Ο ηγέτης της αντιγερμανικής εξέγερσης

Τα προβλήματα της Ιταλίας οφείλονται κυρίως στην αρτηριοσκληρωτική αγορά εργασίας, στα δικαστήρια που δεν λειτουργούν και στις ελλειμματικές διαρθρωτικές αλλαγές σε όλους τους κλάδους – με αποτέλεσμα η παραγωγικότητα του μη εμπορικού της τομέα να έχει μειωθεί σύμφωνα με το ΔΝΤ κατά το εντυπωσιακό ποσοστό του 15% από το 1992. Όμως, όταν μία χώρα οδηγηθεί σε μία τέτοια παγίδα, θα πρέπει να υιοθετήσει δραστικά μέτρα για να απελευθερωθεί – όπως θα ήταν η υποτίμηση του νομίσματος της κατά 30% απέναντι σε κράτη σαν τη Γερμανία, η μείωση των δημοσίων χρεών της κατά 50% (πληθωριστικά ή με κούρεμα), καθώς επίσης μια δημοσιονομική επέκταση (=μεγάλη αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, κατακόρυφη μείωση των φόρων), σε συνδυασμό φυσικά με ελέγχους κεφαλαίων. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν δυνατόν τότε μόνο να συμβεί, εάν η Ιταλία εγκατέλειπε την Ευρωζώνη – οπότε η ιταλική τραγωδία που θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε ευρωπαϊκή θα έχει πολλές συνέχειες, με μελλοντικό πρωταγωνιστή τον κ. Salvini, η καθαίρεση του οποίου μάλλον τον διέσωσε από μία «προδοσία» της χώρας του, ανάλογη με αυτήν του κ. Τσίπρα στην Ελλάδα

Επικαιρότητα

Η Ελλάδα απέτυχε παταγωδώς το πρώτο εξάμηνο του 2015 να ηγηθεί της εξέγερσης εναντίον της γερμανικής Ευρώπης – έχοντας πληρώσει πανάκριβα το τίμημα της ήττας, με την παραμονή της εκτός του QE της ΕΚΤ, με την επιστροφή της ύφεσης, με το (παράνομο φυσικά) κλείσιμο των τραπεζών, με την απώλεια των κεφαλαίων που τους δόθηκαν από τους φορολογουμένους (άνω των 60 δις € συμπεριλαμβανομένων των αναβαλλομένων φόρων), με τον αφελληνισμό τους, με την υπογραφή ενός τρίτου καταστροφικού μνημονίου από σχεδόν 230 βουλευτές που κατοχύρωσε τα δύο προηγούμενα, με τη μεταβίβαση των περιουσιακών της στοιχείων στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ που υποχρεώθηκε να ιδρύσει με διαχειριστές του τους δανειστές κοκ. Ποιό ήταν το πραγματικό κόστος; Με κριτήριο τα παραπάνω είναι μεν τεράστιο, αλλά αδύνατον να υπολογισθεί.

Μεταξύ άλλων το κόμμα που ηγήθηκε της εξέγερσης «ξέπλυνε» τις προηγούμενες κυβερνήσεις που υπερχρέωσαν (Καραμανλής), που οδήγησαν στο ΔΝΤ (Παπανδρέου) και που χρεοκόπησαν την Ελλάδα (Σαμαράς, Βενιζέλος) – με αποτέλεσμα να κερδίσει πανηγυρικά τις εκλογές μία ακραία νεοφιλελεύθερη παράταξη υποχείριο των δανειστών, η οποία έχει αναλάβει να ξεπουλήσει τα πάντα στους ξένους, να τους μεταφέρει τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων μέσω κατασχέσεων και πλειστηριασμών, καθώς επίσης να αλλάξει το ιδιοκτησιακό καθεστώς της χώρας.

Με δεδομένο δε το ότι, οι Έλληνες έχουν πεισθεί πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα μνημόνια και στη λεηλασία, αποδεχόμενοι μοιρολατρικά τη μετατροπή τους σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους, σε φθηνούς εργαζομένους και σε γκαρσόνια των Ευρωπαίων, δεν πρόκειται να βρει κανένα εμπόδιο στην εφαρμογή των εντολών της – ενώ οι πραγματικές της προθέσεις φάνηκαν από τη βιασύνη της να δρομολογήσει το επιτελικό «Κράτος εν Κράτει», θάβοντας άπαξ και δια παντός τη Δημοκρατία.

Η Ιταλία όμως και ειδικά ο κ. Salvini, ο επόμενος ηγέτης της εξέγερσης εναντίον της Ευρωζώνης (εναντίον της ΕΕ έχουν τοποθετηθεί πολλά κράτη, όπως η Μ. Βρετανία που δυστυχώς οδηγείται σε μία μεγάλη ήττα από δικά της λάθη, η Ουγγαρία, η Πολωνία κλπ.), έχασε μεν μία μεγάλη μάχη λόγω των πολιτικών του σφαλμάτων, αλλά όχι τον πόλεμο – αφού η αποχώρηση, η εκδίωξη του καλύτερα από την κυβέρνηση συνεργασίας, θα μπορούσε το επόμενο έτος να εκτοξεύσει τα ποσοστά του κόμματος του στα ύψη, με αποτέλεσμα την ανάκτηση της εξουσίας.

Σε μία τέτοια περίπτωση, ο Ιταλός θα ήταν αρκετά ισχυρός για να δρομολογήσει πραγματικά επαναστατικές αλλαγές, οι οποίες ήταν αδύνατες μέχρι σήμερα – όπως μία καινούργια δημοσιονομική συμφωνία με την ΕΕ, καθώς επίσης ένα παράλληλο φορολογικό νόμισμα τύπου «mini bots», το οποίο θα εξουδετέρωνε τυχόν παρεμβάσεις της ΕΚΤ, κατ’ αναλογία με το κλείσιμο των τραπεζών στην Ελλάδα και με την αφαίρεση της ρευστότητας από το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η απομάκρυνση του τώρα από την κυβέρνηση σημαίνει πως θα πρέπει να πολεμήσουν άλλοι, για να πετύχουν την έξοδο της ιταλικής οικονομίας από τη στασιμότητα – όταν παράλληλα θα είναι υποχρεωμένοι να επιβάλλουν μέτρα λιτότητας ύψους 23 δις €, για να τηρήσουν τις υποχρεώσεις της Ιταλίας από το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας. Εν μέσω όμως μίας ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ύφεσης που προβλέπεται, εάν βέβαια αποφευχθεί το διαφαινόμενο κραχ, η θέση τους θα είναι πολύ δύσκολη – ενώ τα χέρια του Salvini θα μείνουν καθαρά.

Περαιτέρω, η συμφωνία του κινήματος των πέντε αστέρων με το φιλοευρωπαϊκό, κεντρώο δημοκρατικό κόμμα (PD), με αποκλειστικό και μόνο στόχο τη νομή της εξουσίας, δεν φαίνεται να έχει μεγάλη διάρκεια – ειδικά επειδή η τεχνοαναρχική βάση του κινήματος την έχει θεωρήσει ήδη προδοτική, σε σχέση με την ιδεολογία που πρεσβεύει το κόμμα, ενώ σιχαινόταν ανέκαθεν τον ελιτισμό των στελεχών του PD. Πιστεύει επίσης πως επετεύχθη πίσω από κλειστές πόρτες και μοιάζει με «πελατειακή πολιτική» – την οποία αποστρέφεται ακόμη περισσότερο.

Συνεχίζοντας, ο πρόεδρος της χώρας (Mattarella) ήταν αυτός που αποφάσισε αυτήν την περίεργη κυβέρνηση συνεργασίας, αντί να προκηρύξει νέες εκλογές – επειδή φοβήθηκε πως η Λίγκα του Βορά θα διπλασίαζε τις έδρες της, οπότε θα ήταν υποχρεωμένος να χρήσει πρωθυπουργό τον κ. Salvini. Φυσικά δε οι αγορές ομολόγων δέχθηκαν με ενθουσιασμό την «καθαίρεση» του Ιταλού, με αποτέλεσμα να δεκαετή επιτόκια της χώρας να μειωθούν σε μεγάλο βαθμό – στο 0,90% πρόσφατα, αν και σήμερα αυξήθηκαν στο 0,925% (πηγή). Από το γεγονός αυτό και μόνο πάντως κατανοεί κανείς πως οι θριαμβολογίες της Ελλάδας για το 1,59% των δεκαετών είναι ανόητες – πόσο μάλλον όταν η χώρα μας απειλείται με αποπληθωρισμό που ως γνωστόν αυξάνει τα πραγματικά επιτόκια.

