Το Πογκρόµ του 1955 ήταν το τελευταίο «µεγάλο» γεγονός που σηµάδεψε την νεότερη ιστορία του Ελληνισµού της Τουρκίας. Η αφορµή των γεγονότων της 6ης και 7ης Σεπτεµβρίου 1955 οδηγεί στην Κύπρο.
Στην Κύπρο, που από τον Απρίλιο του 1955, η ΕΟΚΑ, έχει κηρύξει ένοπλο επαναστατικό αγώνα εναντίον της Βρετανίας µετά το ναυάγιο όλων των προσπαθειών να πειστεί η Αγγλία να αναγνωρίσει το δικαίωµα της αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού.Η Μ. Βρετανία, µε τη σειρά της, για να εξυπηρετήσει την απόφασή της να παραµείνει στην Κύπρο µε κάθε τρόπο, καθοδηγεί αριστοτεχνικά την Τουρκία, σαν αντίβαρο, βάζοντάς την να διατυπώνει ανύπαρκτες απαιτήσεις της πάνω στο νησί.
Το Πογκρόµ της Κωνσταντινούπολης είχε προσχεδιαστεί όπως αποκαλύφθηκε από αρχεία του State Department που βγήκαν στην δηµοσιότητα λίγα χρόνια πριν.Η οικονοµική ισχύ που είχε αποκτήσει η ελληνική οµογένεια σε συνδυασµό µε την κτηµατική της δύναµη, η οποία αν και υπέστη βαρύ πλήγµα κατά τις φορολογίες του 1942-1945, είχε καταφέρει να την αναδείξει σε έναν σοβαρό παράγοντα σε όλη την Τουρκία.Έτσι το 1955 καθώς το Κυπριακό ήταν πρώτης προτεραιότητας ζήτηµα για την Τουρκία, το µοναδικό αποκούµπι που θα µπορούσε να πιέσει την Ελλάδα ήταν η ελληνική µειονότητα της οποίας τα µέλη ήταν έντιµα και πάντα τηρούσαν τους νόµους χωρίς να δηµιουργούν προβλήµατα στις αρχές.
Στις αρχές Αυγούστου 1955, και ενώ συνεχιζόταν η µάχη για την διεθνή αναγνώριση του δικαιώµατος αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού, η Αγγλία έχει καταστρώσει τα σχέδιά της. Συγκαλεί στο Λονδίνο τριµερή διάσκεψη για το Κυπριακό µε την συµµετοχή της Αγγλίας, Ελλάδος και Τουρκίας (!), παρ’ όλο που η Τουρκία έχει πουλήσει την Κύπρο στους Άγγλους από το 1878 και έχει αναγνωρίσει, µε το άρθρο 20 της Συνθήκης της Λωζάννης, µε τον πλέον πανηγυρικό και κατηγορηµατικό τρόπο, την πλήρη έλλειψη οποιουδήποτε δικαιώµατός της στην Κύπρο.
Η Μ. Βρετανία θέλει όµως να πετύχει την ενεργό ανάµειξη της Τουρκίας σαν βασικού παράγοντα στο Κυπριακό και ο πιο διπλωµατικός τρόπος είναι η σύγκληση µιας τριµερούς διάσκεψης µε την συµµετοχή της Τουρκίας.Η Αγγλία ήταν η αποικιοκρατική δύναµη της χώρας, η Ελλάδα είχε δικαιώµατα επειδή το 82% του πληθυσµού της Νήσου ήταν εθνικά Έλληνες και η Τουρκία είχε αρχίσει να εκδηλώνει ενδιαφέρον για την µικρή τότε τουρκοκυπριακή µειονότητα της νήσου στην οποία δώθησαν δικαιώµατα ίσης (!) κοινότητας παρ’ ότι δεν υπήρξε έστω και επίσηµα αριθµητική ισοψηφία.
