MOTD

Αλλαχού τα κόμματα γεννώνται διότι εκεί υπάρχουσι άνθρωποι διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδι συμβαίνει ακριβώς το ανάπαλιν. Αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία μεθ’ ης πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα: να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου.

Εμμανουήλ Ροΐδης, 1836-1904, Έλληνας συγγραφέας

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

ΚΑΖΑΚΗΣ – Μπορεί να γίνει βιώσιμο το δημόσιο χρέος της Ελλάδας;

Η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι θέλουν να μας πείσουν ότι το ζήτημα του δημόσιου χρέους θα αντιμετωπιστεί άμεσα. Εφόσον βέβαια είμαστε καλά παιδιά και κάνουμε ότι μας λένε. Οι δηλώσεις τους προσωπικά μου θυμίζουν το «ετελείωσεν!» που επαναλάμβανε με ιδιαίτερο στόμφο ο βο(υ)λευτής Καλοχαιρέτας του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. 

Φυσικά όλοι τους αποσιώπησαν την έκθεση βιωσιμότητας του χρέους που εξέδωσε το ΔΝΤ στις 23 Μαΐου, μία μέρα πριν το τελευταίο Eurogroup. Ο λόγος απλός. Η έκθεση υπογράμμιζε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο, αλλά δεν μπορεί να γίνει ούτε κι αν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων και των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν τεθεί από τους Ευρωπαίους. Η Ελλάδα ακόμη κι αν πετύχει τους στόχους, ακόμη κι αν πετύχει την προβλεπόμενη άνοδο του ΑΕΠ, δεν πρόκειται να ρίξει το δημόσιο χρέος κάτω από το 140% του ΑΕΠ το 2060. 

Η ΕΚΤ σε αχαρτογράφητα νερά

Με την ανακοίνωση του προγράμματος αγοράς εταιρικών ομολόγων, η κεντρική τράπεζα θα μετατραπεί σε ένα γιγαντιαίο επενδυτικό κεφάλαιο – ενώ η Ελλάδα παραμένει στο περιθώριο των εξελίξεων, αποτελώντας το πρώτο θύμα του θηρίου.

«Η Ευρωζώνη εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε μία περιοχή που ισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου – σε μία ζούγκλα δηλαδή όπου τα μεγάλα κράτη απομυζούν και τελικά κατασπαράζουν τα μικρότερα, αντίστοιχα οι επιχειρήσεις, με τις αγορές να κυριαρχούν απόλυτα. Επίσης, με την κεντρική τράπεζα να μετατρέπεται σταδιακά σε έναν πανίσχυρο οργανισμό – σε ένα θηρίο, ικανό να επιβάλλει απολυταρχικά την πολιτική των ελίτ, όπου και όποτε θέλει«. 

Η ουτοπία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η πραγματικότητα.

Η δήλωση Τουσκ περί ευρωπαϊκής "ουτοπίας" αποτελεί υπενθύμιση ότι η Ευρώπη είναι θεμελιωδώς μια διχασμένη ήπειρος. Η διαφορά στις κουλτούρες Βορρά-Νότου, οι γεωπολιτικές εξελίξεις και γιατί ο καλύτερος τρόπος για να σωθεί η ΕΕ ίσως είναι η "αποσυναρμολόγησή" της. 

Με την εμμονή τους στην ιδέα μιας ομόσπονδης Ευρώπης, οι Ευρωπαίοι ηγέτες χάνουν την επαφή τους με τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς και τροφοδοτούν το εθνικιστικό και ευρωσκεπτικιστικό αίσθημα σε όλη την ΕΕ. Κάπως έτσι συνόψισε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, την κατάσταση στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια συνεδρίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στις 30 Μαΐου. Σύμφωνα με τον Τουσκ, οι ευρωπαίοι ηγέτες δημιουργούν «διάφορες ουτοπίες –μια ουτοπία μιας Ευρώπης χωρίς κράτη-έθνη, μια ουτοπία μιας Ευρώπης χωρίς αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και φιλοδοξίες», αν και «οι πολίτες της Ευρώπης δεν μοιράζονται τον ευρω-ενθουσιασμό μας».

Το κραχ των εθνικών ομολόγων

Η διαστρέβλωση στις αγορές εμφανίζεται όταν πληρώνει κανείς για να δανείζει χρήματα, αντί να εισπράττει τόκους – όπως τεκμηριώθηκε στις Η.Π.Α. και αλλού από τα «sub primes», ενώ η σημερινή φούσκα είναι ήδη οχταπλάσια

«Η αστάθεια του συστήματος επιδεινώνεται από τα αρνητικά επιτόκια, τα οποία προσφέρουν κίνητρο στις τράπεζες να αναλάβουν μεγαλύτερα ρίσκα – αφού δεν τις συμφέρει να τοποθετούν τα χρήματα τους στις κεντρικές, πληρώνοντας αντί να εισπράττουν τόκους. Ανάλογα συμπεριφέρονται οι ασφαλιστικές εταιρίες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, καθώς επίσης όλοι οι υπόλοιποι, παραδοσιακά συντηρητικοί επενδυτές – πόσο μάλλον όταν τα σημερινά, τεχνητά χαμηλά επιτόκια των κρατικών ομολόγων, προσφέρουν ανάλογα κίνητρα ανάληψης μεγαλύτερου ρίσκου. 

Πανευρωπαϊκή εξέγερση κατά τεχνοκρατικού φασισμού –με δείγμα αποφυγής την Ελλάδα

Του Μιχαήλ Στυλιανού 

Μπήκαν στον τρίτο τους μήνα οι δυναμικές κινητοποιήσεις εργαζομένων και νεολαίας στη Γαλλία, εναντίον της επίθεσης κατά της εργατικής νομοθεσίας, από την σοσιαλιστική κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς –και δεν παρουσιάζουν σημεία αγωνιστικής κάμψης. «Εδώ δεν είναι Ελλάδα» κραυγάζουν οι δεκάδες χιλιάδες απεργοί διαδηλωτές, που καθημερινά πλημμυρίζουν πλατείες και λεωφόρους πλείστων πόλεων της Γαλλίας, σε πείσμα της αγριότερης αστυνομικής βίας που είδε ποτέ η δημοκρατική αυτή χώρα, τουλάχιστον από της εποχής των γεγονότων της Αλγερίας -τέλη δεκαετίας του ’50.