Όταν ανταλλάσσει ένας πολιτικός χρήματα με ψυχές για να παραμείνει στη θέση του, πρέπει να είναι σίγουρος πως ο λαός που εκπροσωπεί είναι εντελώς ανόητος – αφού αλλιώς θα φοβόταν την τιμωρία για το αποτρόπαιο έγκλημα του.
Άποψη
Ορίζεται αλήθεια η συλλογική ηλιθιότητα; Είναι αυτή που συμπεραίνεται από το ότι, με το ίδιο πείραμα (=μνημόνια) και με τα ίδια συστατικά (=τις κυβερνήσεις που μετά το 2009 υπέγραψαν η μία μετά την άλλη τη δολοφονία της Ελλάδας), περιμένουν οι Έλληνες διαφορετικά αποτελέσματα; Ή μήπως το γεγονός ότι, έναντι δανείων ύψους 250 δις € που θα επιστραφούν έντοκα πίσω, έχουμε υποστεί ήδη ζημίες άνω του 1 τρις €; Ορίζεται από την παράδοση του δημοσίου και ιδιωτικού μας πλούτου αμαχητί στους Γερμανούς που θα καταλάβουμε πόσο άξιζε μόνο όταν τον χάσουμε; Από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που συντελείται μπροστά στα μάτια μας χωρίς να αντιδρούμε; Υπενθυμίζω εδώ ξανά τα παρακάτω, μήπως επιτέλους καταλάβουμε τι συμβαίνει:
