Εάν οι Έλληνες επιλέξουν ξανά ένα από εκείνα τα κόμματα που τους κατέστρεψαν, ενώ συνεχίζουν να υπηρετούν πιστά τους Γερμανούς και τα μνημόνια, θα χάσουν την τελευταία τους ευκαιρία να ξεφύγουν από την κρίση οι ίδιοι, τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους – αφού η Ελλάδα ασφαλώς θα αναπτυχθεί υπό το νέο ιδιοκτησιακό της καθεστώς, άλλα όχι προς όφελος των Πολιτών της, όπως ακριβώς η Γουατεμάλα.
«Μετά την πτώση της χούντας, το 1974, υπήρχε διάχυτη ευφορία, νομίζαμε ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν αυτόματα. Η προσέγγισή µου ήταν πως η ξεχαρβαλωμένη ελληνική οικονομία απαιτούσε µια περίοδο νοικοκυρέματος. Χρειαζόμασταν δύο τετραετίες για να αλλάξουμε τις δομές, µε μεταρρυθμίσεις και με διαρθρωτικές αλλαγές…. Όταν ήμουν υπουργός Οικονομικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει πολλαπλασιαστικές διαστάσεις. Το 1981 το δημόσιο χρέος έφθανε το 30% του ΑΕΠ – το 1989 ανήλθε στο 72% και σήμερα (2011) πλησιάζει στο 170%. Το «προπατορικό αμάρτημα» της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980. Το αίτημα της αποκατάστασης όσων ζούσαν αποκλεισμένοι και κυνηγημένοι από το κράτος της Δεξιάς, επί δεκαετίες ολόκληρες, ήταν δίκαιο και κυρίαρχο. Οδήγησε όμως σε νοοτροπίες και σε πρακτικές που σήμερα θεωρούνται από πολλούς η αρχή των δεινών που υφίσταται τώρα η Ελλάδα.
