Ποιά στάση θα έπρεπε αλήθεια να υιοθετήσει μία υπεύθυνη αντιπολίτευση ή ένας οποιοσδήποτε Έλληνας, απέναντι στη σημερινή ηγεσία της χώρας του; Να μην ασκεί καμία απολύτως κριτική, επιδεικνύοντας «εθνική ομοψυχία» απέναντι στον εξωτερικό εχθρό της Ελλάδας, στην Τουρκία; Να συμφωνεί δηλαδή με την πολιτική του κατευνασμού και των συνεχών παραχωρήσεων στο δικτάτορα από τη Μογγολία, όπου επόμενη θα είναι η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, με υποχρεωτικές διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα των «προστάτιδων» μεγάλων δυτικών δυνάμεων (Γερμανία, Γαλλία, Η.Π.Α.); Να αποδέχεται ως σωστή την τρομοκρατική ενημέρωση του για την «πανδημία» και τη διαχείριση της; Να αντιμετωπίζει ως φυσιολογική την κατάρρευση της οικονομίας, προβλέποντας πως το δημοσιονομικό έλλειμμα του προϋπολογισμού θα υπερβεί τα 20 δις € ή το 10% του ΑΕΠ, το ακαθάριστο δημόσιο χρέος θα εκτοξευθεί άνω του 220% του ΑΕΠ, το κόκκινο ιδιωτικό θα πλησιάσει το 200%, οι Έλληνες θα εξαθλιωθούν και θα πεινάσουν, ενώ τα σπίτια τους θα πλειστηριαστούν το ένα πίσω από το άλλο; Να προτείνει λύσεις που φυσικά υπάρχουν με το ανάλογο ρίσκο, γνωρίζοντας πως η κυβέρνηση αδιαφορεί ψηφίζοντας ότι θέλει, με τους 158 βουλευτές που διαθέτει; Ή μήπως να αδιαφορεί εντελώς, αφήνοντας την καταιγίδα των καταιγίδων να ξεσπάσει, έτσι ώστε να διδαχθεί η κοινωνία από τα λάθη της και να πάψει να κατηγορεί αυτούς που δεν εθελοτυφλούν; Δύσκολες οι απαντήσεις, αλλά δυστυχώς τίποτα δεν είναι εύκολο – ειδικά μετά από δέκα χρόνια συνεχούς καθοδικής πορείας, χωρίς καμία κοινωνική αντίδραση και χωρίς να τιμωρηθεί κανένας. Άλλωστε για το κακό υπάρχει πάντοτε το χειρότερο – ενώ η κατηφόρα δεν έχει συνήθως τελειωμό. Καλό Καλοκαίρι σε όλους!
