Το πραγματικό δημόσιο χρέος της χώρας αγγίζει το 160% του ΑΕΠ της, χωρίς την ενδεχόμενη κεφαλαιοποίηση των τραπεζών της που τα κόκκινα δάνεια τους άρχισαν ξανά να αυξάνονται – οπότε η μοναδική βιώσιμη λύση της είναι η επιστροφή στη λιρέτα, ταυτόχρονα με τη μετατροπή των χρεών της στο δικό της νόμισμα και τη διαπραγμάτευση μίας μεγάλης διαγραφής τους.
«Η Ιταλία αποχώρησε από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών το 1992 για να υποτιμήσει τη λιρέτα, επιστρέφοντας το 1996 – οπότε παραχώρησε τη νομισματική της κυριαρχία στην ΕΚΤ, με αντάλλαγμα το χαμηλό κόστος του πληθωρισμού και του δανεισμού, ο οποίος από 12% του ΑΕΠ μειώθηκε στο 5% (κάτι αντίστοιχο ισχύει επίσης για την Ελλάδα, τα επιτόκια της οποίας είχαν πλησιάσει στο 25%).