H ΑΑΔΕ για το πρόστιμο σε κουλούρι

Ο νόμος προβλέπει κυρώσεις, ακόμη και για μη έκδοση έστω και μίας απόδειξης, ανεξαρτήτως ποσού, επισημαίνουν πηγές της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) σχετικά με την υπόθεση προστίμου σε φούρνο του Πύργου.

Οι ίδιες πηγές τόνιζαν ότι η διαγραφή ή όχι του προστίμου θα εξαρτηθεί από τις περαιτέρω εξηγήσεις που θα δώσει η εν λόγω ιδιωτική κεφαλαιουχική εταιρεία (υπόχρεη να τηρεί διπλογραφικά βιβλία), όπως προβλέπεται από τη σχετική διαδικασία.

Το όπλο της δημοσιονομικής πολιτικής

Μία απ’ ευθείας αύξηση της ζήτησης εκ μέρους του κράτους οδηγεί σε μία πολύ μεγαλύτερη οικονομική ώθηση, σε σχέση με τη μείωση των φόρων – επειδή με την τελευταία επιχειρήσεις και νοικοκυριά αποταμιεύουν ένα μέρος των εξοικονομούμενων εισοδημάτων. Εκτός αυτού, οι μειώσεις των φόρων απαιτούν χρόνο για να αποδώσουν στην οικονομία – ο οποίος συνήθως δεν υπάρχει. Ως εκ τούτου, όταν η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει τις μειώσεις των φόρων αντί την αύξηση των δημοσίων δαπανών και επενδύσεων, δεν πρόκειται να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα – ενώ το να περιμένει η Ευρώπη να αναπτυχθεί, στηριζόμενη αποκλειστικά και μόνο στη νομισματική πολιτική, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να συμβεί. Πόσο μάλλον όταν η κοινή κεντρική τράπεζα δεν είναι σε θέση να διαφοροποιήσει «τοπικά» την πολιτική της – επιβάλλοντας για παράδειγμα υψηλότερα επιτόκια στη Γερμανία για να εμποδίσει τις φούσκες που δημιουργούνται και χαμηλότερα στην Ιταλία ή στην Ελλάδα για να στηριχθεί η ανάπτυξη, κυρίως όμως για να μη χρεοκοπήσουν.

Το όνειδος της συμφωνίας των Πρεσπών

Στη διεθνή νομολογία το ψεύδος δεν παράγει δίκαιο ούτε μία «συμφωνία» που βασίζεται στο ψεύδος μπορεί να μετέχει της παγκόσμιας εννόμου τάξεως. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού απαιτεί ακύρωσή της. Είτε με κυβερνητική ρηματική διακοίνωση κατ’ αρχάς στον ΟΗΕ, είτε με διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ελλάδα. Η «συμφωνία» μπορεί να ακυρωθεί με επαναφορά του θέματος στη Βουλή, ως μείζονος εθνικής σημασίας ζήτημα. Έτσι έγινε με ανάλογες συμφωνίες το 1924 και το 1926, οι οποίες είχαν κατατεθεί στην τότε Κοινωνία των Εθνών. Δύο πράγματα είναι βέβαια: ότι ο ελληνικός λαός ποτέ δεν θα ξεχάσει και δεν θα συγχωρήσει την υπογραφή και διατήρηση αυτής της επαχθούς «συμφωνίας». Όπως και το ότι ποτέ δεν θα πάψει να αγωνίζεται και να θυσιάζεται, αν χρειαστεί στο μέλλον, για την Μακεδονία η οποία είναι μία και ελληνική. Η σχιζοφρενής πολιτική προσέγγιση της ΝΔ: «αναγνωρίζω κάτι ως κακό για την χώρα μου, αλλά θα το εφαρμόσω πιστά!» εξηγείται μόνο ως εφαρμοζόμενη δουλοκτητική πολιτική.

Αναδημοσίευση: Δώδεκα λόγοι ακύρωσης της «Συμφωνίας των Πρεσπών» 

– του Γιώργου Ρωμανού

Προεκλογικά, η ΝΔ και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης δήλωναν ότι: η «συμφωνία των Πρεσπών» είναι κακή στο σύνολό της και απαράδεκτο το γεγονός, ότι αναγνωρίστηκε «γλώσσα» και «εθνότητα». Ο ίδιος, στις 15/09/2018, στην ΔΕΘ, αλλά και αλλού, δήλωνε: «Δεν μπορώ ως πρωθυπουργός να δεχτώ «μακεδονική» γλώσσα και εθνότητα –Από εκεί θα ξεκινήσει η νέα διαπραγμάτευση».

Το ξεπούλημα του νερού

Η ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών ύδρευσης σε ολόκληρο τον κόσμο, έχει σχεδόν πάντοτε έναν κοινό παρονομαστή: γίνεται υπό την πίεση διεθνών δανειστών σε χώρες με μεγάλο χρέος ή υπό την πίεση πολυεθνικών εταιρειών και πολιτικών σε κράτη με ισχυρή οικονομία. Το κυριότερο επιχείρημα που χρησιμοποιείται, υπενθυμίζοντας πως διεξάγεται παγκοσμίως ο πόλεμος του νερού, είναι πως το κράτος είναι ανίκανο να παράσχει τις υπηρεσίες που θεωρούνται αναποτελεσματικές – ενώ οι ιδιώτες είναι καλύτεροι επιχειρηματίες. Στην πραγματικότητα όμως, οι χώρες που έχουν εφαρμόσει αυτό το δόγμα προκάλεσαν τη δημιουργία ενός ισχυρού ιδιωτικού μονοπωλίου – όπου οι εξαγορές και οι συγχωνεύσεις κατάργησαν κάθε αίσθηση ανταγωνισμού και ελπίδας για μειωμένα τιμολόγια.