Ειδικά όσον αφορά τα χρέη, εάν εκείνες οι χώρες που είναι ήδη υπερχρεωμένες βυθιστούν στον αποπληθωρισμό, μειώνεται ταυτόχρονα η ποσότητα χρήματος ενώ οι μελλοντικές τους προοπτικές δεν φαίνεται να αλλάζουν, τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως δυνατότητα να ξεφύγουν από την παγίδα, οτιδήποτε και αν κάνουν – ενώ φυσικά τα χρέη τους αυξάνονται, χρειάζονται νέα δάνεια κοκ. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, ενώ βυθίστηκε ξανά σε έναν καταστροφικό αποπληθωρισμό, το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού της από τις αγορές δεν είναι το ονομαστικό 1,2%, αλλά 3% (1,2%+1,8%). Ανάλογα υψηλό είναι το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού του ιδιωτικού της τομέα – οπότε είναι αδύνατον να ανταγωνισθεί τις άλλες χώρες, ακόμη και αν συνεχίσει να μειώνει τους μισθούς, με αποτέλεσμα να μην διενεργούνται επενδύσεις και να συνεχίζεται η αποψίλωση του παραγωγικού μας ιστού. Σε κάθε περίπτωση, η νομισματική πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι η ακριβώς αντίθετη από αυτήν που χρειάζεται η οικονομία της – γεγονός που επεξηγεί τη συνεχή αύξηση του δημοσίου χρέους της (θα υπερβεί το 200% του ΑΕΠ σύντομα, από 127% όταν καταδικάσθηκε στο ΔΝΤ το 2009), καθώς επίσης την αδυναμία της να ξεφύγει από την κρίση. Με δεδομένο δε το ότι, η ύφεση εντείνει τις αποπληθωριστικές πιέσεις, ενώ είναι θηριώδης στην Ελλάδα (-15,2% το δεύτερο τρίμηνο), ο εφιάλτης προβλέπεται ακόμη μεγαλύτερος – ενώ ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του θυμίζουν τον καπετάνιο και το πλήρωμα του Τιτανικού που ήταν αισιόδοξοι και ευτυχισμένοι, ενώ το πλοίο κατευθυνόταν στο παγόβουνο.