Η Αγγλία για να µπορέσει να εκβιάσει την Ελλάδα ώστε να µην περάσει καν το ενδεχόµενο ένωσης της νήσου µε την ηπειρωτική Ελλάδα (ένα πολύ σοβαρό σενάριο της εποχής που θα συζητούσαν οι Άγγλοι) έδωσε το δικαίωµα στην Τουρκία να χρησιµοποιήσει την εθνική ελληνική µειονότητα της οποίας τα δικαιώµατα απορρέουν από την Συνθήκη της Λωζάννης και είχε τα ίδια δικαιώµατα της µουσουλµανικής µειονότητας της ∆υτικής Θράκης.
Η Αγγλία όπως φάνηκε στην συνέχεια βοήθησε στην διασπορά ψευδών ειδήσεων το καλοκαίρι του 1955 δίνοντας χέρι βοηθείας στην Τουρκία η οποία έψαχνε αφορµή για να ξυπνήσει την εθνική συνείδηση των Τούρκων οι οποίοι είχαν βυθιστεί σε οικονοµική κρίση.
Η Ελλάδα ζει το βουβό δράµα της. Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος έχει καταρρεύσει από µία σοβαρή ασθένεια που τον έχει καταστήσει ανίκανο να κυβερνήσει. Οι δύο αντιπρόεδροι Παν. Κανελλόπουλος και Στέφανος Στεφανόπουλος που ασκούν την εξουσία, δεν έχουν τη δυνατότητα πρωτοβουλιών.
Έτσι, η Ελλάδα πέφτει στην αγγλική παγίδα και αποδέχεται τη συµµετοχή της στην Τριµερή ∆ιάσκεψη του Λονδίνου που επισηµοποιεί την τουρκική ανάµειξη στο Κυπριακό. Στις 29 Αυγούστου 1955, στο µέγαρο Λάγκαστερ Χάουζ του Λονδίνου, αρχίζει η τριµερής διάσκεψη.
Μια µέρα νωρίτερα, ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Χάρολντ Μακ Μίλαν στέλνει κρυπτογραφηµένο µήνυµα στον Τούρκο οµόλογό του Φατίν Ρουστού Ζορλού, συµβουλεύοντας τον πως πρέπει να προχωρήσει σε «εντονώτερη δράση» για να αποδειχθεί η τουρκική αποφασιστικότητα στην περιφρούρηση των συµφερόντων της.
Το απόγευµα της 5ης Σεπτεµβρίου ο Τούρκος Υπουργός των Εξωτερικών συγκαλεί συνέντευξη τύπου και ανακοινώνει µε µια διάχυτη υπεροψία που του χαρίζει η βρετανική υποστήριξη: «Η Κυβέρνησή µου, δηλώνει, έπαψε να ενδιαφέρεται για την παρούσα διάσκεψη. Παύουµε τη συµµετοχή µας. Ο λόγος είναι ότι θεωρούµε απαράδεκτο το Ελληνικό αίτηµα για αυτοδιάθεση της Κύπρου. Αν η Ελλάδα επιµένει, ας διαλέξει µεταξύ της Κύπρου και της φιλίας µας»!
Η βρετανική διπλωµατία, µε µια µοναδική τέχνη, εξάπτει τον τουρκικό φανατισµό, διεγείρει τον µόνιµα υποβόσκοντα σωβινισµό και οδηγεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε µια ανθελληνική υστερία.
Η Κύπρος που λίγα µόλις χρόνια νωρίτερα ήταν ανύπαρκτη για την Τουρκία και που την έβρισκε στο γεωγραφικό χάρτη µε δυσκολία, έγινε ξαφνικά το κυρίαρχο θέµα που απασχολούσε τις εξαθλιωµένες λαϊκές µάζες. Η Τουρκία, πάντα µε τη βρετανική καθοδήγηση, πληµµυρίζει µε τις οργανώσεις «Η Κύπρος είναι Τουρκική» και ο αρχηγός της οργάνωσης Χικµέτ Μπιλ, δηµοσιογράφος της Χουριέτ, αναδεικνύεται σε ένα καταπληκτικό έµπορο του φανατισµού και του κιτρινισµού.
Η εφηµερίδα του, η «Χουριέτ», από 11.000 φύλλα κυκλοφορία που είχε όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1948, ξετινάχτηκε µε µια πύρινη ανθελληνική αρθρογραφία, στις 600.000 φύλλα ηµερησίως!
Το παράδειγµα, όπως ήταν φυσικό, ακολούθησαν και οι υπόλοιπες Τουρκικές εφηµερίδες που, ξεπερνούσαν η µια την άλλη σε παραπληροφόρηση και ανθελληνικές υπερβολές, µε αποτέλεσµα να χτίζεται σταδιακά στις λαϊκές µάζες ένα έντονο ανθελληνικό µένος. Η προβοκάτσια-αφορµή και ο πρώτος αναβρασµός.
H ενορχηστρωµένη επιδροµή, ξεκίνησε «δοκιµαστικά» στις 28 Αυγούστου του 1955, όταν την ώρα της Θείας Λειτουργίας, οµάδα 20 Τούρκων, υπό τα βλέµµατα της αστυνοµίας, όρµησε και κατέστρεψε τους Ι. Ναούς Παναγίας Νεοχωρίου και Ταξιαρχών Στενής. Ο εφιάλτης όµως δεν είχε αρχίσει καν ακόµη. Έπρεπε πρώτα να δοθεί µια σπουδαία παράσταση, να σκηνοθετηθεί ένα ικανό ερέθισµα που να «δικαιολογούσε» τους δασκαλεµένους «όχλους», να στηθεί µια προβοκάτσια και για αυτό ακριβώς διαλέχτηκε η Θεσσαλονίκη, που φέρνει στους Τούρκους συνειρµούς για τον Κεµάλ τους, τον αδίστακτο σφαγέα του άµαχου Μικρασιατικού Ελληνισµού!
Τα µεσάνυχτα της 5ης προς την 6η Σεπτεµβρίου, αρχίζει η εφαρµογή ενός σατανικού σχεδίου που απέβλεπε αφ’ ενός µεν στο να δείξει την δήθεν «αγανάκτηση» του τουρκικού λαού για τις Ελληνικές απόψεις, αφ’ ετέρου δε στο να ξεριζώσει, άπαξ δια παντός, τον εναποµείναντα Ελληνισµό της Κωνσταντινούπολης.
Στον κήπο του σπιτιού, όπου γεννήθηκε ο Mουσταφά Κεμάλ, στην Θεσσαλονίκη, τοποθετείται βόµβα που δεν προκάλεσε βέβαια καµιά ζηµιά πέρα απ’ τα τζάµια µερικών παραθύρων που έσπασαν. Η Ελληνική Αστυνοµία έπειτα από ειδοποίηση Ελλήνων περιοίκων εξουδετερώνει τον µηχανισµό, ενώ ρεπόρτερς τουρκικών εφηµερίδων καλύπτουν εκτενώς την είδηση…
Το Υπουργείο Βορείου Ελλάδας, µε ανακοίνωσή του επισήµαινε ότι µε την πράξη αυτή, που προερχόταν από Τούρκους, προετοιµαζόταν η µεγάλη επίθεση εναντίον των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Σύµφωνα µε την ανάκριση, ο φοιτητής αυτός µετέφερε, λίγες µέρες πριν από την έκρηξη, από την Τουρκία τρία καψούλια, από τα οποία εξερράγη µόνο το ένα. Και οι δυο Τούρκοι παραδέχτηκαν τα όσα έκαµαν. Τη βόµβα, σύµφωνα µε το βούλευµα του Συµβουλίου Πληµµελειοδικών Θεσσαλονίκης που βγήκε στις 17 ∆εκεµβρίου 1955, τοποθέτησε ο φύλακας του κτιρίου Χασάν Μεχµέτογλου και την παρέλαβε από τον φοιτητή Οκτάι Εγκίν. Με το βούλευµα αυτό, που θυροκολλήθηκε στο τουρκικό Προξενείο Θεσσαλονίκης, οι Τούρκοι αυτοί κατονοµάζονταν ως αυτουργοί της έκρηξης, ενώ οι δυο πρόξενοι της Τουρκίας στη Θεσσαλονίκη ως οι ηθικοί αυτουργοί.