Οι εποχές αλλάζουν – έρχονται και παρέρχονται. Η επιτυχία της Ευρωζώνης, υπό τη γερμανική ηγεσία και ηγεμονία ήταν φτωχή, πενιχρή – ενώ ο μοναδικός ωφελημένος ήταν ο ίδιος ο ηγεμόνας. Η Ελλάδα, ο πρώτος ηττημένος του οικονομικού πολέμου που στην ουσία διεξήγαγε η Γερμανία, βυθίστηκε στη φτώχεια και στην εξαθλίωση – έχοντας δειλές, δουλοπρεπείς και ενδοτικές κυβερνήσεις που συνθηκολόγησαν αμαχητί, η μία μετά την άλλη, παραδίδοντας την εθνική της κυριαρχία και υποθηκεύοντας τα πάντα. Οι υπόλοιπες χώρες δεν κατάφεραν για δέκα ολόκληρα χρόνια να απελευθερωθούν από τα δεσμά – με τα οποία τις είχε δέσει πισθάγκωνα το γερμανικό πνεύμα και η πιστή εφαρμογή των ευρωπαϊκών συνθηκών που τους υπαγόρευε η Γερμανία. Εύλογα λοιπόν άρχισαν να αυξάνονται οι διαμαρτυρίες και οι απορίες, σχετικά με το πώς είναι δυνατόν σε μία ένωση ίσων μεταξύ τους κρατών να ωφελείται μονίμως, διαχρονικά, μόνο το ένα – ενώ όλα τα άλλα να είναι στάσιμα ή να βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο.
Ανάλυση
Η μεγάλη τραγωδία ξεκίνησε το 2000, με τη δημιουργία της Ευρωζώνης – με την υιοθέτηση δηλαδή ενός νομίσματος κοινού για τόσο διαφορετικές οικονομίες μεταξύ τους, σε συνδυασμό με μία κεντρική τράπεζα, με την ΕΚΤ, η οποία ήταν υποχρεωμένη να εφαρμόζει την ίδια νομισματική πολιτική για χώρες με διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και με ανάγκες εντελώς αντίθετες της μίας με την άλλη. Εν τούτοις, το βασικό πρόβλημα ήταν από την πρώτη ημέρα η Γερμανία, η οποία είχε από πολλά χρόνια πριν την έμμονη ιδέα, ενδεχομένως από τότε που ηττήθηκε στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, την ανάγκη καλύτερα να αποδείξει στον υπόλοιπο πλανήτη την υπεροχή της – την ανωτερότητα της, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της και την ποιότητα τόσο της παραγωγής, όσο και των υπηρεσιών της.
Η χώρα δίσταζε βέβαια να προσχωρήσει στη νομισματική ένωση και τελικά το αποφάσισε ακούσια – αλλά κατάλαβε πολύ γρήγορα τις τεράστιες δυνατότητες που της προσέφερε, εάν έπαιρνε τα σωστά μέτρα. Η τότε συγκυβέρνηση των σοσιαλιστών με τους πρασίνους δρομολόγησε για το σκοπό αυτό τον καλύτερο «τομέα φθηνού εργατικού δυναμικού» στον πλανήτη – ασκώντας εξαιρετικά μεγάλες πιέσεις στα εργατικά συνδικάτα. Στόχος της ήταν η δημιουργία ενός συστήματος το οποίο, εντός ενός κοινού νομισματικού χώρου, θα είχε επιτέλους την επιτυχία που αναζητούσε μάταια ο καγκελάριος Kohl, επί 16 συνεχή χρόνια – με παρόμοιες προσεγγίσεις.
Πράγματι λοιπόν ο Ευρωπαίος χρόνια ασθενής, η Γερμανία, αναγεννήθηκε όπως ο Φοίνικας από τις στάχτες του – αποδεικνύοντας πως η χώρα είχε τη μοναδική του ικανότητα να είναι αθάνατη. Έδειξε δε σε όλους πώς λειτουργεί μία σύγχρονη οικονομική πολιτική – εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι, το ευρώ αδυνατούσε συνεχώς, οι εταίροι της αναπτύσσονταν ραγδαία επί πιστώσει, αγοράζοντας τα προϊόντα της με τα συνεχώς αυξανόμενα ελλείμματα τους, ενώ η ίδια ισχυροποιούταν.
Ακόμη περισσότερο, όταν μερικά χρόνια αργότερα ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και η ευρωπαϊκή κρίση χρέους, με αφετηρία την Ελλάδα, ο Φοίνικας εξελίχθηκε στο γερμανικό Αετό – ο οποίος, μέσω μία μικρής παράκαμψης από την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, έδωσε στον υπόλοιπο πλανήτη ένα μεγάλο μάθημα, όσον αφορά την ορθή οικονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική: αυτήν της σπαρτιάτικης λιτότητας που ταιριάζει στις πάγιες εθνικοσοσιαλιστικές της αντιλήψεις.
