Η ελπίδα των ιθαγενών

Ένας τρίτος δρόμος, ο οποίος όμως θα ήταν ο μοναδικός υγιής και δεν θα απαιτούσε το ξεπούλημα των πάντων, θα ήταν η εκμετάλλευση των ετησίως 5 δις € ΕΣΠΑ που δικαιούμαστε έως το 2023 – τα οποία, με τη σωστή μόχλευση, καθώς επίσης με τις ορθολογικές επενδύσεις στον ποιοτικό πρωτογενή τομέα και στη βιομηχανία, θα μπορούσαν να αυξήσουν το ΑΕΠ μας έως και 15 δις € ετησίως (8%). Παράλληλα η σωστή εκμετάλλευση της σημαντικότατης σημερινής μας γεωπολιτικής θέσης για χώρες όπως οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ, των πλεονεκτημάτων μας ως μέλος της ΕΕ για κράτη όπως η Κίνα, καθώς επίσης των δυνατοτήτων μας όσον αφορά τη διέλευση των ενεργειακών αγωγών – συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών μας αποθεμάτων. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει μία ικανή κυβέρνηση που δεν θα σκύβει το κεφάλι, δεν θα παρακαλάει κανέναν και δεν θα υποκλίνεται στους Γερμανούς – αλλά θα έχει το θάρρος να απαιτεί, καθώς επίσης τις ικανότητες να διαπραγματεύεται σκληρά με τους πάντες, χωρίς να αποκλείει κανέναν, προς όφελος της χώρας.

Ανάλυση

Ο ρυθμός ανάπτυξης το πρώτο τρίμηνο του 2019 ήταν 1,3% και πρόσφατα η ΕΛΣΤΑΤ τον διόρθωσε στο μόλις 1,1%. Στο δεύτερο τρίμηνο διαμορφώθηκε στο 1,9% χωρίς να γνωρίζουμε εάν τυχόν διορθωθεί ξανά. Κάποιο ρόλο στην αύξηση, βασικός παράγοντας της οποίας ήταν η κατανάλωση και όχι οι επενδύσεις, διαδραμάτισαν οι ελαφρύνσεις που παρείχε η προηγούμενη κυβέρνηση. Εύλογα δε οι μειώσεις των φόρων της σημερινής, κυρίως του ΕΝΦΙΑ, θα στηρίξουν επίσης την κατανάλωση στα επόμενα τρίμηνα. Η κατανάλωση θα στηριχθεί επίσης από τον τουρισμό που όμως δεν γνωρίζουμε ακόμη την εξέλιξη του – με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι υποχωρεί λόγω του ανταγωνισμού της Τουρκίας με την υποτιμημένη λίρα της, των φόβων του BREXIT, της ύφεσης της Ευρώπης, του εμπορικού πολέμου των Η.Π.Α. με την Κίνα, των ιταλικών προβλημάτων κοκ. 

Όσον αφορά τώρα τις εξαγωγές, μειώθηκαν τον Ιούνιο κατά 9% σε όλους σχεδόν τους κλάδους (πηγή), κυρίως στα λάδια (-30,5%), καθώς επίσης στα ποτά και στον καπνό (-19,6%) – γεγονός που δείχνει πως η τάση είναι αρνητική. Στο εξάμηνο βέβαια συνολικά αυξήθηκαν κατά 2,2% και ανήλθαν στα 16,83 δις € – όπου όμως οι εισαγωγές αυξήθηκαν στο 4,7% φτάνοντας στα 27,78 δις €, με αποτέλεσμα το εμπορικό έλλειμμα να εμφανίσει μία μεγάλη άνοδο, κατά 8,8% στα 10,95 δις €. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως μειώθηκε σημαντικά η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων, στα οποία από καιρό τώρα στις εξαγωγές περιορίζεται η προστιθέμενη αξία – αφού εξάγουμε αγαθά χαμηλότερης τεχνολογίας που είναι πολύ πιο εκτεθειμένα στο διεθνή ανταγωνισμό.

Τα έσοδα πάντως από τον τουρισμό και τη ναυτιλία δεν μπορούν να αντισταθμίσουν ένα τόσο μεγάλο εμπορικό έλλειμμα – με αποτέλεσμα να αυξάνεται ξανά το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μας (γράφημα, -4,8 δις € στο πεντάμηνο) που μεταφράζεται με την άνοδο του ιδιωτικού μας χρέους σε ξένο νόμισμα.

Όσον αφορά τις επενδύσεις και ειδικότερα τον ακαθάριστο σχηματισμό παγίου κεφαλαίου, μετά την κατάρρευση του παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα – σε αντίθεση για παράδειγμα με τη Ρουμανία που, μετά την πτώση τους το 2008, όταν ζήτησε τη στήριξη του ΔΝΤ, ακολούθησαν μία έντονη αυξητική πορεία (γράφημα). Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως ενώ το ΑΕΠ μας το 2009 ήταν στα περίπου 330 δις $ έναντι κάτω από 200 δις $ της Ρουμανίας, το 2018 ήταν κάτω από 220 δις $ και η Ρουμανία μας ξεπέρασε, φτάνοντας στα 240 δις $ – γεγονός που περιγράφει καλύτερα το πραγματικό μέγεθος της καταστροφής που μας προκάλεσαν τα μνημόνια

Περαιτέρω, το δημόσιο χρέος μας, αφαιρουμένων των ταμειακών μας διαθεσίμων (μαξιλάρι), συνεχίζει την ανοδική του πορεία παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα και το ξεπούλημα των κρατικών περιουσιακών μας στοιχείων – πρόσφατα κατά 500 εκ. € (φωτογραφία, πηγή), παρά το ότι ευρίσκεται σε δυσθεώρητα επίπεδα, μοναδικά στην ιστορία μας (πάνω από το 180% του ΑΕΠ). Την ίδια στιγμή το κόκκινο ιδιωτικό χρέος έχει εκτοξευθεί σε περισσότερα από 330 δις € ή σχεδόν στο 180% του ΑΕΠ μας επίσης – σε ένα επίπεδο δηλαδή μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία. Όλοι γνωρίζουμε δε πως όταν το δημόσιο χρέος υπερβαίνει το 100% του ΑΕΠ, ειδικά εάν μία χώρα δεν έχει τη δική της κεντρική τράπεζα, ούτε μία αυτόνομη δημοσιονομική πολιτική, η ανάπτυξη είναι σχεδόν αδύνατη – πόσο μάλλον με τέτοιο θηριώδες κόκκινο ιδιωτικό χρέος. 

Όσον αφορά τώρα τις εμπορικές τράπεζες, απαραίτητες ασφαλώς για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης με βιώσιμα επιτόκια, η κατάσταση τους είναι κάτι περισσότερο από προβληματική και εύλογα δεν δανείζουν την πραγματική εγχώρια οικονομία – ενώ υπάρχουν πολλά ερωτηματικά σχετικά με τα οικονομικά τους και με το μέλλον τους, στα οποία έχουμε αναφερθεί εκτενώς (πηγή). Εκτός αυτού το ασφαλιστικό μας πρόβλημα παραμένει άλυτο (ανάλυση), αν και δεν αναφέρεται πλέον πουθενά. 

Τέλος το δημογραφικό, το οποίο αποτελεί έναν από τους βασικότερους συντελεστές της ανάπτυξης, συνεχίζει να είναι εφιαλτικό – με τους εκπαιδευμένους Έλληνες που έχουν ήδη εγκαταλείψει τη χώρα μαζικά να αντικαθίστανται από φθηνούς και ανειδίκευτους μετανάστες, οι οποίοι φυσικά δεν είναι σε θέση να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα ή να παρέχουν ποιοτικές υπηρεσίες. Παράλληλα, εντείνονται τα εθνικά μας προβλήματα με τις συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας – η οποία θα μπορούσε κάποια στιγμή να οριοθετήσει μονομερώς ΑΟΖ, αναγκάζοντας μας να αντιδράσουμε όση δειλία και αν θα είχαμε. 