Όλοι παραπέµπονταν να δικαστούν για παράνοµη κατοχή εκρηκτικών υλών και για παράβαση των άρθρων του Ποινικού Κώδικα για διατάραξη των διπλωµατικών σχέσεων µε ξένη χώρα. Ειδικότερα, ο ίδιος ο Τούρκος κλητήρας του προξενείου τελικά οµολόγησε ότι αυτός τοποθέτησε την βόµβα, την οποία του έδωσε ένας Έλληνας µουσουλµάνος από την Κοµοτηνή, ο Οκτάι Ενγκίν. Την ίδια ηµέρα συλλαµβάνεται ο Οκτάι, ο οποίος οµολογεί την τροµοκρατική και προβοκατόρικη πράξη του.Ο Οκτάι Ενγκίν ήταν φοιτητής και µάλιστα στη Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης! Η Ελληνική πολιτεία τον είχε βοηθήσει να εισαχθεί χωρίς εξετάσεις πλήττοντας συνταγµατικές αρχές και εκείνος για ανταµοιβή, αποφάσισε να συνεργαστεί µε την Τουρκία (µε έξοδα της οποίας σπούδαζε), σε βάρος της χώρας, που τον είχε σαν ένα ακόµα παιδί της και πολύ καλύτερα. Ο πατέρας του δε, ήταν δάσκαλος στη Θράκη, στο µουσουλµανικό χωριό Σαλµώνη και υποψήφιος βουλευτής στον Νοµό Ροδόπης µε το ελληνικό Κόµµα των Φιλελευθέρων (1952). Ο Οκτάι µετά την οµολογία του αποφυλακίστηκε µε εγγύηση(;) και λίγο αργότερα ο τότε Τούρκος Πρόξενος της Κοµοτηνής Αχµέτ Ουµάρ, τον φυγάδευσε µε το αυτοκίνητό του στην Τουρκία, έχοντάς τον κρυµµένο στο πορτ-µπαγκάζ!Το τουρκικό κράτος, τον ανέβασε στα υψηλά δηµόσια αξιώµατα της τουρκικής µηχανής, τιµώντας όσο κανέναν τον προβοκάτορα κατάσκοπο, κάνοντάς τον Γενικό ∆ιευθυντή της Κρατικής Ασφάλειας (!) και αργότερα Νοµάρχη Νεάπολης Καππαδοκίας!
∆υστυχώς, η νέα ελληνική Κυβέρνηση, υπό τον Κωνσταντίνο Καραµανλή, δεν προχώρησε στη δίκη. Έγινε, µάλιστα, έφεση κατά του βουλεύµατος, που έγινε δεκτή από το Εφετείο, το οποίο και διέταξε νέες ανακρίσεις. Απαραίτητη σηµείωση: τρεις ηµέρες πριν τον χαλασµό, η γυναίκα του Τούρκου Προξένου στη Θεσσαλονίκη κάλεσε στις 3 Σεπτεµβρίου φωτογράφο, για µερικές φωτογραφίες του εξωτερικού χώρου του Προξενείου και του παρακείµενου και φερόµενου ως σπιτιού του Κεµάλ, που βρίσκεται στον περίβολό του. Στις 6-9-55, πήρε µαζί της τις φωτογραφίες για «ενθύµιον» και αναχώρησε για την Τουρκία. Η συνέχεια του σχεδίου εξελίχτηκε στην Κωνσταντινούπολη και στη Σµύρνη.
Πηγή : https://geopolitics.iisca.eu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου