Σε παγκόσμιο επίπεδο, πριν από την «πανδημία», το βουνό των χρεών ήταν περί τα 295 τρις $ – δηλαδή πάνω από τρεις φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Το ποσόν αυτό αυξάνεται ραγδαία μετά την «πανδημία», ενώ ταυτόχρονα μειώνεται το ΑΕΠ – οπότε εκτοξεύεται στα ύψη ο δείκτης δημοσίου και ιδιωτικού χρέους ως προς το ΑΕΠ. Αντί τώρα να αυξήσουν τα κράτη τους φόρους για να ανταπεξέλθουν με τα έξοδα της «πανδημίας» και του κλειδώματος των οικονομιών τους, καθώς επίσης να αφήσουν τις υπερχρεωμένες εταιρείες ή τράπεζες να χρεοκοπήσουν μη ενισχύοντας τες, αυξάνουν ξανά το δανεισμό τους – με αποτέλεσμα να γίνονται ακόμη πιο ισχυρές οι χρηματαγορές, καταλύοντας πλήρως τη Δημοκρατία και επιβάλλοντας στα κράτη ότι θέλουν. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα οι τράπεζες έχουν κοστίσει ήδη πάνω από 60 δις € σε όλους εμάς (=όσο περίπου εξοικονομήθηκε με τα μνημόνια από τις δεκάδες μειώσεις που επιβλήθηκαν) και με το σχέδιο Ηρακλής θα ενισχυθούν ξανά με 12 δις € – ενώ δεν θα είναι τα τελευταία. Με τον τρόπο αυτό αναβάλλεται μεν η κατάρρευση της οικονομίας ακόμη μία φορά, αλλά αυξάνεται γεωμετρικά το μέγεθος της βόμβας στα θεμέλια των κρατών – κάτι που σημαίνει πως όταν εκραγεί, τα αποτελέσματα για την οικονομία θα είναι πολύ χειρότερα από την έκρηξη μίας ατομικής βόμβας. Όσο δεν λύνεται δε το πρόβλημα νούμερο ένα του πλανήτη, η μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, η βόμβα θα μεγεθύνεται – έως εκείνο το σημείο που το σύστημα μας θα καταστραφεί εντελώς.
