Όταν μετά από τις θηριώδεις περικοπές η κυβέρνηση ανακοίνωσε την 1η Οκτωβρίου τη λήψη νέων μέτρων λιτότητας, οι Πολίτες εξεγέρθηκαν – οπότε ο πρόεδρος του Εκουαδόρ επέβαλλε μέτρα καταστολής σε ολόκληρη τη χώρα. Τελικά όμως, οι Πολίτες κέρδισαν τη μάχη εναντίον της αστυνομίας και του στρατού – με αποτέλεσμα να αποσύρει ο Moreno το περίφημο «Διάταγμα 883», μετά από δώδεκα ημέρες διαδηλώσεων. Το τίμημα όμως της εξέγερσης τους ήταν πολύ υψηλό: 8 νεκροί, 1340 τραυματίες και 1.192 συλλήψεις. Ένα τέτοιο τίμημα δεν ήταν ποτέ πρόθυμοι να πληρώσουν οι Έλληνες, οπότε λογικά θα χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, την πατρίδα τους, τα παιδιά τους και το μέλλον τους, προσποιούμενοι ταυτόχρονα πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο ή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση – κλείνοντας τα μάτια ή θάβοντας το κεφάλι στην άμμο και πληρώνοντας το βαρύ τίμημα της δειλίας τους.
«Ελάχιστα κράτη, κοινωνίες ή άνθρωποι θέτουν κόκκινες γραμμές στη ζωή τους, όσον αφορά τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς τους – όπου η λέξη «κόκκινη γραμμή» σημαίνει ένα ανώτατο επιτρεπτό όριο, το οποίο είναι κανείς πρόθυμος να υποστηρίξει ακόμη και πληρώνοντας με το αίμα του».
Μία από τις πιο διδακτικές τραγωδίες, όσον αφορά την υπαγωγή μίας χώρας στο ΔΝΤ, η οποία από το σημείο αυτό και μετά την καθιστά όμηρο του στο διηνεκές, είναι αυτή του Εκουαδόρ ή Ισημερινού – μία ιστορία που ξεκίνησε το 1998 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί εκτενώς (ανάλυση). Οφείλει δε να τη διαβάσει κανείς, ειδικά όσον αφορά το θέμα του επαχθούς χρέους – αφού αποδεικνύει πως πρόκειται για έναν μύθο, με τη έννοια πως τίποτα δεν χαρίζεται στη ζωή, αλλά όλα κερδίζονται με σκληρούς αγώνες.
Ειδικότερα, η σημερινή περιπέτεια της χώρας ξεκίνησε το 2014, όπου η πτώση της τιμής του πετρελαίου, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του δολαρίου, κατέστρεψε την οικονομία της – με αποτέλεσμα η προηγούμενη κυβέρνηση να καταφύγει στη μαζική εκτύπωση χρημάτων, για να χρηματοδοτήσει τα συνεχώς αυξανόμενα ελλείμματα του προϋπολογισμού. Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, το δημόσιο χρέος της σχεδόν διπλασιάσθηκε – ενώ ταυτόχρονα αναλώθηκαν τα συναλλαγματικά της αποθέματα.
Μετά τις εκλογές τώρα, η νέα κυβέρνηση του κ. Moreno απαγόρευσε τη χρηματοδότηση της χώρας από την κεντρική της τράπεζα και από τις άλλες δημόσιες τράπεζες – εκδίδοντας αντί αυτού ομόλογα με υψηλά επιτόκια και αποφασίζοντας τελικά, τον Μάρτιο του 2018, να ζητήσει ένα δάνειο από το ΔΝΤ, ύψους 4,2 δις $. Όπως συμβαίνει όμως πάντοτε, το δάνειο αυτό συνδέθηκε με σκληρά μέτρα – ενώ παρά το ότι προϋποθέτει οδυνηρές θυσίες από τον πληθυσμό, δεν συντελεί ούτε στη βελτίωση της οικονομίας, ούτε προσφέρει λύσεις στα ελλείμματα του προϋπολογισμού ή του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Το γεγονός αυτό είναι ξεκάθαρο και στην Ελλάδα, όπου όμως κανένας δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει – παρά το ότι το δημόσιο χρέος συνέχισε την ανοδική του πορεία, ακολουθούμενο από το κόκκινο ιδιωτικό που έχει εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα, ενώ το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών άρχισε ξανά να εμφανίζει μεγάλα ελλείμματα (γράφημα). Δυστυχώς δε οι Έλληνες πείθονται από τις ανεύθυνες θριαμβολογίες της νέας κυβέρνησης, χωρίς να δίνουν σημασία στο ότι σχεδιάζει να ξεπουλήσει τα πάντα, ακόμη και τις κερδοφόρες επιχειρήσεις της χώρας (Ε. Βενιζέλος, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ κλπ.) – όταν την ίδια στιγμή κατάσχεται και πλειστηριάζεται η ιδιωτική περιουσία. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς η Ελλάδα, ενώ με τη βοήθεια του μεταναστευτικού να αλλοιωθεί εντελώς η κοινωνία της.
Συνεχίζοντας στο Εκουαδόρ, το επίσημο νόμισμα του οποίου είναι το δολάριο, οι προϋποθέσεις του δανείου του ΔΝΤ υπόκεινται σε διεθνείς υποχρεώσεις – με την έννοια πως η συμφωνία αποτελεί μία διεθνή συνθήκη, σύμφωνα με το άρθρο 2 και με την παράγραφο 1 της Σύμβασης της Βιέννης. Οι υποχρεώσεις όμως αυτές «συγκρούονται» με το Σύνταγμα της χώρας – ενώ στο άρθρο 84 αναφέρεται ότι, η συμφωνία θα έπρεπε να ελεγχθεί από το Κοινοβούλιο του Εκουαδόρ και να εγκριθεί, για επιβεβαιωθεί η εγκυρότητα της και να τεθεί σε ισχύ.
Εν προκειμένω όμως, η κυβέρνηση Moreno δεν επέτρεψε τον έλεγχο της, διατηρώντας μυστικά τα βασικά στοιχεία της – με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν νομικές ενέργειες εκ μέρους των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι οργανώσεις αυτές απαίτησαν την αναβολή της συμφωνίας και την παραπομπή της, όσον αφορά τη νομιμότητα της, στο Συνταγματικό Δικαστήριο – υπενθυμίζοντας πως η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες στον πλανήτη που δεν διαθέτει Συνταγματικό Δικαστήριο, χωρίς δυστυχώς κανένας Έλληνας να διαμαρτύρεται. Δεν έχει δε προταθεί καν στις συνταγματική μεταρρύθμιση που δρομολογείται στο Κοινοβούλιο, τεκμηριώνοντας πως οι εκάστοτε «συμμορίες» που κυβερνούν τη χώρα δεν θέλουν να χάσουν ίχνος της εξουσίας τους – ενώ πιστεύουν πως ηγούνται ενός ανόητου και «ανάπηρου» λαού που είναι δειλός για να αντιδράσει.
Περαιτέρω, η εφαρμογή συνταγματικά αμφισβητήσιμων μέτρων στις υπερχρεωμένες χώρες με τη μέθοδο του ΔΝΤ, έχει αποδειχθεί από την επέμβαση του στην Ελλάδα – όπου ως μέλος της Τρόικα δεν σεβάσθηκε ούτε το ελληνικό Σύνταγμα, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ενέργειες του δε αυτές δρομολογήθηκαν, παρά το ότι η ευρωπαϊκή επιτροπή για τα ανθρώπινα δικαιώματα διαπίστωσε επανειλημμένα πως οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τη σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα παραμένουν στην ευθύνη των διεθνών οργανισμών – ακόμη και όταν ένα κράτος μεταβιβάσει τις εξουσίες του σε «εγκληματικές οργανώσεις», όπως το ΔΝΤ ή η Τρόικα.
