Οι προηγμένες χώρες της Δύσης δίνουν, ήδη, μια αδιάψευστη εικόνα για το γεγονός ότι ο δυτικός πολιτισμός έχει εισέλθει σε φάση παρακμής σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής. Και, ακριβώς στη φάση αυτή, η Δύση εστιάζει στις αρχές και τα χαρακτηριστικά της, για να υποστηρίξει, όσο πιο σθεναρά γίνεται, ότι μόνο αυτή εκπροσωπεί την ιδεώδη και μοναδική υποθήκη στον κόσμο.
Όπως όλα δείχνουν, πρόκειται για τον προάγγελο του τέλους εποχής της δυτικής ηγεμονίας, όπως συνέβη και με όλες τις προηγούμενες που ακολούθησαν την ίδια προδιαγεγραμμένη διαδρομή. Δηλαδή, αναδύονται, μεσουρανούν και πεθαίνουν. Το κείμενο που ακολουθεί επικυρώνει αυτή τη διαπίστωση: «Η μέση διάρκεια ζωής των μεγαλύτερων πολιτισμών του κόσμου μας είναι 200 χρόνια. Μεγάλα έθνη αναπτύσσονται και στη συνέχεια παρακμάζουν. Οι λαοί περνούν από τη δουλεία στην πνευματική ανάπτυξη και στην τόλμη, στη συνέχεια από την τόλμη στην ελευθερία, από την ελευθερία στην αφθονία, από την αφθονία στον εγωισμό, από τον εγωισμό στην αυτοϊκανοποίηση, από την αυτοϊκανοποίηση στην απάθεια, από την απάθεια στην εξάρτηση, και από την εξάρτηση στην επιστροφή στη δουλεία».