Η Ιταλία βρέθηκε στο επίκεντρο της υγειονομικής κρίσης, όπως επίσης η Ισπανία – ενώ, κρίνοντας από την απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου, κανένας δεν γνωρίζει για πόσο ακόμη χρονικό διάστημα η ΕΚΤ θα στηρίζει τις αγορές ομολόγων. Με τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, η παραμονή της στην Ευρωζώνη είναι συνώνυμη με την αυτοκτονία της – με την πλήρη απορρόφηση της δηλαδή από τη Γερμανία και με το ξεπούλημα των επιχειρήσεων της μέσω ενός PSI που θα αναγκασθεί να υπογράψει, κατά το παράδειγμα της Ελλάδας. Τα περί σχεδίου Μάρσαλ δε είναι ένας μύθος, όπως έχουμε ήδη αναλύσει – ενώ τα 750 δις € του «Ταμείου Ανασυγκρότησης» θα αποδειχθούν πιθανότατα ως μία παγίδα της Γερμανίας, με στόχο να κερδίσει χρόνο για τη δρομολόγηση της στρατηγικής της που δεν είναι άλλη από την κατάληψη της Ευρώπης, αυτή τη φορά με οικονομικά όπλα. Η μάχη της ΕΕ λοιπόν θα κριθεί στην Ιταλία – όπου εάν «πέσει», τότε θα ακολουθήσουν αμέσως μετά η Ισπανία και η Γαλλία που ήδη ευρίσκονται σε μία έντονη καθοδική πορεία. Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο στήριξης της από την Κίνα – κάτι που όμως είναι εξαιρετικά αβέβαιο. Σε κάθε περίπτωση, το τέλος της ευρωπαϊκής τραγωδίας πλησιάζει – ενώ το μοναδικό ερώτημα δεν είναι το εάν θα συμβεί, αλλά το πότε και το πώς. Η Ελλάδα πάντως, με τη γερμανόφιλη κυβέρνηση της, είναι ήδη το 17ο ομοσπονδιακό κρατίδιο της Γερμανίας – μόνο με υποχρεώσεις και με καθόλου δικαιώματα. Ας μην ξεχνάμε δε πως το δημόσιο χρέος μας εξυπηρετείται ακόμη, λόγω των 95 δις € που επιμηκύνθηκαν για μετά το 2032, με αντάλλαγμα την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας και τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποθήκη παράνομων μεταναστών – ενώ το επόμενο αντάλλαγμα θα είναι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία.