Εν τούτοις, παρά τη σκοτεινή παραπάνω εικόνα της οικονομίας και των μελλοντικών μας προοπτικών μέσα στη φυλακή των μνημονίων, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, τη γνώμη του οποίου φυσικά πρέπει να υπολογίζουμε σοβαρά, ισχυρίστηκε πως ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης θα εκτοξευθεί στο 3% το 2019 – γεγονός που σημαίνει ότι θα υπερβεί κατά πολύ το 4% τα επόμενα δύο τρίμηνα, αφού διαφορετικά θα ήταν ανέφικτο (ενώ το ΚΕΠΕ ανακοίνωσε ανάπτυξη μόλις 1,87% για το δεύτερο εξάμηνο σε ετήσια βάση). Δήλωσε επί πλέον πως, παρά τη μείωση των φόρων, το πρωτογενές πλεόνασμα θα διαμορφωθεί στο 3,5% (πηγή) – ενώ προηγουμένως αναφερόταν σε χαμηλότερα από 3%.

Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς πώς θα συμβούν αυτά τα θαύματα – αφού για την άνοδο της οικονομίας είναι μεν απαραίτητη η αισιοδοξία, αλλά είναι μάλλον καταστροφική η ουτοπία. Εν προκειμένω τα εξής:

(α) Ένας τρόπος θα ήταν ίσως η επιτάχυνση της εκποίησης των δημοσίων επιχειρήσεων που έχει εξαγγείλει ήδη ο υπουργός ενέργειας – ο οποίος θέλει να ξεπουλήσει ανεύθυνα ολόκληρο τον ενεργειακό τομέα της χώρας (συμπεριλαμβανομένων των εξαιρετικά κερδοφόρων ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ κλπ.), διαπράττοντας κυριολεκτικά ένα έγκλημα αφού διαθέτουμε ενεργειακά αποθέματα. Δεν θα διατάσει ούτε καν να μετατρέψει τη ΔΕΗ σε «κουφάρι», πουλώντας τα πλέον πολύτιμα περιουσιακά της στοιχεία – όπως τα δίκτυα του ΔΕΔΔΗΕ και τον υπόλοιπο ΑΔΜΗΕ. 

Έτσι θα αυξανόταν οι ξένες επενδύσεις, οπότε το ΑΕΠ – κάτι που μοιάζει σαν να πουλάει κανείς ότι έχει και δεν έχει, ακόμη και τα έπιπλα του σπιτιού του για να έχει έσοδα, χωρίς να σκέφτεται καθόλου το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του όταν πια δεν θα έχει τίποτα άλλο να πουλήσει. Όταν θα μένει πλέον ως ενοικιαστής στη χώρα του – ως εξαθλιωμένος εργαζόμενος και σκλάβος χρέους των νέων ιδιοκτητών της. 

(β) Ένας δεύτερος η επιτάχυνση επενδύσεων τύπου Ελληνικού, Σκουριών κλπ. δίνοντας «γη και ύδωρ στους επενδυτές», χωρίς καμία περιβαλλοντική, κοινωνική ή άλλη ευαισθησία – με συμβάσεις όπως η γνωστή σκανδαλώδης με την κρατική γερμανική FRAPORT και με τη χρηματοδότηση τους από ελληνικές τράπεζες. Φυσικά ούτε λόγος για θέματα όπως η επιθετική διαπραγμάτευση με την Τρόικα, η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων ή η ακύρωση της προδοτικής συμφωνίας με τα Σκόπια – αφού τέτοια ζητήματα απομακρύνουν τους επενδυτές.

Παράλληλα η επιτάχυνση των κατασχέσεων και των ηλεκτρονικών ή άλλων πλειστηριασμών της ιδιωτικής περιουσίας, με στόχο την εξαγορά των σπιτιών και των επιχειρήσεων των ιθαγενών από αλλοδαπούς – επομένως ξανά την αύξηση των ξένων επενδύσεων.

Ο τρίτος δρόμος

Συνεχίζοντας ένας τρίτος δρόμος, ο οποίος όμως θα ήταν ο μοναδικός υγιής και δεν θα απαιτούσε το ξεπούλημα των πάντων, θα ήταν η εκμετάλλευση των ετησίως 5 δις € ΕΣΠΑ που δικαιούμαστε έως το 2023 – τα οποία, με τη σωστή μόχλευση, καθώς επίσης με τις ορθολογικές επενδύσεις στον ποιοτικό πρωτογενή τομέα και στη βιομηχανία (ΕΛΒΟ, φαρμακοβιομηχανία κλπ.), θα μπορούσαν να αυξήσουν το ΑΕΠ μας έως και 15 δις € ετησίως (8%).

Παράλληλα η σωστή εκμετάλλευση της σημαντικότατης σημερινής μας γεωπολιτικής θέσης για χώρες όπως οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ, των πλεονεκτημάτων μας ως μέλος της ΕΕ για κράτη όπως η Κίνα, καθώς επίσης των δυνατοτήτων μας όσον αφορά τη διέλευση των ενεργειακών αγωγών – συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών μας αποθεμάτων.

Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο προϋποθέτει μία ικανή κυβέρνηση που δεν θα σκύβει το κεφάλι, δεν θα παρακαλάει κανέναν και δεν θα υποκλίνεται στους Γερμανούς – αλλά θα έχει το θάρρος να απαιτεί, καθώς επίσης τις ικανότητες να διαπραγματεύεται σκληρά με τους πάντες, χωρίς να αποκλείει κανέναν, προς όφελος της χώρας.

Με βάση τις δημοσκοπήσεις, οι Έλληνες πιστεύουν πως έχουν μία τέτοια κυβέρνηση σήμερα, παρά το διαφαινόμενο ξεπούλημα – κάτι που όμως δεν λέει απολύτως τίποτα, αφού στις αρχές του 2015 πίστευαν κάτι ανάλογο, θεωρώντας πως η τότε κυβέρνηση είχε τις ικανότητες και την πρόθεση να συγκρουστεί με τη Γερμανία. Εκείνη την εποχή η δημοτικότητα του τότε πρωθυπουργού είχε φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ, κατά πολύ υψηλότερα από αυτά του σημερινού – γεγονός που σημαίνει πως για έναν αριθμό Ελλήνων το πάθημα έχει γίνει μάθημα και είναι πλέον προσεκτικοί.

Παραδόξως όμως, αρκετοί έχουν ξεχάσει τα πρωτοφανή εγκλήματα της σημερινής κυβέρνησης υπό τον κ. Καραμανλή (ανάλυση) ή τον κ. Σαμαρά (άρθρο) – προφανώς επειδή τους ξέπλυνε όσο καλύτερα μπορούσε, ακούσια ή εκούσια, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ευχόμαστε και ελπίζουμε πάντως να έχουν δίκιο οι αισιόδοξοι, να διαθέτει τις απαιτούμενες ικανότητες η σημερινή κυβέρνηση και να έχει τη θέληση να τα καταφέρει με το σωστό τρόπο – χωρίς να ξεπουλήσει τη χώρα, μαζί με τα παιδιά μας, άνευ λόγου και αιτίας.

Επίλογος

Κλείνοντας, στην Ιταλία έχασε μεν μία μάχη ο SALVINI μετά τις μηχανορραφίες της Γερμανίας σε συνεργασία με την πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της χώρας του, αλλά όχι τον πόλεμο – μη έχοντας συμβιβαστεί, όπως όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα. Επομένως ο κίνδυνος για τη γερμανική Ευρώπη, παραμένει σχεδόν ανέπαφος – ενώ μπορεί μεν να πιστεύει η Γερμανία πως θα συμβιβαστεί επίσης η Μ. Βρετανία και δεν θα υπάρξει BREXIT, αλλά κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον.

Όσον αφορά την Ελλάδα, μετά από μερικούς μήνες η κατάσταση θα είναι ξεκάθαρη – ενώ θεωρούμε πως οι Έλληνες έχουν μεν ακατανόητα μεγάλη υπομονή, αλλά στο τέλος δεν θα επιτρέψουν να λεηλατηθεί η χώρα τους και θα αντιδράσουν, εάν τυχόν οι προθέσεις και οι ενέργειες της νέας κυβέρνησης δεν είναι οι αναμενόμενες.

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή : https://analyst.gr