Τα προβλήματα της Ιταλίας οφείλονται κυρίως στην αρτηριοσκληρωτική αγορά εργασίας, στα δικαστήρια που δεν λειτουργούν και στις ελλειμματικές διαρθρωτικές αλλαγές σε όλους τους κλάδους – με αποτέλεσμα η παραγωγικότητα του μη εμπορικού της τομέα να έχει μειωθεί σύμφωνα με το ΔΝΤ κατά το εντυπωσιακό ποσοστό του 15% από το 1992. Όμως, όταν μία χώρα οδηγηθεί σε μία τέτοια παγίδα, θα πρέπει να υιοθετήσει δραστικά μέτρα για να απελευθερωθεί – όπως θα ήταν η υποτίμηση του νομίσματος της κατά 30% απέναντι σε κράτη σαν τη Γερμανία, η μείωση των δημοσίων χρεών της κατά 50% (πληθωριστικά ή με κούρεμα), καθώς επίσης μια δημοσιονομική επέκταση (=μεγάλη αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, κατακόρυφη μείωση των φόρων), σε συνδυασμό φυσικά με ελέγχους κεφαλαίων. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν δυνατόν τότε μόνο να συμβεί, εάν η Ιταλία εγκατέλειπε την Ευρωζώνη – οπότε η ιταλική τραγωδία που θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε ευρωπαϊκή θα έχει πολλές συνέχειες, με μελλοντικό πρωταγωνιστή τον κ. Salvini, η καθαίρεση του οποίου μάλλον τον διέσωσε από μία «προδοσία» της χώρας του, ανάλογη με αυτήν του κ. Τσίπρα στην Ελλάδα
