“Μακεδονία του Ίλιντεν”: Η παγίδα που στήνει ο Ζάεφ στην Ελλάδα

Του Σταύρου Λυγερού 

Κάναμε αμάν και πώς να γλυτώσουμε από το “Νέα Μακεδονία” (“Νόβα Μακεντόνιγια”) και μας προέκυψε το “Μακεδονία του Ίλιντεν” (“Ιλιντένσκα Μακεντόνιγια”). Το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά το έχει, έστω και κατ’ αρχήν αποδεχθεί, επιβεβαιώνει για μία φορά ακόμα ότι τόσο ο υπουργός Εξωτερικών όσο και ο πρωθυπουργός (και όχι μόνο αυτοί) δεν έχουν κατανοήσει ποιο είναι πραγματικά το εθνικό διακύβευμα σ’ αυτή την υπόθεση. Γι’ αυτό και τείνουν να θεωρούν όλες τις σύνθετες ονομασίες περίπου το ίδιο πράγμα. 

Η συζήτηση, όμως, για το είδος του επιθετικού προσδιορισμού δεν είναι καθόλου σχολαστική. Για να λυθεί πραγματικά το πρόβλημα, χωρίς εκατέρωθεν ταπεινώσεις, πρέπει να επιβληθεί η σύνθετη ονομασία, που θα αντανακλά την πραγματικότητα της περιοχής κι όχι εθνικές ιδεοληψίες. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή. 

Η κατάσταση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας που εργάζεται με χαμηλούς μισθούς, ανταγωνίζεται το 1.000.000 μετανάστες που εισήλθαν το τελευταίο χρονικό διάστημα, ενώ ακριβαίνει συνεχώς το κόστος ζωής, είναι απελπιστική – με τους αστέγους να πλημμυρίζουν τις μεγάλες πόλεις.

«Εάν επισκεφθεί κανείς το Βερολίνο και δει τους άστεγους, τους θλιβερούς ζητιάνους, τις μαύρες μαντίλες, τους χιλιάδες ξένους στους δρόμους, τα ενοικιαστήρια και τη βρωμιά που επικρατεί, με μισόγυμνους Γερμανούς να κοιμούνται μέσα στα στεγασμένα ΑΤΜ των τραπεζών και με σειρήνες να ηχούν νυχθημερόν προκαλώντας πανικό στους ανθρώπους, θα καταλάβει πού είναι καλύτερα να ζει – καθώς επίσης πως εμείς οι Έλληνες δεν ξέρουμε καν τι έχουμε, αφήνοντας την πατρίδα μας απροστάτευτη και ανοχύρωτη στις πολιτικές συμμορίες και στους ξένους εισβολείς».

Παράλληλο νόμισμα από την πίσω πόρτα

Η νέα ιταλική κυβέρνηση, έχοντας αξιολογήσει σωστά τις αποτυχημένες ελληνικές διαπραγματεύσεις και το σύστημα πληρωμών τύπου IOU, σχεδιάζει να υιοθετήσει μία παραλλαγή που ισχυρίζεται πως δεν απαγορεύεται από την ΕΚΤ: τα mini BoTs! 

Διεθνή 

Μόνο το 36% των Ιταλών το περασμένο Φθινόπωρο θεωρούσε πως η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ είναι θετική για την οικονομία και την κοινωνία – εύλογα, αφού το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της είναι χαμηλότερο από την εποχή της εισόδου της στην Ευρωζώνη. Σε γενικές γραμμές πάντως, μετά την κρίση του 2008 το δημόσιο χρέος της Ιταλίας αυξήθηκε κατά 554 δις € στα 2,28 τρις € (είναι δηλαδή επτά φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό), οι φόροι έχουν εκτοξευθεί στο 43% του ΑΕΠ, η βιομηχανία της έχει καταρρεύσει, η κατανάλωση και οι επενδύσεις μειώνονται συνεχώς, η παραγωγικότητα των εργαζομένων της έχει πάψει να αυξάνεται, αδυνατεί να ανταγωνιστεί τη Γερμανία, οφείλει επί πλέον πάνω από 430 δις € στη Γερμανία ουσιαστικά μέσω του Target 2 και το τραπεζικό της σύστημα είναι υπερχρεωμένο – οπότε εύλογα αναζητεί απεγνωσμένα τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων της προτού χρεοκοπήσει, ενώ ουσιαστικά διατηρείται στη ζωή με τη βοήθεια της ΕΚΤ.