Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) υπέγραψαν στις 13 Ιουνίου μία συμφωνία στρατηγικής εταιρικής σχέσης, για την εφαρμογή της «Ατζέντας 2030» – με στόχο την πορεία προς μια ολοένα και πιο ιδιωτικοποιημένη, καθώς επίσης λιγότερο δημοκρατική παγκόσμια διακυβέρνηση. Εμείς, οι υπογράφοντες, σας καλούμε να τερματίσετε τη συμφωνία στρατηγικής εταιρικής σχέσης των Ηνωμένων Εθνών-Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που υπεγράφη πρόσφατα. Είμαστε πολύ ανήσυχοι για το γεγονός ότι, αυτή η συμφωνία εταιρικής σχέσης WEF-ΟΗΕ θα απονομιμοποιήσει τα Ηνωμένα Έθνη – παρέχοντας στις διεθνικές επιχειρήσεις προνομιακή και διακριτική πρόσβαση στο σύστημα του ΟΗΕ. Το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών υφίσταται ήδη μεγάλη απειλή από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, καθώς επίσης από εκείνους που αμφισβητούν έναν δημοκρατικό, πολυμερή πλανήτη. Ο στόχος της συμφωνίας είναι να αποδυναμωθεί ο ρόλος των κρατών στην παγκόσμια λήψη αποφάσεων. Αντί αυτού εμείς επιθυμούμε την ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας, την εμβάθυνση του δημοκρατικού πολυμερισμού και την αντιμετώπιση της περαιτέρω επέκτασης του πολυεθνικού καθεστώτος.
Ανάλυση
Η ιταλική κυβέρνηση έπρεπε να τετραγωνίσει τον κύκλο, με την κατάθεση του προϋπολογισμού της στην Κομισιόν – αφενός μεν ικανοποιώντας τις εξωφρενικές απαιτήσεις της Γερμανίας όσον αφορά την πολιτική λιτότητας που επιβάλλει στους άλλους (λιτότητα = μείωση των κρατικών δαπανών ή/και αύξηση των φόρων), αφετέρου χωρίς να γίνει υπερβολικά εχθρική στους Πολίτες που έχουν κουραστεί από τα συνεχή μέτρα μείωσης του βιοτικού τους επιπέδου.
Ως εκ τούτου προσπάθησε να προγραμματίσει περισσότερα έσοδα, γνωρίζοντας πως δεν θα υπάρξει ακριβής έλεγχος, όσον αφορά την προέλευση τους – τόσο επειδή η Κομισιόν φοβάται τυχόν έξοδο της Ιταλίας από την Ευρωζώνη, όσο και λόγω του ότι η Γερμανία οδηγεί την ήπειρο μας στην ύφεση.
Ενθυμούμενη λοιπόν πως η κυβέρνηση που εγκατέστησε η Ευρώπη στη χώρα το 2011, μετά την εκδίωξη του Berlusconi, η τεχνοκρατική του κ. Monti, υιοθέτησε ως πρώτο μέτρο ένα ανώτατο όριο στην πληρωμή με μετρητά, τα 1.000 €, καθώς επίσης πως η Τρόικα επέβαλε στην τηλεκατευθυνόμενη από τη Γερμανία ελληνική κυβέρνηση μία σειρά επιθετικών μέτρων που αφορούν την επιδότηση των πληρωμών με πιστωτικές κάρτες, σκέφθηκε πως θα συμφωνούσε η Κομισιόν με κάτι ανάλογο – οπότε ανέφερε στον προϋπολογισμό της πως οι Πολίτες που θα μπορέσουν να αποδείξουν ότι, ξόδεψαν περισσότερα χρήματα με τη χρήση καρτών αντί με μετρητά, θα έχουν καλύτερη φορολογική αντιμετώπιση το 2010. Μείωσε δε επί πλέον το ανώτατο όριο της πληρωμής με μετρητά στα 2.000 € από τις 3.000 € που το είχε αυξήσει η διάδοχος κυβέρνηση του κ. Monti – εγγράφοντας στον προϋπολογισμό της περισσότερα έσοδα λόγω της επιβολής των συγκεκριμένων μέτρων, ύψους 7,2 δις €!
Ο αριθμός είναι βέβαια αστρονομικός (η ελληνική κυβέρνηση για τον ίδιο λόγο, ενέγραψε επί πλέον έσοδα 642 εκ. € στον προϋπολογισμό που είναι επίσης στη φαντασία της), αλλά η Κομισιόν θα τον δεχθεί σίγουρα – μεταξύ άλλων επειδή είναι προς όφελος των τραπεζών που στην ουσία κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο. Υπενθυμίζουμε εδώ πως οι αφελληνισμένες πλέον ελληνικές τράπεζες κερδίζουν το ιλιγγιώδες ποσόν των 100 εκ. € το μήνα (πηγή), από τις νέες χρεώσεις που επέβαλαν στα κορόιδα που τις διέσωσαν με πάνω από 60 δις € – για να τα ληστεύουν στις πληρωμές τους και να τους παίρνουν τα σπίτια τους. Κάτι ανάλογο θα διαπιστωθεί αργότερα από τις δημόσιες επιχειρήσεις που θα ξεπουληθούν σε ξένους, όπως με τα νερά ή με το ηλεκτρικό – ενώ έχει ήδη συμβεί με τη FRAPORT που αύξησε αμέσως τα τέλη των αεροδρομίων.
Σε κάθε περίπτωση, φυσικά είναι αυθαίρετο το ότι, η κατάργηση των μετρητών αυξάνει τα φορολογικά έσοδα του κράτους – αφού δεν υπάρχει καμία οικονομική τεκμηρίωση από χώρες, στις οποίες έχει εφαρμοσθεί από πολλά χρόνια τώρα, σχετικά με το ότι μειώνει τη φοροδιαφυγή ή/και τα έσοδα του δημοσίου. Εκτός αυτού, τέτοιου είδους μέτρα είναι παράνομα – επειδή το άρθρο 128 της ευρωπαϊκής συμφωνίας καθορίζει τα νομίσματα του ευρώ ως το μοναδικό νόμιμο μέσον πληρωμής εντός της Ευρωζώνης.
Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, με χαρτονομίσματα ευρώ μπορεί να πληρώσει κανείς οποιοδήποτε λογαριασμό του – ενώ μία εθνική κυβέρνηση δεν έχει τη δικαιοδοσία ή την αρμοδιότητα να το αλλάξει. Επομένως ούτε να υιοθετήσει νόμους εις βάρος των χρηστών των μετρητών – αφού αποτελεί μία διάκριση (=μη ίση μεταχείριση) που απαγορεύεται. Ο στόχος πάντως της Γερμανίας που αποδέχεται τέτοια φανταστικά έσοδα στους προϋπολογισμούς των κρατών είναι να τις χρεώσει ακόμη περισσότερο, οπότε να τις καταστήσει σταδιακά (εγκλωβίζοντας τες στο ευρώ) δορυφόρους και αποικίες χρέους της – στη συνέχεια δε να συνεχίσει να τις εκμεταλλεύεται, εξαγοράζοντας ότι έχουν και δεν έχουν, στον οικονομικό πόλεμο που διεξάγει εναντίον τους.
Η συμφωνία της ντροπής
Στην επόμενη είδηση τώρα που τα ελληνικά ΜΜΕ δεν αναφέρουν, επειδή η λειτουργία τους έχει ως μοναδικό στόχο την κερδοφορία και όχι τη σωστή πληροφόρηση, τον Ιούνιο υπέγραψε ο Ο.Η.Ε. με το «Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ» (WEF = η ομάδα λόμπι των μεγαλυτέρων πολυεθνικών) μία συμφωνία εμβάθυνσης της συνεργασίας τους (πηγή) – όπου όμως πάνω από 240 διεθνείς πρωτοβουλίες, οργανώσεις και ομάδες ενώθηκαν μεταξύ τους, αποστέλλοντας μία ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας στο γραμματέα του Ο.Η.Ε., εναντίον της υποταγής του στα συμφέροντα των πολυεθνικών. Στην ανοιχτή αυτή επιστολή (πηγή), αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:
«Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ υπέγραψαν στις 13 Ιουνίου μία συμφωνία στρατηγικής εταιρικής σχέσης, για την εφαρμογή της «Ατζέντας 2030» (SDG) – με στόχο την πορεία προς μια ολοένα και πιο ιδιωτικοποιημένη, καθώς επίσης λιγότερο δημοκρατική παγκόσμια διακυβέρνηση. Εμείς, οι υπογράφοντες, σας καλούμε να τερματίσετε τη συμφωνία στρατηγικής εταιρικής σχέσης των Ηνωμένων Εθνών-Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που υπεγράφη πρόσφατα.
Είμαστε πολύ ανήσυχοι για το γεγονός ότι, αυτή η συμφωνία εταιρικής σχέσης WEF-ΟΗΕ θα απονομιμοποιήσει τα Ηνωμένα Έθνη – παρέχοντας στις διεθνικές επιχειρήσεις προνομιακή και διακριτική πρόσβαση στο σύστημα του ΟΗΕ. Το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών υφίσταται ήδη μεγάλη απειλή από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, καθώς επίσης από εκείνους που αμφισβητούν έναν δημοκρατικό, πολυμερή πλανήτη. Ωστόσο, αυτή η αποδυνάμωση του ΟΗΕ αποτελεί μια πολύ πιο μακροπρόθεσμη απειλή, καθώς θα μειώσει τη δημόσια στήριξη του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών στο Νότο και στο Βορρά.
Πιστεύουμε ακράδαντα πως η συμφωνία αυτή είναι κατά βάση αντίθετη με τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών – επίσης με τις διακυβερνητικές αποφάσεις για την αειφόρο ανάπτυξη, την κλιματική αλλαγή, την εξάλειψη της φτώχειας και της πείνας. Αυτή η εταιρική σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα θα συνδέει μόνιμα τον ΟΗΕ με διεθνικές εταιρείες – ορισμένες από τις βασικές δραστηριότητες των οποίων έχουν προκαλέσει ή επιδεινώσει τις κοινωνικές και τις περιβαλλοντικές κρίσεις που αντιμετωπίζει ο πλανήτης… Γνωρίζουμε πως η αγροτική βιομηχανία καταστρέφει τη βιοποικιλότητα, τα βιώσιμα και δίκαια συστήματα τροφίμων – ότι οι εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου θέτουν σε κίνδυνο το κλίμα του πλανήτη, οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες αποδυναμώνουν την πρόσβαση σε βασικά φάρμακα, οι επιχειρήσεις εξόρυξης προκαλούν μακροχρόνιες οικολογικές ζημίες, πολέμους κοκ.
Οι διατάξεις της στρατηγικής εταιρικής σχέσης προβλέπουν ότι, οι εταιρικοί ηγέτες θα γίνουν σύμβουλοι επηρεασμού των επικεφαλής των τμημάτων του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών – χρησιμοποιώντας την ιδιωτική τους πρόσβαση για να υποστηρίξουν τις «λύσεις» που τους συμφέρουν, υπονομεύοντας ταυτόχρονα τις πραγματικές….. Ο στόχος της συμφωνίας είναι να αποδυναμωθεί ο ρόλος των κρατών στην παγκόσμια λήψη αποφάσεων…Αντί αυτού εμείς επιθυμούμε την ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας, την εμβάθυνση του δημοκρατικού πολυμερισμού και την αντιμετώπιση της περαιτέρω επέκτασης του πολυεθνικού καθεστώτος«.
Κλείνοντας, η αιτία της συνεργασίας του ΟΗΕ με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει – τις οποίες σχεδιάζει να επιλύσει με τα χρήματα των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων. Όσον αφορά δε το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, πρόκειται για ένα λόμπι με συμμετέχοντες τις 1.000 ισχυρότερες πολυεθνικές του πλανήτη και το οποίο χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως «μία διεθνή οργάνωση με στόχο τη συνεργασία του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα» – έχοντας ως αποστολή του τη διασύνδεση των σημαντικότερων οικονομικών και πολιτικών ελίτ της κοινωνίας, για τον καθορισμό παγκοσμίων, τοπικών και κλαδικών συζητήσεων.
Η κατεύθυνση δίνεται από τους 100 ισχυρότερους πολυεθνικούς ομίλους που διαθέτουν τα περισσότερα χρήματα – ενώ σε όλες τις σημαντικές χώρες το Φόρουμ διατηρεί σε μεγάλες πόλεις «κόμβους» (Hubs), όπου οι «παγκόσμιοι διαμορφωτές» (Global Shapers) είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Πρόκειται για φιλόδοξους ανθρώπους που επηρεάζουν την κοινή γνώμη και που επιλέγονται προσεκτικά από το Φόρουμ – προερχόμενοι από την πολιτική, από τις επιχειρήσεις και από τα κοινωνικά κινήματα (συνδικάτα κλπ.).
Οι ετήσιες συναντήσεις του Φόρουμ στο Νταβός, όπου συγκεντρώνεται η αφρόκρεμα των πρωθυπουργών, των προέδρων και των επικεφαλής των ισχυρών πολυεθνικών, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου – αφού οι σημαντικότερες συζητήσεις γίνονται στο παρασκήνιο, στόχος των οποίων είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση από τις κυριαρχούσε; ελίτ των ελίτ.
Λίβανος και Λατινική Αμερική
Στον υπόλοιπο πλανήτη τώρα οι κοινωνικές αναταραχές συνεχίζονται – όπως στο Λίβανο που είχαν κλείσει οι τράπεζες πάνω από επτά ημέρες λόγω των μαζικών διαδηλώσεων κατά της διαφθοράς, εξαιτίας της οποίας θεωρείται πως το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί στα ύψη (στο 151% του ΑΕΠ όπου, εάν ένα μεγάλο μέρος του δεν ήταν εσωτερικό, η χώρα θα είχε προ πολλού χρεοκοπήσει – στο -11% το έλλειμμα του προϋπολογισμού του και στο -27% το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών).
Η εξέγερση του Λιβάνου ονομάσθηκε «WhatsApp Revolution», επειδή ξεκίνησε από την προσπάθεια της κυβέρνησης να αυξήσει τα δημόσια έσοδα – επιβάλλοντας φόρο στις τηλεφωνικές κλήσεις που χρησιμοποιούν εφαρμογές, όπως στο WhatsApp που ανήκει στη Facebook, ως ένα πρώτο βήμα για την αποφυγή της οικονομικής κατάρρευσης. Ο πρόεδρος πάντως του Λιβάνου ανακοίνωσε δημόσια πως «η διαφθορά του κράτους, μας έτρωγε τα οστά» – υποσχόμενος να λάβει μέτρα εναντίον της.
Οι μεγαλύτερες εστίες πυρκαγιάς βέβαια συναντώνται στη Λατινική Αμερική, από την οποία έχουν ξεκινήσει πολλές παγκόσμιες κρίσεις στο παρελθόν – όπου χώρες όπως η Αργεντινή, η Βραζιλία ή η Βολιβία είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εκτός από το Εκουαδόρ, αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις σημειώνονται και στη Χιλή – με τουλάχιστον 18 θανάτους, με τη λεηλασία δεκάδων εμπορικών κέντρων και με άλλους βανδαλισμούς, καθώς επίσης με έναν πρόεδρο που χαρακτήρισε την κατάσταση στη χώρα ως πολεμική.
Η κρίση στη Χιλή θεωρείται αφενός μεν ως έκφραση της αργής κατάρρευσης της πολιτικής και οικονομικής τάξης πραγμάτων που επιβλήθηκε από το καθεστώς του στρατηγού Pinochet (1973-1990), αφετέρου ως το αποτέλεσμα της επιδεινούμενης οικονομικής κατάστασης σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική – στην οποία οι Η.Π.Α. τοποθετούν τις δικές τους κυβερνήσεις-πιόνια (ανάλυση).
Υπενθυμίζουμε εδώ πως μετά την επιστροφή της Χιλής στη δημοκρατία το 1990, οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις της επί δύο δεκαετίες δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα στην τάξη πραγμάτων που κληρονόμησαν από τον Pinochet – από τη μία πλευρά επειδή σέβονταν σε μεγάλο βαθμό τους στρατιωτικούς λόγω του αιματηρού παρελθόντος της χώρας, ενώ από την άλλη λόγω του ότι ο Pinochet είχε επιβάλει ένα εκλογικό σύστημα που δυσκόλευε πολύ τις μεταρρυθμίσεις.
Ειδικότερα, μία εξειδικευμένη εκλογική γεωμετρία με δύο εκλογικές περιφέρειες, είχε ως αποτέλεσμα τα δύο κυρίαρχα πολιτικά μπλοκ, οι δεξιοί και οι χριστιανοδημοκράτες μαζί με τους αριστερούς, να διαθέτουν πάντοτε την ίδια περίπου δύναμη στο Κογκρέσο – οπότε δεν υπήρχαν οι ποιοτικές πλειοψηφίες που απαιτούνταν για τη δρομολόγηση μεταρρυθμίσεων. Στα πλαίσια αυτά η οικονομία αναπτυσσόταν μεν σε τοπικό επίπεδο εξαιρετικά, με τη Χιλή να έχει σήμερα το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην περιοχή (περίπου ίδιο με την Ελλάδα σε όρους αγοραστικής δύναμης ΡΡΡ, γράφημα), αλλά οι εισοδηματικές ανισότητες παρέμειναν πολύ μεγάλες – προκαλώντας αντιδράσεις στον πληθυσμό.
Ήδη λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών και μαθητών – επειδή το εκπαιδευτικό σύστημα του Pinochet, το οποίο διαχώριζε de facto τους μαθητές σε εισοδηματικές τάξεις, οδηγούσε σε μη ισότιμες επαγγελματικές ευκαιρίες τους νέους, ενισχύοντας έτσι τις κοινωνικές ανισότητες. Εκτός αυτού, το υψηλό κόστος εκπαίδευσης επιβάρυνε όλο και πιο πολύ τη μεσαία τάξη – οπότε αυξανόταν συνεχώς οι αντιδράσεις της.
Για πολλές δεκαετίες βέβαια η Χιλή υπερείχε στην περιοχή, με ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 5% – αλλά τα τελευταία χρόνια η οικονομία της επιβραδύνθηκε, με το ρυθμό ανάπτυξης σήμερα να έχει μειωθεί στο 2% (η χώρα, με πληθυσμό 18 εκ., έχει ΑΕΠ ύψους 300 δις $ – πολύ υψηλότερο από την Ελλάδα, γράφημα). Ως εκ τούτου, υπάρχουν λιγότεροι πόροι για να διατεθούν σε προγράμματα ενίσχυσης των φτωχότερων. Εν τούτοις ο πρόεδρος της, για να αντιμετωπίσει τις διαμαρτυρίες, αποδέχθηκε πως η κυβέρνηση δεν είχε εκτιμήσει σωστά τα προβλήματα του λαού και ανακοίνωσε πως θα αυξήσει τις συντάξεις, θα υιοθετήσει έναν κατώτατο μισθό και θα διευρύνει τις κοινωνικές υπηρεσίες υγείας – συνολικού κόστους περί τι 1,1 δις €.
Τα μέτρα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για τους Πολίτες, με αποτέλεσμα να συνεχιστούν οι διαδηλώσεις – οπότε ο πρόεδρος συμβιβάσθηκε με τις απαιτήσεις τους για αλλαγή της κυβέρνησης, ειδικά μετά την διαδήλωση της Παρασκευής στην πρωτεύουσα της χώρας με τη συμμετοχή σχεδόν 1 εκ. Χιλιανών, επιβάλλοντας την παραίτηση όλων των υπουργών, με μοναδική εξαίρεση τη δική του. Υποσχέθηκε επίσης να αποσύρει τα μέτρα εκτάκτου ανάγκης (=στρατιωτικό νόμο) που έχει επιβάλει στη χώρα, τη νύχτα της Κυριακής προς τη Δευτέρα, εάν το επιτρέψουν οι συνθήκες – έτσι ώστε η Χιλή να επιστρέψει στην κανονικότητα. Εν προκειμένω δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, ειδικά οι Έλληνες, πως όλες οι αλλαγές προϋποθέτουν την ενεργητική κινητοποίηση των Πολιτών – οι οποίοι όμως, όταν δεν αντιδρούν σε αυτά που τους επιβάλλονται, είναι άξιοι της μοίρας τους.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά το ότι τα προβλήματα της με κέντρο βάρους το μεταναστευτικό, το Σκοπιανό, την τουρκική επιθετικότητα και την οικονομία είναι απείρως μεγαλύτερα, συγκριτικά με τις άλλες χώρες που αναφέραμε, ο λαός της έχει σκύψει το κεφάλι και δεν αντιδράει φοβούμενος τη σκιά του – οπότε είναι αυτονόητες οι οδυνηρές μελλοντικές εξελίξεις.
Επίλογος
Θα κλείσουμε με το θέμα της Μέσης Ανατολής, όπου με μετά τις τεταμένες, δύσκολες και μακρές διαπραγματεύσεις στο Σότσι μεταξύ της Τουρκίας και της Ρωσίας, φαίνεται πως δόθηκε τέλος στην προοπτική ενός αυτονομημένου Κουρδιστάν στη Συρία – με τη μέχρι σήμερα ανήκουστη δήλωση του Τούρκου εκπροσώπου, σύμφωνα με την οποία είναι απολύτως σεβαστή η εδαφική ακεραιότητα και η πολιτική ενότητα της Συρίας!
Η συμφωνία αυτή εγκαθιδρύει μία ασφαλή ζώνη κατά μήκος των συνόρων Τουρκίας-Συρίας, την οποία είχε αρνηθεί ο Τούρκος πρόεδρος από το 2014 – με κοινές στρατιωτικές περιπολίες Ρωσίας-Τουρκίας (χάρτης). Οι Κουρδικές Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG), μέρος των επαναστατημένων Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων που έχουν ευθυγραμμιστεί με τις ΗΠΑ, θα χρειαστεί να υποχωρήσουν ή/και να διαλυθούν, ειδικά στην περιοχή μεταξύ Tal Abyad και Ras al-Ayn – καθώς επίσης να εγκαταλείψουν αστικές περιοχές, όπως το Kobane και το Manbij. Ο Συριακός Αραβικός Στρατός θα επιστρέψει σε ολόκληρη τη βορειοανατολική πλευρά – ενώ η εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, κάτι που αποτελούσε επιτακτική ανάγκη του προέδρου Putin, θα διατηρηθεί.
Το αμερικανικό Πεντάγωνο δήλωσε δε πως μία μικρή δύναμη των Η.Π.Α. μπορεί να παραμείνει στην κοιλάδα του Ευφράτη (πηγή) – δίπλα στις πολιτοφυλακές των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων και κοντά στα λίγα πετρελαιοφόρα πεδία, για να βεβαιωθεί πως το πετρέλαιο δεν θα πέσει στα χέρια του ISIS ή άλλων.
«Άλλοι» σημαίνει όμως τον πραγματικό ιδιοκτήτη του, τη Συρία – κάτι που δεν θα δεχθεί ο συριακός στρατός που τώρα ασχολείται με την εθνική προσπάθεια ανάκτησης των πηγών τροφίμων, της γεωργίας και της ενέργειας της χώρας, σημειώνοντας πως οι βόρειες επαρχίες της είναι πλούσιες σε νερό, σε υδροφόρα φράγματα, σε πετρέλαιο, σε φυσικό αέριο και σε τρόφιμα. Σημαντικό θέμα θεωρείται φυσικά ο αγωγός φυσικού αερίου Ιράν-Ιράκ-Συρίας, ο οποίος αποτελούσε ανέκαθεν μία κόκκινη γραμμή όχι μόνο για τις Η.Π.Α. αλλά, επίσης, για τη Σαουδική Αραβία, για την Τουρκία και για το Κατάρ – ενώ σήμερα φαίνεται να «απελευθερώνεται».
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου