Το μεγάλο τραπεζικό κόλπο

Ο κίνδυνος να εξέλθει η Ελλάδα από το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης της τον Αύγουστο του 2018 και να επιστρέψει στο τέταρτο το 2019, ακόμη και χωρίς να υπάρξει μία παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, είναι μεγάλος – ειδικά λόγω των τραπεζών της που κάθε άλλο παρά έχουν εξυγιανθεί, αποτελώντας μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας.

Ανάλυση 

Το πρώτο καλό νέο για την Ελλάδα είναι η αναβάθμιση της εκ μέρους της DBRS από CCC σε «Β» με θετική τάση (πηγή), η οποία ερμηνεύεται ως εξής: «Εξαιρετικά κερδοσκοπική πιστωτική ποιότητα, με αρκετά υψηλό επίπεδο αβεβαιότητας ως προς την ικανότητα της χώρας να εξυπηρετεί τα τοκοχρεολύσια της σε συνεχή βάση στο μέλλον, ιδίως σε περιόδους οικονομικής ύφεσης ή δυσχερειών της βιομηχανίας» (the rating scale of DBRS, πηγή). Δυστυχώς λοιπόν το «Β» συνεχίζει να μην είναι επενδυτική βαθμίδα, απέχοντας δύο θέσεις από το «ΒΒΒ», το οποίο εξασφαλίζει στην Πορτογαλία τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα της ΕΚΤ – υπενθυμίζοντας πως η Πορτογαλία στηρίζεται μόνο στην καναδική εταιρεία αξιολόγησης, αφού καμία άλλη δεν της έχει δώσει θετική βαθμολογία. 

Οι ευθύνες, οι κίνδυνοι και οι ευκαιρίες του κ. Τσίπρα

Η γερμανική κυβέρνηση, η οποία έχει συνθλίψει ήδη το κόμμα του, είναι έτοιμη να τον αντικαταστήσει, διαισθανόμενη πως δεν είναι πια σε θέση να υπερασπίσει σωστά τα συμφέροντα της – επειδή αφενός μεν χάνει σταδιακά τη στήριξη των εκλογέων του, αφετέρου κάποια στιγμή θα αντιδράσει.

Επικαιρότητα 

Παρά το ότι πιστεύω στην κοινωνική, ελεύθερη οικονομία, όπου όμως η οικονομία οφείλει να λειτουργεί προς όφελος των Πολιτών και όχι μίας μικρής μειοψηφίας των εκάστοτε ελίτ, οπότε δεν έχω καμία σχέση με το πολίτευμα που στηρίζει το κυβερνητικό κόμμα, είναι άδικο να ενοχοποιείται ο σημερινός πρωθυπουργός με τα εγκλήματα των προηγουμένων – μεταξύ άλλων επειδή τότε η Ελλάδα, σε αντίθεση με σήμερα, είχε άπειρες λύσεις στη διάθεση της. 

H Γερμανία εξοικονόμησε τόκους 280 δισ. ευρώ από τα ελληνικά μνημόνια και το QE

Από την αρχή της κρίσης, τα άσχημα νέα για την Ελλάδα ήταν καλά νέα για τη Γερμανία. Κάθε αρνητική αναφορά για τις οικονομικές εξελίξεις στην Αθήνα είχε ως αποτέλεσμα χαμηλότερα επιτόκια για τα γερμανικά κρατικά ομόλογα. Αντίθετα, τα επιτόκια των ομολόγων της Ελλάδας και άλλων χωρών σε κρίση αυξήθηκαν, αναφέρει ο Βλαντίμιρο Γκιάτσε, Γερμανός οικονομολόγος και μέλος του Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας Centro Europa Ricerche στη Ρώμη, σε άρθρο του στην εφημερίδα Junge Welt.

«Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ευνοϊκό για το γερμανικό δημόσιο ταμείο, ώστε ακόμη και στην ενδεχόμενη περίπτωση μιας ολοκληρωτικής πτώχευσης της Ελλάδας, το καθαρό αποτέλεσμα για τη Γερμανία θα ήταν θετικό», προσθέτει ο Γερμανός οικονομολόγος, καταρρίπτοντας τον μύθο ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι δήθεν πληρώνουν την κρίση στον ευρωπαϊκό νότο.

Ο μεγάλος διωγμός της μεσαίας τάξης – 18.000 ευρώ καθαρά ίσον 31.300 μισθός+εισφορές για μισθωτό και 50.000 ευρώ τιμολόγια για ελεύθερο επαγγελματία!

Όπως αναφέρει ρεπορτάζ της «Καθημερινής» το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί ειδικά την τελευταία τριετία με τις αυξήσεις των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών, όπως επίσης και με την επιβολή του νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, περιορίζει δραματικά τις πιθανότητες να μπορέσει να διατηρήσει κάποιος καθαρές μηνιαίες αποδοχές 1500 ευρώ.

Για να εισπράττει ένας μισθωτός 1.500 ευρώ τον μήνα καθαρά σε 12μηνη βάση ή 18.000 ευρώ σε ετήσια βάση, πρέπει ο εργοδότης του να πληρώνει 2.610 ευρώ τον μήνα ή 31.300 ευρώ σε ετήσια βάση.

«Η κρίση δεν ήταν ένα αναπάντεχο χτύπημα της μοίρας»

Ο ομ. καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Γιώργος Μπήτρος υποστηρίζει σε άρθρο του στην FAZ ότι και μετά την έξοδο από τα μνημόνια δεν θα έχουν αντιμετωπιστεί οι αιτίες της κρίσης. «Κινδυνεύουν τα όποια επιτεύγματα».

Στο μακροσκελές άρθρο του που δημοσιεύει η Frankfurter Allgemeine Zeitung ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών επιχειρεί μια αναλυτική παρουσίαση των δεινών που οδήγησαν την Ελλάδα από το 1975 σταδιακά στο χείλος της χρεοκοπίας με απόγειο τη διεθνή δημοσιονομική κρίση, η οποία έφτασε στη χώρα το 2009. Η θέση που πρεσβεύει είναι ότι ακόμη και μετά την έξοδο από τα μνημόνια οι σημαντικότερες αιτίες που οδήγησαν στην κρίση δεν θα έχουν θεραπευτεί και τα όποια επιτεύγματα κινδυνεύουν.