Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου τη δεκαετία του 1990, εμφανίσθηκε ένα νέο κύμα επανεξέτασης της Ιστορίας του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου – ενώ σήμερα, με την επέλαση του ακροδεξιού λαϊκισμού στη Γερμανία, η πολιτική των αναμνήσεων λαμβάνει μία καινούργια, εντελώς διαφορετική, εκρηκτική δύναμη. Δεν είναι μόνο οι σχεδόν καθημερινές ειδήσεις που διαβάζουμε για ρατσιστικές και ακροδεξιές επιθέσεις εναντίον των νόμιμων και μη μεταναστών στη χώρα – αφού στο γερμανικό κοινό φαίνεται να εκδηλώνεται όλο και περισσότερο ένας μη συμπλεγματικός ρεβανσισμός του ναζιστικού παρελθόντος. Οι Γερμανοί νοιώθουν πια υπερήφανοι για το ναζιστικό παρελθόν τους, χωρίς κανένα σύμπλεγμα όπως μέχρι πρόσφατα – σημειώνοντας πως ο ρεβανσισμός είναι ένας πολιτικός και κοινωνικός όρος, ο οποίος υποδηλώνει τη στάση που καλλιεργείται υπό το πνεύμα της αντεκδίκησης, μετά από μία ήττα. Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς γιατί μετά από 75 χρόνια από το τέλος του τοξικού κληροδοτήματος της κυριαρχίας των Ναζί, εμφανίζεται να έχει η συγκεκριμένη ιδεολογία μία τέτοια ισχύ.
