακόμη και προγράμματα πυρηνικής ενέργειας) και ταυτόχρονα με τις ΗΠΑ βρίσκεται σε σκληρή διαπραγμάτευση (όχι σαν τη μαϊμού διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα με τις Βρυξέλλες το πρώτο εξάμηνο του 2015) για να μην ακυρωθούν τα ήδη κεκτημένα από τους Αμερικάνους.
Στην ατζέντα του Ερντογάν είναι η Συρία και το Κουρδικό ζήτημα. Τα κοιτάσματα της Κύπρου και του Αιγαίου μας. Απαγορεύει ο Ερντογάν την ανακήρυξη της ΑΟΖ στο Αιγαίο και το δέχονται αυτό οι υποτακτικοί των Αθηνών, που μόνο να ευχαριστούν τις ΗΠΑ και τη Γερμανία γνωρίζουν. Αποβλέπει – και θα το πετύχει όσο εμείς ασκούμε αυτήν την πολιτική της απολύτου υποταγής – στη συνεκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου σε Αιγαίο και Κρήτη. Διαμορφώνει καθεστώς αλλαγής των διεθνών Συνθηκών με την αθρόα αποστολή παράνομων μεταναστών στα νησιά μας, με σκοπό την διεθνή αναγνώριση “τουρκικής μειονότητας” στα νησιά μας.
Ο Ερντογάν αποθρασύνεται και τα θέλει όλα, αφού βλέπει, πως κατάπιε αμάσητη την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, το πολιτικό συνονθύλευμα των Αθηνών.
Μετά τα παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε, πως η Αμερική έχει περιέλθει σε πολύ δύσκολη θέση από την άκαμπτη στάση του Ρ. Τ. Ερντογάν. Ιδιαίτερα μετά την παραλαβή του αντιαεροπορικού ρωσικού συστήματος S-400.
Αυτή τη στιγμή ροκανίζουν χρόνο, αποβλέποντας στην μελλοντική ανατροπή του. Ένα εγχείρημα απόλυτα δύσκολο, πιο δύσκολο από τον Ιούλιο του 2016, διότι τώρα υπάρχει η φανερή στήριξη της Ρωσίας. Που οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες αλωνίζουν την Τουρκία και ενεργούν ως ομπρέλα προστασίας του Τούρκου Σουλτάνου.
Αλλά, ποιος μπορεί να αποκλείσει, πως και στην μετά Ερντογάν εποχή, οι ΗΠΑ για άλλη μια φορά, με το πρόσχημα να φράξουν την κάθοδο στην ευρύτερη περιοχή της Νέο-τσαρικής Ρωσίας, δεν θα δώσουν απλόχερα χέρι φιλίας και βοήθειας στην Τουρκία;
Εγκλωβισμένοι στο ευρωπαϊκό κεκτημένο…
Υπάρχει βέβαια ως αμερικανική σκέψη και ο διαμελισμός της Τουρκίας με τη δημιουργία Κουρδικού κράτους με πρόσβαση στη Μεσόγειο. Ένα σχέδιο όμως, που γνωρίζουν οι ΗΠΑ, ότι θα αποσταθεροποιήσει όλη την περιοχή, με απρόβλεπτες συνέπειες για την Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, θεωρώντας κάποιοι Αμερικανοί αξιωματούχοι, ότι έτσι θα ρίξουν περισσότερο νερό στο μύλο της Μόσχας. Αφού η Τουρκία είναι η δεύτερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ. Επίσης υπάρχει έντονος προβληματισμός στο αμερικανικό πολιτικό στρατόπεδο, από τη στιγμή που ο Ερντογάν έχει εκτοξεύσει την εγχώρια στρατιωτική παραγωγή του. Αντίθετα με τα δουλικά των Αθηνών, που έχουν απαξιώσει τις Ένοπλες Δυνάμεις της Πατρίδος μας.
Ωστόσο, κάποιοι δεν αποκλείουν διόλου, το σενάριο να οδηγούν στην ρωσική αγκαλιά οι ΗΠΑ τον Ερντογάν, προκειμένου να αλλάξουν το χάρτη της Μέσης Ανατολής, στα όρια περίπου της Συνθήκης των Σεβρών. Και βέβαια, σε αυτό το αμερικανικό παιχνίδι, ενδεχομένως να είναι παίχτης και ο Πούτιν, σε συνεννόηση με τους Αμερικανούς. Σκέψεις που δεν νομίζω πως τελικά υφίστανται.
Δική μας εκτίμηση είναι, ότι το Κουρδικό Κράτος είναι ο αιώνιος εκβιασμός των ΗΠΑ για την χειραγώγηση της Τουρκίας από πλευράς τους.
Επίσης, δική μας εκτίμηση είναι, πως είτε στην εποχή Ερντογάν, είτε σε εποχή μετά Ερντογάν, η Τουρκία θα επιστρέψει στην αμερικανική αγκαλιά, φυσικά με δυνατά ανταλλάγματα.
Φυσικά το ζήτημα είναι, στην περίπτωση αυτή, ποιος θα είναι ο αδύνατος κρίκος; Ποια χώρα θα είναι ο σάκος του μποξ; Που θα κάνει παραχωρήσεις για να εξυπηρετηθεί για άλλη μια φορά η αμερικανοτουρκική συμμαχία.
Άλλωστε η ιστορία μιλάει από μόνη της. Όπως το 1922 που οι “σύμμαχοι” χωρίς να μας ρωτήσουν παραχώρησαν στον Κεμάλ, με τη Σύμβαση των Μουδανιών, όλη την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους.
Αλλά και τώρα που μας ρώτησαν δεν παραχωρήσαμε την Μακεδονία μας;
Αφού εμείς, πάντα είμαστε πρόθυμοι σε όλα. Ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ο οποίος εκτός άλλων προδοτικών (πχ εκλογή Μουφτήδων στη Θράκη) ψήφισε κατά της απόφασης της ΕΕ ώστε να διακοπούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Βλέπετε προέχει και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Πηγή : http://www.freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου