Η παγκόσμια οικονομία βιώνει τα αποτελέσματα των υπερβολών κυρίως του χρηματοπιστωτικού τομέα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι από το πάρτι της ευφορίας και των υπερβολών οι απλοί πολίτες έμειναν αμέτοχοι.
Άποψη
– του Σαράντου Λέκκα
Κυρίως όμως ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι αυτός που διαμορφώνει τις συνθήκες δίνοντας την πρώτη ύλη κάθε υπερβολής που δεν είναι άλλη από τις πιστώσεις, τα δάνεια.
Οι πιστώσεις αυξάνουν όχι μόνο την προσφορά χρήματος σε μια οικονομία αλλά παράλληλα αυξάνουν τα επίπεδα αυτοπεποίθησης και κυρίως της πίστης για αέναες καταστάσεις πλούτου και ευμάρειας.
Η ζήτηση και η εκτόξευση των τιμών ενισχύουν την αίσθηση πλούτου μειώνοντας τις αντιστάσεις για ριψοκίνδυνες επενδύσεις και οδηγώντας σε όλο και μεγαλύτερα ύψη τις αγορές χρήματος, κεφαλαίων, εμπορευμάτων και μετάλλων.
Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την απληστία αυτών που αυξάνουν την προσφορά χρήματος τότε έχουμε το τέλειο καταστροφικό μείγμα.
Όμως εφόσον η προσφορά χρήματος δεν μπορεί να ελεγχτεί ούτε εύκολα ούτε ουσιαστικά, τότε εκείνο που απομένει είναι ο έλεγχος της υπέρ-κυκλικότητας.
Στην βιβλιογραφία ως υπέρ-κυκλικότητα (Pro-cyclicality ) ορίζεται η δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ του χρηματοπιστωτικού τομέα και της πραγματικής οικονομίας μέσω της οποίας επηρεάζονται οι φυσικές διακυμάνσεις του οικονομικού κύκλου.
Οδηγεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα από απορροφητή διαταραχών σε ενισχυτή αυτών καθώς στις ανοδικές φάσεις του κύκλου υπάρχει αύξηση των πιστώσεων και στις καθοδικές μείωση αυτών.
Στην ουσία το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα πρέπει να προσαρμόσει τα χαρακτηριστικά του με τρόπο που η λειτουργία του να προστατεύει την πραγματική οικονομία από τις ακρότητες των δυνάμεων της αγοράς αλλά και από τις ψευδαισθήσεις των μεμονωμένων παραγωγικών δυνάμεων που πιστεύουν στην αέναη δημιουργικότητα μέσω της μόχλευσης.
Το ζητούμενο είναι δύσκολα εφαρμόσιμο λόγω της φύσεως των πιστωτικών ιδρυμάτων και κυρίως λόγω του ανταγωνισμού που επικρατεί για την διεύρυνση των θέσεων που έχουν στις διάφορες αγορές.
ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
| ΕΤΟΣ | ΓΕΩΡΓΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ |
| 1982 | ΜΕΞΙΚΟ -ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ |
| 1987 | ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ |
| 1992/93 | ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ |
| 1994/95 | ΜΕΞΙΚΟ |
| 1997/98 | ΑΣΙΑ |
| 1998 | ΡΩΣΙΑ |
| 1998/99 | ΒΡΑΖΙΛΙΑ |
| 2000/01 | ΤΟΥΡΚΙΑ |
| 2001/02 | ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ |
| 2002 | ΒΡΑΖΙΛΙΑ |
Οι αυτοέλεγχοι και η αυτοπειθαρχία θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις στο πρόβλημα της υπέρ-κυκλικότητας, όμως όπως είδαμε με τα πιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού σε πλείστες των περιπτώσεων η απληστία και οι προσωπικοί στόχοι των ανθρώπων που διοικούν παρακάμπτουν τους ηθικούς φραγμούς και την νομιμότητα.
Μια ιδεατή κοινωνία θα επαφίονταν στην αυτοπειθαρχία και όλα θα λειτουργούσαν εύρυθμα χωρίς κανονιστικές δικλίδες, όμως επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό οι δικλίδες είναι αναγκαίες.
Ο έλεγχος της υπέρ-κυκλικότητας πρέπει να τίθεται ως πρώτη προτεραιότητα από τις κεντρικές τράπεζες.
Αυτές πρέπει με συγκεκριμένο κανονιστικό πλαίσιο να θέτουν τους ακριβείς όρους μετατροπής των πιστωτικών ιδρυμάτων σε απορροφητές διαταραχών όταν οι συγκυρίες είναι αρνητικές και σε ενισχυτές όταν οι υφεσιακές καταστάσεις κλονίζουν την πραγματική οικονομία.
Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι καθόλου εύκολο.
Οι όποιοι κανονισμοί μπορούν να έχουν πρακτικό αντίκρισμα μόνο στις περιόδους ανάπτυξης και ευημερίας, δηλαδή μόνο στις περιπτώσεις των ανοδικών κύκλων.
Δηλαδή η κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να περιορίσει την δυναμική των πιστώσεων όταν όλα δείχνουν ότι οδηγούμεθα σε μη ελέγξιμες καταστάσεις, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να επιβάλει την χορήγηση δανείων σε περιόδους αρνητικών συγκυριών.
Καταλήγοντας θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε ως ιδεατό πλαίσιο έλεγχου της υπέρ-κυκλικότητας την αρχαιοελληνική ρήση του ‘ προβλέπειν σημαίνει κυβερνείν’
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου