Όταν στη δεκαετία του 1990-2000 επικράτησε παγκοσμίως η πολιτική της λιτότητας και τα κέρδη στο δεύτερο μισό αυτής δεκαετίας αποκαταστάθηκαν στα επίπεδα του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος, έπρεπε να λυθεί το εξής δομικό πρόβλημα: πώς οι άνθρωποι θα κατανάλωναν όταν οι μισθοί τους καθηλώνονταν;
Η απάντηση που επινοήθηκε, είναι πλέον γνωστή: ένα μέρος των κερδών αλλά και των χαμηλών αποταμιεύσεων έγινε δάνεια προς αυτούς που το ύψος των μισθών τους δεν τους επέτρεπε να καταναλώνουν στο επιθυμητό για την κατανάλωση και ανάπτυξη επίπεδο.