Η γερμανική Ευρώπη τώρα ικανοποιήθηκε από την εκδίωξη του Ιταλού, τον οποίο θεωρεί ως το νούμερο ένα εχθρό της – ενώ ο ηγέτης της Λίγκα του Βορά χρεώθηκε με μία μεγάλη αποτυχία από τους οπαδούς του, αφού θεωρήθηκε ως υπεύθυνος για την αχρείαστη πολιτική κρίση εντός του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα να υποχωρήσουν τα ποσοστά του στο 34% από 39% προηγουμένως. 

Εν τούτοις, μπορεί βραχυπρόθεσμα να υπέστη ο Salvini μία σημαντική ήττα, χάνοντας ένα μέρος της λαμπερότητας του, αλλά μακροπρόθεσμα, με τη σωστή πολιτική καμπάνια, θα αποδειχθεί ακόμη πιο επικίνδυνος για το ευρωπαϊκό κατεστημένο – πόσο μάλλον εάν η νέα συγκυβέρνηση αποτύχει να ικανοποιήσει τους Ιταλούς, κάτι που θεωρείται εξαιρετικά πιθανόν. Κατά τον ίδιο πάντως η συγκυβέρνηση είναι πιόνι των Merkel και Macron, θυμίζοντας την εποχή του M. Monti – οπότε είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Τα μεγέθη τώρα της ιταλικής οικονομίας, το ΑΕΠ της οποίας δεν έχει ανακάμψει από την εποχή της κρίσης του 2008 (-5%), ενώ ευρίσκεται ξανά σε ύφεση από το 2018, με δημόσιο χρέος της τάξης του 133%, δεν είναι καθόλου καλά. Είναι δε αδύνατον να επιτύχει το στόχο της ονομαστικής (=συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού) αύξησης του ΑΕΠ κατά 2% για να μην αυξάνεται το χρέος της – αφού ευρίσκεται μόλις στο 0,7% και θα επιδεινωθεί, εάν η Ευρώπη βυθιστεί στην ύφεση (το παγκόσμιο εμπόριο μειώνεται με ρυθμό 1,4% ετησίως).

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, τα προβλήματα της χώρας οφείλονται κυρίως στην αρτηριοσκληρωτική αγορά εργασίας, στα δικαστήρια που δεν λειτουργούν και στις ελλειμματικές διαρθρωτικές αλλαγές σε όλους τους κλάδους – με αποτέλεσμα η παραγωγικότητα του μη εμπορικού της τομέα να έχει μειωθεί σύμφωνα με το ΔΝΤ κατά το εντυπωσιακό ποσοστό του 15% από το 1992.

Όμως, όταν μία χώρα οδηγηθεί σε μία τέτοια παγίδα, θα πρέπει να υιοθετήσει δραστικά μέτρα για να απελευθερωθεί – όπως θα ήταν η υποτίμηση του νομίσματος της κατά 30% απέναντι σε κράτη όπως η Γερμανία, η μείωση των δημοσίων χρεών της κατά 50% (πληθωριστικά ή με κούρεμα), καθώς επίσης μια δημοσιονομική επέκταση (=μεγάλη αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, κατακόρυφη μείωση των φόρων), σε συνδυασμό φυσικά με ελέγχους κεφαλαίων.

Κάτι τέτοιο βέβαια θα ήταν δυνατόν τότε μόνο να συμβεί, εάν η Ιταλία εγκατέλειπε την Ευρωζώνη – οπότε η ιταλική τραγωδία που θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε ευρωπαϊκή θα έχει πολλές συνέχειες, με μελλοντικό πρωταγωνιστή το Salvini, η καθαίρεση του οποίου μάλλον τον διέσωσε από μία «προδοσία» της χώρας του, ανάλογη με αυτήν του κ. Τσίπρα στην Ελλάδα

Πηγή : https://analyst.gr