Το γεγονός αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι, τα κράτη-μέλη του ΔΝΤ είναι υποχρεωμένα να σέβονται και να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμη και όταν ενεργούν υπό την αιγίδα του ΔΝΤ – ενώ, εκτός αυτού, το ΔΝΤ ως διεθνής οργανισμός διέπεται από το διεθνές Δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο τα εξής: «Δεσμεύεται από όλες τις υποχρεώσεις που του ανατίθενται βάσει των γενικών κανόνων του διεθνούς Δικαίου, του καταστατικού του ή των διεθνών συνθηκών, στις οποίες υπάγεται».
Ειδικότερα, το ΔΝΤ (πόσο μάλλον η Τρόικα), οφείλει να απέχει από τη λήψη μέτρων που θα υπονόμευαν την ικανότητα ενός κράτους που δανείζει να εκπληρώσει τις δικές του εθνικές και διεθνείς υποχρεώσεις – όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεσμεύεται δε επί πλέον από της γενικές αρχές και τους σκοπούς της Χάρτας του Ο.Η.Ε. – η οποία περιλαμβάνει το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών.
Προφανώς όμως όλα αυτά δεν τηρούνται στις περισσότερες χώρες που εισβάλλει το ΔΝΤ – επειδή συνήθως η «ανίερη συμμαχία» της εκάστοτε κυβέρνησης, με τους συνδέσμους των μεγάλων επιχειρήσεων (όπως ο ΣΕΒ στην Ελλάδα), με τις τράπεζες και με την υπόλοιπη οικονομική εξουσία, είναι σύμφωνη με την εφαρμογή των μέτρων του. Στηρίζεται δε από τα διατεταγμένα ΜΜΕ και από τους μισθοφόρους δημοσιογράφους, όσον αφορά τη χειραγώγηση των Πολιτών, έτσι ώστε να μην αντιδράσουν διεκδικώντας τα δικαιώματα τους – κάτι που είναι περισσότερο εμφανές από οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα, κρίνοντας από το ότι μετά από δέκα χρόνια κρίσης και εξαθλίωσης οι Έλληνες πιστεύουν πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, σκύβοντας οριστικά το κεφάλι.
Ακριβώς αυτό συνέβη στο Εκουαδόρ, όπου μετά τη δανειακή συμφωνία με το ΔΝΤ το Μάρτιο του 2019 ακολούθησαν οι δηλώσεις του προέδρου, του αντιπροέδρου και των υπολοίπων υπουργών της κυβέρνησης, κατά το γνωστό λιμπρέτο: «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» (ΤΙΝΑ). Στην Ελλάδα βέβαια η κατάσταση είναι πολύ πιο οδυνηρή – αφού το λιμπρέτο «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» διευρύνεται συνεχώς, με το έγκλημα του PSI από τους πατριδοκτόνους, με την παράνομη αντιστροφή του δημοψηφίσματος το 2015 και με την προδοσία της Μακεδονίας – ενώ θα ακολουθήσουν ο εποικισμός των νησιών μας, η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, η αυτονόμηση της Θράκης και ποιός ξέρει τι άλλο, εάν οι Πολίτες συνεχίσουν να κρατούν σκυφτό το κεφάλι, αποδεχόμενοι δουλικά το δόγμα «ΤΙΝΑ».
Συνεχίζοντας, δήθεν λόγω μη ύπαρξης εναλλακτικής λύσης, ακολούθησε στο Εκουαδόρ η κατάργηση των επιδοτήσεων στη βενζίνη και στο πετρέλαιο, για να μην διακινδυνεύσει η συμμετοχή του στο σύστημα του δολαρίου – όπως της Ελλάδας στο σύστημα του ευρώ. Φυσικά δεν έλειψε η μείωση των δημοσίων δαπανών, παρά το ότι ήταν αντίθεση με τα δικαιώματα των εργαζομένων στο δημόσιο που απορρέουν από το Σύνταγμα της χώρας – όταν την ίδια στιγμή η κυβέρνηση, δήθεν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, περιόρισε τις οικονομικές επιβαρύνσεις των εισαγωγέων και των επιχειρήσεων, καταργώντας ή μειώνοντας τους δασμούς και το φόρο στις εκροές κεφαλαίων.
Η βενζίνη αυξήθηκε ανάλογα με την ποιότητα της από 60-75%, το πετρέλαιο περισσότερο από 200%, ενώ οι τιμές αγαθών και υπηρεσιών εκτοξεύθηκαν στα ύψη, παρά το ότι ήταν ήδη πανάκριβες – με αποτέλεσμα η φτώχεια στις επαρχιακές περιοχές να εκτοξευθεί στο 43,8% τον Ιούνιο του 2019 από 38,2% το Δεκέμβριο του 2016. Εύλογα λοιπόν, όπως συνέβη στο Σαντιάγκο της Χιλής μετά την αύξηση των εισιτηρίων του μετρό, σημειώθηκαν διαμαρτυρίες στην πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, στο Κίτο – όπου η αύξηση των εισιτηρίων στις δημόσιες συγκοινωνίες σημαίνει ότι, για τέσσερις διαδρομές την ημέρα κατά μέσον όρο, ξοδεύεται το 10,6% του ελάχιστου μηνιαίου μισθού!
Τα μέτρα όμως συνεχίσθηκαν, ενώ οι προβλέψεις του ΔΝΤ για ανάπτυξη διαψεύστηκαν όπως συνήθως συμβαίνει – αφού η χώρα βυθίστηκε σε ύφεση -0,5%. Εύλογα τώρα, όταν οι τιμές αυξάνονται, η ανάπτυξη είναι αρνητική και οι μισθοί παγώνουν ή μειώνονται, η αγοραστική δύναμη των Πολιτών υποχωρεί και το βιοτικό τους επίπεδο καταρρέει – σημειώνοντας πως η μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων συνοδεύθηκε από το γνωστό ισχυρισμό, σύμφωνα με τον οποίο δεν είναι παραγωγικοί. Παρόλα αυτά, το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας χωρίς το πετρέλαιο επιδεινώθηκε – με το έλλειμμα να αυξάνεται στα -4,9 δις $.
Επίλογος
Κλείνοντας, όταν μετά από όλα αυτά η κυβέρνηση ανακοίνωσε την 1η Οκτωβρίου τη λήψη νέων μέτρων λιτότητας, οι Πολίτες εξεγέρθηκαν – οπότε ο πρόεδρος του Εκουαδόρ επέβαλλε μέτρα καταστολής σε ολόκληρη τη χώρα. Τελικά όμως οι Πολίτες κέρδισαν τη μάχη εναντίον της αστυνομίας και του στρατού – με αποτέλεσμα να αποσύρει ο Moreno το περίφημο «Διάταγμα 883», μετά από 12 ημέρες διαδηλώσεων.
Το τίμημα όμως της εξέγερσης τους ήταν πολύ υψηλό: 8 νεκροί, 1340 τραυματίες και 1.192 συλλήψεις. Ένα τέτοιο τίμημα δεν ήταν ποτέ πρόθυμοι να πληρώσουν οι Έλληνες, οπότε λογικά θα χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, την πατρίδα τους, τα παιδιά τους και το μέλλον τους, προσποιούμενοι ταυτόχρονα πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο ή πώς δεν υπάρχει εναλλακτική λύση – κλείνοντας τα μάτια ή θάβοντας το κεφάλι στην άμμο και πληρώνοντας το βαρύ τίμημα της δειλίας τους (άρθρο).
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου