Η κυβερνοασφάλεια και το μήνυμα του Κίσσινγκερ

Η πανδημία του κορονοϊού αποτελεί για την Ελλάδα τον καταλύτη και τον επιταχυντή για τη μετάβαση από τον χώρο του χαρτιού, της σφραγίδας, των υπογραφών και του εγγράφου στον χώρο της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και της άυλης γραφής και επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών και των υπηρεσιών, αλλά και μεταξύ των ιδίων των δομών, υπουργείων και θεσμών.

Υπό συνθήκες της λεγόμενης κανονικότητας –εν προκειμένω μάλλον για ανωμαλία θα επρόκειτο– η αναγκαία και απαραίτητη αυτή επανάσταση που γίνεται σήμερα αθόρυβα, αποτελεσματικά και σε χρόνο μηδέν για τα ελληνικά δεδομένα, πιθανόν να συναντούσε υψηλά αναχώματα. Πολιτικά, κομματικά, συνδικαλιστικά, οπισθοδρομικά. Με τη συνοδεία θορυβωδών απεργιών, στάσεων και καταγγελίας κατά των πολιτικών ιθυνόντων. Σήμερα, η ψηφιακή Ελλάδα φαίνεται να κερδίζει τον χαμένο επί δεκαετίες χρόνο. Υπάρχει όμως ένα παράπλευρο ζήτημα, το οποίο εύχομαι και ελπίζω να αντιμετωπιστεί κατά προτεραιότητα.

“Επειδή δεν έχουμε πόλεμο δεν σημαίνει ότι έχουμε ειρήνη”…Γράφει ο Γιώργος Ρωμανός

Ο φιλοτουρκισμός των ΗΠΑ στα όρια του μισελληνισμού

Επειδή δεν έχουμε πόλεμο δεν σημαίνει ότι έχουμε ειρήνη.

Γ.Ρ.

Είναι εξαιρετικά προβληματικό για όσους ακόμη σεβόμαστε τις ΗΠΑ, ως κατ’ αρχάς δημοκρατικών αρχών υπερδύναμη, να λέμε και να γράφουμε, ότι: «για την ξεκάθαρα φιλοτουρκική στάση τους η οποία φτάνει στα όρια του μισελληνισμού ευθύνονται μόνο κάποιες ελίτ.» Και τούτο διότι αυτές οι ελίτ εντοπίζονται πλέον μονίμως στην ενιαία ραχοκοκαλιά της αμερικανικής πολιτικής εξουσίας, αδιακρίτως κυβερνήσεων. Διαχρονικά οι ΗΠΑ ποτέ δεν βοηθούν την χώρα μας εάν αυτή η «βοήθεια» δεν εξυπηρετεί κυρίως τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα. Οι ελάχιστοι φιλέλληνες Γερουσιαστές αποτελούν εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον πάγιο φιλοτουρκικό κανόνα των ΗΠΑ.

Από την άλλη, ο Πόλεμος στις μέρες μας έχει πάρει νέες μορφές, με πιο πρόσφατη αυτή του «υβριδικού». Και βέβαια, επειδή με κάποιους δεν έχουμε πόλεμο, με την κλασική έννοια, δεν σημαίνει ότι έχουμε ειρήνη.

Γιατί η Τουρκία έχει χαθεί για τη Δύση – Η νεοοθωμανική επανάσταση δεν είναι παρένθεση

Μετά από 18 χρόνια στην εξουσία, ο Ερντογάν έχει αλλάξει ριζικά την Τουρκία. Με αυτή την έννοια, αυτό που συνέβη στη γειτονική χώρα είναι πραγματική επανάσταση, έστω κι αν ο τρόπος που έγινε διαφέρει ποιοτικά από τις κλασικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα. Το γεγονός ότι κατά κανόνα οι δυτικές ηγεσίες εθελοτυφλούν, δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει.

Πώς, όμως, είναι δυνατόν η ιδεολογική οπτική και το προσωπικό πολιτικό συμφέρον ενός ηγέτη να μπορούν να επιφέρουν μία τόσο μεγάλη στροφή στον γεωπολιτικό προσανατολισμό μία χώρας; Μετά από δεκαετίες πρόσδεσης στη Δύση, οι οποίες διαμόρφωσαν αντιλήψεις, επιρροές και συμφέροντα, γιατί δεν υπήρξαν ισχυρές αντιστάσεις από τις εκεί παραδοσιακές άρχουσες ελίτ;

Το ερώτημα είναι καίριο και για να απαντηθεί πρέπει να ληφθούν υπόψη δύο παράγοντες. Ο πρώτος είναι η παραδοσιακή σχέση της τουρκικής οικονομικής ελίτ με την πολιτική εξουσία, σε συνδυασμό με την ατροφική "κοινωνία των πολιτών" στην Τουρκία. Ο δεύτερος είναι οι τεκτονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί από το 2002, όταν κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.