Επιτέλους είχε έλθει η ιστορική χρονική στιγμή για την ελίτ κυρίως της χώρας, όπου η ενωμένη Γερμανία ήταν σε θέση να αποτινάξει τα βάρη του παρελθόντος – οπότε να αναδειχθεί ξανά σε μία ευρωπαϊκή υπερδύναμη, μετατρέποντας την Ευρώπη σε μία δική της γερμανική αυτοκρατορία. Κατάφερε άλλωστε να είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της ηπείρου μας, ο σπουδαιότερος παράγοντας σταθερότητας, ο βασικότερος εμπορικός εταίρος και, το σημαντικότερο, αυτός που έπαιρνε τις τελικές αποφάσεις για όλους – όσον αφορά την απονομή δικαιοσύνης, καθώς επίσης την αυστηρή τιμωρία αυτών που είχαν αμαρτήσει καταναλώνοντας ή πλουτίζοντας με δανεικά, οπότε έπρεπε να λογοδοτήσουν για τα λάθη τους!
Αλλαγή εποχής
Οι εποχές όμως αλλάζουν – έρχονται και παρέρχονται. Η επιτυχία της Ευρωζώνης, υπό τη γερμανική ηγεσία και ηγεμονία ήταν φτωχή, πενιχρή – ενώ ο μοναδικός ωφελημένος ήταν ο ίδιος ο ηγεμόνας. Η Ελλάδα, ο πρώτος ηττημένος του οικονομικού πολέμου που στην ουσία διεξήγαγε η Γερμανία, βυθίστηκε στη φτώχεια και στην εξαθλίωση – έχοντας δειλές, δουλοπρεπείς και ενδοτικές κυβερνήσεις που συνθηκολόγησαν αμαχητί, η μία μετά την άλλη, παραδίδοντας την εθνική της κυριαρχία και υποθηκεύοντας τα πάντα.
Οι υπόλοιπες χώρες τώρα δεν κατάφεραν για δέκα ολόκληρα χρόνια να απελευθερωθούν από τα δεσμά – με τα οποία τις είχε δέσει πισθάγκωνα το γερμανικό πνεύμα και η πιστή εφαρμογή των ευρωπαϊκών συνθηκών που τους υπαγόρευε η Γερμανία. Εύλογα λοιπόν άρχισαν να αυξάνονται οι διαμαρτυρίες και οι απορίες, σχετικά με το πώς είναι δυνατόν σε μία ένωση ίσων μεταξύ τους κρατών να ωφελείται μονίμως, διαχρονικά, μόνο το ένα – ενώ όλα τα άλλα να είναι στάσιμα ή να βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο.
Για ποιό λόγο, αναρωτιόνταν, δεν ήταν η γερμανική ανωτερότητα τουλάχιστον ένα προσωρινό φαινόμενο; Πώς είναι δυνατόν να κάνουν όλες οι χώρες το ίδιο με τη Γερμανία, όταν είναι προφανές ότι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο; Παράλληλα άρχισαν να ξυπνούν οι οδυνηρές μνήμες του παρελθόντος, υπενθυμίζοντας πως η Γερμανία δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο, ενώ ορισμένα κράτη θέλησαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους – αυτά που τους οφείλει η χώρα και αρνείται να τα εξοφλήσει, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας ή της Πολωνίας.
Στη συνέχεια ακολούθησε ο πρόεδρος Trump, ο οποίος ανέφερε δημόσια αυτά που σκέφτονταν πάρα πολλοί, αλλά δεν τολμούσαν να πουν – το ότι «η Γερμανία είναι κακή, πολύ κακή» (Germany is bad, very bad). Πρόσφατα δε ο P. Krugman, ο οποίος σπάνια συμφωνεί με τον αμερικανό πρόεδρο, δήλωσε πως ο πλανήτης έχει ένα γερμανικό πρόβλημα – ενώ στην Ιταλία εξελέγη το 2018 μία κυβέρνηση, την οποία τα γερμανικά ΜΜΕ κατηγόρησαν αμέσως για εχθρότητα απέναντι στη Γερμανία, παρά το ότι έλεγε το αυτονόητο, αυτό που είχαν πλέον συνειδητοποιήσει όλοι οι Ευρωπαίοι.
Ακόμη δε και το ΔΝΤ, το οποίο είχε απαιτήσει η Γερμανία να συμμετέχει στην Τρόικα λόγω της αυστηρότητας του, άρχισε να καταλαβαίνει πως το ελληνικό εγχείρημα ήταν μία παταγώδης αποτυχία – δηλώνοντας το δημόσια πάρα πολλές φορές (ανάλυση). Έτσι σιγά-σιγά απομακρύνονταν όλο και περισσότεροι στην Ευρώπη, στον υπόλοιπο πλανήτη επίσης, από το συγκεκριμένο είδος πολιτικής – κατανοώντας σταδιακά πως η επιμονή της Γερμανίας στη λιτότητα και στη μείωση των δημοσίων χρεών δεν οφειλόταν σε ένα ανώτερο οικονομικό μοντέλο, αλλά ήταν αποκλειστικά και μόνο το αποτέλεσμα του μερκαντιλισμού και της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα που είχε επιλέξει η χώρα, πιστή στη ληστρική ιστορία της. Συνειδητοποίησαν δηλαδή πως καμία χώρα αυτού του μεγέθους, πόσο μάλλον μία νομισματική ένωση όπως η Ευρωζώνη, δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει κάτι ανάλογο για μία μεγάλη χρονική διάρκεια – ενώ θα είχε θανατηφόρες συνέπειες τόσο για το παγκόσμιο εμπόριο, όσο και για το ευρώ.
Εν τούτοις, όσο αυξανόταν η διεθνής κριτική και πλήθαιναν οι διαμαρτυρίες, τόσο πιο παράλογη γινόταν η Γερμανία – στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ επιμένει ακόμη στον ισχυρισμό πως η χώρα τα κάνει όλα σωστά. Επίσης πως η αποτυχία της γερμανικής συνταγής οφείλεται στην έλλειψη διορατικότητας και στην αδιαλλαξία των άλλων – οι οποίοι είτε είναι ανίκανοι και πεισματάρηδες, είτε αδυνατούν να μάθουν το μάθημα τους.
Η ΕΚΤ
Περαιτέρω, το αγκάθι που θεωρεί η χώρα πως είναι βυθισμένο στη σάρκα της, δεν είναι άλλο από την ΕΚΤ. Από μία τράπεζα που εδρεύει στο κέντρο της και έχει οικοδομηθεί στα πρότυπα της δικής της κεντρικής τράπεζας, της BUNDESBANK – η οποία ενώ στήριζε απροκάλυπτα την πολιτική της εις βάρος των άλλων για πολλά χρόνια, βοηθώντας στην προετοιμασία της λεηλασίας τους (ανάλυση), άλλαξε πορεία υπό τον Ιταλό διοικητή της.
Εκτροχιάσθηκε και αποθρασύνθηκε κατά τη γερμανική κριτική, ενεργώντας από το 2012 και μετά εντελώς αντίθετα, από ότι πιστεύουν πως θα έπρεπε – δηλαδή, στη διατήρηση των χρημάτων σε περιορισμένες ποσότητες, έτσι ώστε να παραμένει ισχυρό το ευρώ και να μην υπάρχει κίνδυνος υπερπληθωρισμού (=ο εφιάλτης της χώρας, λόγω του ότι βίωσε δύο φορές ανάλογες καταστάσεις).
Ο ένας μετά τον άλλο δε από τους Γερμανούς που είχαν αποσταλεί για να στελεχώσουν το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ, εγκατέλειπαν τη θέση τους – τελευταία η μοναδική γερμανίδα στην ανώτατη βαθμίδα της. Ανεξάρτητα τώρα από τα κίνητρα που είχε ο καθένας, όσον αφορά την απόφαση του να φύγει από την ΕΚΤ, απλά και μόνο το γεγονός ότι κανένας δεν παρέμεινε για όλη τη διάρκεια της θητείας του μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, έχει καταστήσει την τράπεζα στόχο συνεχών επιθέσεων – σε συνδυασμό με μία σειρά αγωγών εναντίον της, ενώπιον του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου.
Εν προκειμένω, η μοναδική εξήγηση που μπορεί να δοθεί, δεν είναι άλλη από τη διανοητική απομόνωση της Γερμανίας – αφού δεν είναι δυνατόν τόσα τραπεζικά αλλά και κυβερνητικά στελέχη να μην καταλαβαίνουν πως μία νομισματική ένωση χωρίς επιτυχία στην καταπολέμηση της ανεργίας ή στη μείωση των δημοσίων χρεών, με αυξημένες αποπληθωριστικές πιέσεις και με μία κατάφωρα αργή ανάπτυξη, με χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία αθεράπευτα χρεοκοπημένες, είναι αδύνατον να επιβιώσει.
Είναι κάτι περισσότερο από παράλογο δηλαδή να μην κατανοούν πως η σημερινή, άκρως προβληματική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, είναι το αποτέλεσμα της αποτυχίας της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής – σε ευρωπαϊκό και σε γερμανικό επίπεδο, από το ξεκίνημα της νομισματικής ένωσης.
Η επιμονή της Γερμανίας, η πίστη της καλύτερα πως με την άσκηση πολιτικών πιέσεων στους μισθούς, έτσι ώστε να παραμένουν κάτω από την παραγωγικότητα των εργαζομένων, με στόχο να έχει επιτυχία τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα, δημιούργησε μία αποπληθωριστική ένωση που είναι καταδικασμένη να διαλυθεί, εάν δεν αλλάξει αμέσως πορεία – ενώ καμία άλλη χώρα, με εξαίρεση την Ελλάδα, δεν θα αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα τη μοίρα της να παραμένει βυθισμένη αιώνια στην κρίση, με τα χρέη της να αυξάνονται παρά το ότι μειώνει συνεχώς τις δημόσιες δαπάνες και ξεπουλάει τα πάντα.
πληροφοριες: makrokop
(η δεύτερη και τελευταία συνέχεια της ανάλυσης θα ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες)
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου