Ο Disraeli (Άγγλος Πρωθυπουργός) είπε: “Υπάρχουν 3 ειδών ψέματα: τα συνηθισμένα, τα καταστροφικά και η στατιστική”.
Άποψη
του Γιώργου Παπανικολάου (τρία άρθρα μαζί)
Κατά τη γνώμη μου, η στατιστική χωρίς να λέει ψέματα, μπορεί να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό, που να αποτελέσει ένα τρομερό μέσο εξαπάτησης γι αυτούς που θα θελήσουν να τη χρησιμοποιήσουν σαν τέτοιο.
Ένα παράδειγμα: Όταν το Πανεπιστήμιο John Hopkins είχε αρχίσει να δέχεται για πρώτη φορά γυναίκες, κάποιος επισήμανε κάτι πραγματικά “συγκλονιστικό”: το 33% των φοιτητριών του Hopkins είχαν παντρευτεί καθηγητές του πανεπιστημίου τους. “Η αλήθεια είναι” ότι υπήρχαν τότε 3 μόνο εγγεγραμμένες γυναίκες και μία απ αυτές τύχαινε να είναι παντρεμένη με καθηγητή…
Ένα άλλο παράδειγμα: Μια εταιρεία ανακοίνωσε ότι το μετοχικό της κεφάλαιο μοιράζονταν σε 3.003 ανθρώπους μ έναν μέσο όρο 660 μετοχών ο καθένας. Αυτό ήταν αλήθεια. Αλλά ήταν επίσης αλήθεια ότι απ τα 2.000.000 μερίδια του μετοχικού κεφαλαίου, 3 άνθρωποι κατείχαν τα 3/4 και οι υπόλοιποι 3.000 μοιράζονταν το 1/3 που απέμενε.
Σήμερα ο δείκτης που χρησιμοποιείται για να δείξει το “επίπεδο ανάπτυξης”, την “πρόοδο” και την “ευημερία” των λαών, είναι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ). ΑΕΠ είναι η συνολική αξία σε χρηματικές μονάδες όλων των τελικών αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε μια χώρα και διακινούνται μέσω της αγοράς, στη διάρκεια ενός χρόνου.
Κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε μια χώρα, είναι ο μέσος όρος εισοδήματος των κατοίκων (το ΑΕΠ της χώρας διαιρούμενο με τον συνολικό πληθυσμό της).
Συνολικό εισόδημα, μέσος άνθρωπος, μέσο εισόδημα: Που υπάρχουν αυτά; Μόνο στα νούμερα και στη φαντασία των ανθρώπων. Πρόκειται για τον ορισμό της ταχυδακτυλουργίας: κρύβει την κατανομή του πλούτου, εξαφανίζει τις ανισότητες και τους εξαθλιωμένους. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα πχ, όπου το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού κατέχει το 42% του καθαρού πλούτου (έρευνα του ΣΕΒ, 2020), τι μπορεί να παριστά το ΑΕΠ; Ένα φανταστικό “μερίδιο” για τους μη έχοντες. Και τι να πει κανείς για τις ΗΠΑ, όπου το 10% του πληθυσμού κατέχει το 78% του πλούτου!… Κι όμως, μόνο το 42% των αμερικανών πιστεύει ότι η ανισότητα έχει αυξηθεί την τελευταία δεκαετία (όταν στην πραγματικότητα η αύξηση είναι τεραστίου μεγέθους).
Με την επιβολή και χρήση δεικτών όπως το ΑΕΠ, οι ελίτ πείθουν τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, ότι έχουν κοινά συμφέροντα. Η στρατηγική αυτή απαιτεί εντυπωσιακές ταχυδακτυλουργικές ικανότητες. Το ΑΕΠ δεν κάνει μόνο μια “δουλειά”. Είναι “πολυεργαλείο”.
Το ΑΕΠ δεν διακρίνει ανάμεσα στις επιζήμιες και βλαβερές δραστηριότητες και τις επωφελείς. Μια μεγάλη οικολογική καταστροφή αποτελεί πλήγμα στο φυσικό πλούτο μιας χώρας. Τα χρήματα όμως που διατίθενται για την αποκατάσταση της καταστροφής, αυξάνουν σημαντικά το ΑΕΠ, μέσω των δαπανών αποκατάστασης. Δηλαδή, αυξάνεται το ΑΕΠ, την ίδια στιγμή που ο φυσικός πλούτος της χώρας, μειώνεται. Με το μέγεθος του ΑΕΠ δηλαδή, η φυσική καταστροφή του πλανήτη, μοιάζει ν αντιμετωπίζεται σαν κάτι θετικό (…).
Το ΑΕΠ αυξάνεται (με ταυτόχρονη μείωση της ευημερίας), όταν:
Μια οικογένεια παίρνει διαζύγιο (γιατί δημιουργούνται αμειβόμενες υπηρεσίες/έξοδα δικηγόρων κλπ).
Οι άνθρωποι αρρωσταίνουν πιο συχνά και πιο βαριά (γιατί αυξάνουν τα έξοδα σε γιατρούς, φάρμακα κλπ).
Πολλαπλασιάζεται η εγκληματικότητα (αυξάνουν οι δαπάνες για ασφάλεια, φυλακές, αποκατάσταση ζημιών).
Αυξάνονται τα δάνεια των νοικοκυριών (μεγαλώνει ο κύκλος εργασιών των τραπεζών).
Η φροντίδα ενός βρέφους από τους γονείς του δεν αυξάνει το ΑΕΠ, ενώ η φροντίδα από τροφό το αυξάνει.
Ο ελεύθερος χρόνος αυξάνει την ευημερία, δραστηριότητες που διεξάγονται εκτός αγορών (όπως εθελοντική εργασία, ανατροφή παιδιών, οικιακές εργασίες), συμβάλλουν στην ευημερία, αλλά δεν περιλαμβάνονται στο ΑΕΠ.
Συχνά παρατηρούμε τα ίδια επίπεδα ευημερίας, πχ προσδόκιμο ζωής, κοινωνική συνοχή κλπ σε χώρες με πολύ μικρότερο οικονομικό πλούτο.
Μπορεί το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ν αυξάνεται, αλλά οι περισσότεροι πολίτες σε μια χώρα να βρίσκονται σε στάσιμη ή ακόμα και σε χειρότερη θέση, χρόνο με τον χρόνο.
[“Επί χρόνια η κοινώς αποδεκτή μονάδα μέτρησης οικονομικών επιδόσεων ήταν το ΑΕθνΠ, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, που χοντρικά ισούται με το ακαθάριστο εισόδημα των πολιτών μιας χώρας. Όμως γύρω στο 1990 έγινε η στροφή στο ΑΕΠ, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, την αξία των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται στο εσωτερικό μιας χώρας. Στην περίπτωση χωρών που βρίσκονται σε απομόνωση, που δεν συναλλάσσονται με άλλες χώρες, ούτε δέχονται εισερχόμενες επενδύσεις, τα δύο νούμερα είναι ταυτόσημα. Όμως η στροφή έγινε ακριβώς τη στιγμή που αυξανόταν ο ρυθμός της παγκοσμιοποίησης. Το γεγονός αυτό είχε βαθιές επιπτώσεις: αν το εισόδημα που σχετίζεται με τα αγαθά που παράγονται στο εσωτερικό της χώρας κατέληγε αλλού, το ΑΕΠ θα αυξανόταν, αλλά το ΑΕθνΠ θα μειωνόταν. Και δεν επρόκειτο μόνο για θεωρητική λεπτομέρεια. Τα χρυσορυχεία της Παπούα Νέας Γουϊνέας (ΠΝΓ) τα εκμεταλλεύονταν ξένες εταιρείες, από την Αυστραλία, τον Καναδά και αλλού. Το μεγαλύτερο μέρος της αξίας της παραγωγής τους πιστωνόταν στις ξένες εταιρείες. Η ΠΝΓ εισέπραττε ψίχουλα -που δεν αρκούσαν ούτε για να αποζημιωθεί για την καταστροφή του περιβάλλοντός της ή άλλες δυσμενείς επιπτώσεις στην οικονομία της και την υγεία του λαού της. Η επικέντρωση στο ΑΕΠ παρότρυνε τις χώρες να αναλαμβάνουν τέτοιου είδους εγχειρήματα -το μέτρο της επιτυχίας τους είχε βελτιωθεί. Όμως αν η προσοχή είχε επικεντρωθεί στην παλιά μονάδα μέτρησης, το ΑΕθνΠ, τέτοιου είδους εγχειρήματα ίσως να είχαν απορριφθεί”.
(Από το βιβλίο “Το τίμημα της Ανισότητας”, του Γιόζεφ Στίγκλιτς, τ.1, σελ. 246)].
[Σε διαφορετικές ομιλίες ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Joseph Stiglitz καθώς και ο καθηγητής του ΜΙΤ Erik Brynjolfsson διατύπωσαν την άποψη πως όπως ο κόσμος αλλάζει, έτσι πρέπει να αλλάζουν και οι τρόποι μέτρησης της ευημερίας και της προόδου. Ο Brynjolfsson πιο συγκεκριμένα ανέφερε: «Το ΑΕΠ αποτελεί μια προσέγγιση των συνολικών αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε μια χώρα. Όμως όταν κατασκευάστηκε σαν δείκτης στο τέλος της δεκαετίας του 1930, ακόμα και ο ίδιος ο άνθρωπος που κατασκεύασε τον δείκτη, ο Simon Kuznets, προειδοποίησε πως ο εν λόγω δείκτης δεν είναι κατάλληλος για την μέτρηση της οικονομικής ανάπτυξης. Είχε καταλάβει πως το ΑΕΠ δεν αποτελεί έναν δείκτη ευημερίας και σε καμία περίπτωση δεν δείχνει το πόσο καλά περνάει ο πληθυσμός και αρκετές φορές μπορεί να πηγαίνει σε αντίθετη κατεύθυνση απ’ την ευημερία». Τέλος συμπλήρωσε πως όπως γίνεται ένας επαναπροσδιορισμός στις επιχειρήσεις, έτσι πρέπει να πραγματοποιηθεί και ένας επαναπροσδιορισμός του τρόπου μέτρησης της οικονομικής προόδου. Ο Joseph Stiglitz σημείωσε: «To AEΠ στις ΗΠΑ αυξανόταν συνεχώς μέχρι το 2009. Παρ όλ αυτά, η ευημερία των Αμερικανών πολιτών ήταν σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι ήταν 30 χρόνια πριν.»
(Απ τη Διπλωματική Εργασία του Α. Πετράκη ” Κριτική Ανάλυση του ΑΕΠ και Ανάπτυξη Καινοτόμου Υγειοκεντρικού Δείκτη Ευημερίας”)].
Στη Γαλλία, με νόμο του 2015, προβλέπεται η δυνατότητα θέσπισης νέων δεικτών πλούτου, συμπληρωματικών του ΑΕΠ (απ την επιτροπή προβλέπονται 10, περιβαλλοντικοί και κοινωνικοί), που θα καθοδηγούν τις δημόσιες πολιτικές.
Άλλοι δείκτες κοινωνικής ευημερίας:
Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης του ΟΗΕ (λαμβάνει υπόψη εισόδημα, προσδόκιμο επιβίωσης, βαθμό αλφαβητισμού, επίπεδο κατάρτισης).
Δείκτης Κοινωνικής ευημερίας, Social Progress Index (SPI) (λαμβάνει υπόψη βασικές ανθρώπινες ανάγκες, υποδομές για ευημερία, ευκαιρίες).
Δείκτης Ευτυχισμένου Πλανήτη (HPI). O Δείκτης χρησιμοποιεί δεδομένα όπως το προσδόκιμο ζωής, η ευημερία, και το οικολογικό αποτύπωμα.
Το ΑΕΠ μπορεί να μετράει τις επιτυχίες των ελίτ, αλλά με την ευημερία των κοινωνιών δεν έχει καμιά σχέση. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ κάθε άλλο παρά αποτελεί δείκτη ευημερίας και προόδου μιας χώρας.
Η προώθηση και καθιέρωση δεικτών όπως το ΑΕΠ, δημιουργεί τα “πρίσματα” εκείνα, μέσα απ τα οποία η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου βλέπει τα πράγματα και υποτάσσεται στην επιρροή των ελίτ. Χρειάζεται μια επίθεση στα “πρίσματα”, για να σπάσουμε την επιρροή των ελίτ και των πολιτικών τους στον κόσμο.
[“Η έρευνα έχει τονίσει το πόσο επηρεάζονται οι αντιλήψεις μας από το πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετείται η ανάλυση… Οι αντιλήψεις και οι πεποιθήσεις είναι εύπλαστες… Τα πλαίσια της προοπτικής, άρα και οι αντιλήψεις και η συμπεριφορά, μπορούν να χειραγωγηθούν… Οι ισχυροί προσπαθούν να πλαισιώσουν τη συζήτηση, έτσι ώστε να ευνοούνται τα συμφέροντά τους, καθώς αντιλαμβάνονται ότι σε μια δημοκρατία δεν μπορούν απλώς να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στους άλλους… Οι εύποροι διαθέτουν τα μέσα, τους πόρους και τα κίνητρα για να διαμορφώνουν τις πεποιθήσεις με τρόπους που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους…”.
(Από το βιβλίο “Το τίμημα της Ανισότητας”, του Γιόζεφ Στίγκλιτς)].
Ρόμπερτ Κένεντυ (Γερουσιαστής των ΗΠΑ που δολοφονήθηκε το 1968):
“Το ΑΕΠ μετρά τα πάντα, εκτός από εκείνα που κάνουν τη ζωή ν αξίζει να τη ζεις”.
Τα ελληνικά ΜΜΕ μέσα απ τη ματιά της αμερικανικής πρεσβείας.
Το 2011 τα Wikileaks έκαναν μια αποκάλυψη που αξίζει να ξαναθυμηθούμε και να διαδώσουμε όσο το δυνατόν πλατύτερα στην πατρίδα μας, για να μην έχει κανείς ψευδαισθήσεις για τα ελληνικά ΜΜΕ και ποιοί κατευθύνουν τις τύχες του “κράτους των Αθηνών”. Αποκάλυψαν αναφορές της αμερικανικής πρεσβείας προς το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ, για τα Μέσα Ενημέρωσης της χώρας μας.
“Με μια πρώτη ματιά τα ελληνικά ΜΜΕ -λέει η αναφορά της πρεσβείας, που χρονολογείται απ το 2006- μοιάζουν με τα αμερικανικά. Μια πιο προσεκτική εξέταση αποκαλύπτει μια ελληνική βιομηχανία ΜΜΕ που ελέγχεται από μεγιστάνες των επιχειρήσεων, των οποίων οι άλλες επιτυχημένες επιχειρηματικές δραστηριότητες, τους επιτρέπουν να επιδοτούν τις ζημιογόνες επιχειρήσεις ΜΜΕ. Με τη σειρά τους αυτές οι επιχειρήσεις ΜΜΕ τούς δίνουν τη δυνατότητα να ασκήσουν πολιτική και οικονομική επιρροή”.
“Η Ελλάδα σήμερα -συνεχίζει η αναφορά- έχει περίπου 160 εφημερίδες, 180 τηλεοπτικούς σταθμούς, 800 ραδιοφωνικούς. Πώς είναι δυνατό όλες αυτές οι επιχειρήσεις να είναι κερδοφόρες; Δεν είναι. Επιδοτούνται από τους ιδιοκτήτες τους, που αν και θα καλωσόριζαν κάθε έσοδο από την πώλησή τους, χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για να ασκήσουν πολιτική και οικονομική επιρροή και για το λόγο αυτό ελάχιστα ενδιαφέρονται για την κερδοφορία των επιχειρήσεων ΜΜΕ”.
“Τα ιδιωτικά ΜΜΕ της Αθήνας -αναφέρεται σε άλλο σημείο του εγγράφου- ανήκουν σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που έχουν δημιουργήσει ή κληρονομήσει περιουσίες από τη ναυτιλία, τις τράπεζες, τις τηλεπικοινωνίες, τον αθλητισμό, τα πετρέλαια, τις ασφάλειες κ.τ.λ και που έχουν δεσμούς αίματος, γάμου ή μοιχείας με πολιτικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους και άλλους μεγιστάνες των ΜΜΕ και των επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, ο εφοπλιστής και επενδυτής στο Mega Channel, Βαρδής Βαρδινογιάννης είναι ο καλύτερος φίλος του Χρ. Λαμπράκη, εκδότη των εφημερίδων “Το Βήμα”, “Τα Νέα”, “Athens News” και του in.gr και ο Λαμπράκης έχει συμβόλαια κατασκευής δημοσίων έργων. Τα δύο παιδιά του Βαρδινογιάννη έχουν παντρευτεί με μέλη των οικογενειών Γουλανδρή και Νομικού. Η αδελφή του Ελένη είναι παντρεμένη με τον βουλευτή της Ν.Δ. Γιάννη Κεφαλογιάννη που είναι σύμβουλος του πρωθυπουργού Καραμανλή. Ο ελληνικός όρος “διαπλεκόμενα συμφέροντα” αναφέρεται αποκλειστικά στον ιστό των σχέσεων μεταξύ ΜΜΕ, επιχειρήσεων και κυβέρνησης. Ο νυν υπουργός Εμπ. Ναυτιλίας πρόσφατα σχολίασε πως η κυβέρνηση είναι μαριονέτα στα χέρια των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Οι σχέσεις είναι πιο περίπλοκες από αυτές μεταξύ θεών, ημίθεων και ανθρώπων στην ελληνική μυθολογία…”.
“Η ιδιωτική τηλεόραση στο σύνολο της και οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί λειτουργούν χωρίς άδεια μέχρι τώρα, καθώς δεν υπήρξε νομοθετικό πλαίσιο για τη χορήγηση αδειών. Ένας νέος νόμος για τα ΜΜΕ αναμένεται να απαιτεί άδειες και έτσι να περιορίσει δραστικά τον αριθμό των εν λειτουργία σταθμών. Παράλληλα δηλώνεται η ανάγκη να επιβληθεί τάξη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά, μέχρι στιγμής είναι αναπόδεικτη η επιθυμία της Νέας Δημοκρατίας να σπάσει το πλέγμα των συνυφασμένων συμφερόντων. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προσπαθώντας να αποκτήσουν ευνοϊκή κάλυψη, έκαναν τα στραβά μάτια στις παράνομες κινήσεις των ΜΜΕ σε διάφορους τομείς, δίνοντας τους μέχρι και φορολογικές ελαφρύνσεις”.
Δεν είναι, όμως, μόνο σε εμπιστευτικά έγγραφα που διατυπώνεται αυτή η εκτίμηση αλλά και σε διεξοδικά ρεπορτάζ διεθνών ειδησεογραφικών οργανισμών, όπως το Reuters, το οποίο δημοσίευσε το Δεκέμβριο του 2012 μία εκτενή δημοσιογραφική έρευνα για το θέμα. Σε αυτό, αφού πρώτα σημειώνει ότι η Ελλάδα έχει περισσότερες πανελλαδικές εφημερίδες από τη Γερμανία ή τη Βρετανία, κάνει σαφείς και ονομαστικές αναφορές σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ, τους οποίους εμπλέκει στα διαπλεκόμενα συμφέροντα, με ιδιαίτερη μνεία στο MEGA Channel.
“Οι πολιτικοί που έρχονται σε ρήξη με τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης, διακινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν αρνητικά δημοσιεύματα” γράφει το Reuters, παραθέτοντας δηλώσεις πρώην υπουργού, ο οποίος υποστηρίζει ότι ιδιοκτήτης ιδιωτικού ΜΜΕ του ζήτησε στο παρελθόν να σταματήσει μία δικαστική διερεύνηση υποθέσεων του, ενώ ένας ιδιοκτήτης εφημερίδας που χρωστούσε ένα εκατομμύριο ευρώ σε δημόσια επιχείρηση, επικοινώνησε μαζί του σε μία προσπάθεια να πετύχει μία συμφωνία για να αποφύγει την πληρωμή του χρέους του.
Το πρόβλημα της σύγκρουσης συμφερόντων, της διαφθοράς και της αδιαφάνειας στον τομέα των μέσων ενημέρωσης θίγει και η Transparency International (Διεθνής Διαφάνεια) η οποία δίνει στην Ελλάδα τη χειρότερη βαθμολογία στην Ευρώπη και μία από τις χαμηλότερες διεθνώς στο δείκτη διαφάνειας, κάνοντας συγκεκριμένες αναφορές στον τομέα των ΜΜΕ.
Πιστεύει κανείς ότι σήμερα η κατάσταση στα ελληνικά ΜΜΕ έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο (ή μήπως χειροτέρεψε κι άλλο);
Οι ευθύνες του Κ. Καραμανλή στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Πριν λίγες μέρες ήταν η επέτειος της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη στις 22 Μάη 1963 από παρακρατικά αποβράσματα με τη συνεργασία της αστυνομίας. Ποιοί ευθύνονται γι αυτή τη δολοφονία;
Μια περιγραφή της Ελλάδας εκείνης της εποχής είναι αρκετή για να κάνει ξεκάθαρη στον καθένα την ταυτότητα των υπευθύνων.
Απ το 1956 την Ελλάδα κυβερνούσε το κόμμα της ΕΡΕ με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή (ο οποίος είχε υποδειχθεί για πρωθυπουργός απ τον βασιλιά με τη σύμφωνη γνώμη των Αμερικανών).
Παρότι στο καταστατικό της ΕΡΕ προβλέπονταν 9 Όργανα Διοίκησης, στα 8 χρόνια ζωής του κόμματος, τα 6 δεν λειτούργησαν ποτέ (η Γενική Συνέλευση, το Γενικό Συμβούλιο, η Εκτελεστική Επιτροπή, οι Επιτροπές Μελετών, η Οικονομική Επιτροπή και το Ανώτερο Πειθαρχικό Συμβούλιο).
Οι λειτουργίες του 7ου Οργάνου, της Γενικής Γραμματείας, στο μεγαλύτερο τμήμα τους εκτελούνταν από δημόσιες υπηρεσίες (συστηματική εκμετάλλευση της ρουσφετολογικής πολιτικής).
Ο Αρχηγός του κόμματος (8ο Όργανο) και πρωθυπουργός Καραμανλής, ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος στο κόμμα (απ το καταστατικό λείπει κάθε διάταξη για τον τρόπο εκλογής ή επανεκλογής του αρχηγού). Το επίσημο σύστημα οργάνωσης του κόμματος αποτέλεσε απλή πρόσοψη, πίσω απ την οποία ασκούνταν η εξουσία ενός ανθρώπου που είχε γίνει το μοναδικό όργανο διοίκησης και αποφάσεων της ΕΡΕ.
Η υποτέλεια της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (9ο Όργανο) ήταν απόλυτη (την αποκαλούσαν “ο λόχος”). Ο Παπαληγούρας, υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή διηγείται: “Το υπουργικό συμβούλιο είχε παύσει πρακτικά να λειτουργεί και ο Καραμανλής υπαγόρευε όλες τις αποφάσεις στους ενδιαφερόμενους υπουργούς”.
Η ΕΡΕ χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα της εξουσίας. Υπήρξε συνταυτισμός κόμματος και κράτους. Το κρατικό θησαυροφυλάκιο μεταβλήθηκε σε όργανο πλουτισμού των κομματικών πελατειών. Η διανομή των μυστικών κονδυλίων που χορηγούνταν σε πολλά υπουργεία “πήρε παράλογες διαστάσεις” (σύμφωνα με έρευνες της Ένωσης Κέντρου).
Τα Σώματα Ασφαλείας υπό το πρόσχημα της πάλης κατά του κομμουνισμού, είχαν πρακτικά μεταμορφωθεί σε ένα είδος πραιτωριανής φρουράς του κυβερνητικού κόμματος. Είχε παραχωρηθεί σε απλά εκτελεστικά όργανα μια πρακτικά ανεξέλεγκτη εξουσία. Στην “αστυνομευόμενη δημοκρατία” (όπως με επιτυχία ονομάστηκε το πολίτευμα εκείνο), παρότι οι θεμελιώδεις ελευθερίες δεν είχαν καταργηθεί, τα Σώματα Ασφαλείας εκμηδένιζαν ένα μεγάλο μέρος απ αυτές.
Ο Καραμανλής ισχυροποίησε ακόμη περισσότερο το αστυνομικό κράτος, φωλιάζοντας μέσα του παρακρατικούς (ένα πλέγμα δηλαδή κρατικών υπηρεσιών και κρατικοδίαιτων φασιστικών οργανώσεων), επίσημους κρατικούς τραμπούκους (ΤΕΑ κ.α.) και κομματικούς (ΕΚΟΦ).
Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων καθόριζαν ποιος θα βρει δουλειά και ποιος όχι.
Ο Εισαγγελέας στη δίκη της δολοφονίας του Λαμπράκη, Παύλος Δελαπόρτας, συνόψισε όλο το σύστημα σε μια παράγραφο: “Σήμερα ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως κέρβερος του νόμου και της τάξης”.
Στις εκλογές της “βίας και νοθείας” του 1961, στις οποίες η ΕΡΕ έθεσε σε εφαρμογή το “Σχέδιο Περικλής”, ένοπλες ομάδες χτυπούσαν τις πόρτες των σπιτιών τη νύχτα και προειδοποιούσαν: “Όποιος δεν ψηφίσει ΕΡΕ θα πάει εξορία”. Χαρακτηριστικό της νοθείας είναι οι 218 εγγεγραμμένοι χωροφύλακες που δήλωναν διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία.
Η εξωθεσμική εκτροπή που κατέληξε στο “Σχέδιο Περικλής” αποφασίστηκε αμέσως μετά τις εκλογές του 1958 (όταν η ΕΔΑ αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση με 24%), σε σύσκεψη του Καραμανλή με συνεργάτες του στην Κηφισιά. Το Σχέδιο ολοκληρώθηκε απ τον Στρατό, σε επιτροπή του ΓΕΕΘΑ, με τη συμμετοχή του μετέπειτα δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου και του συνεργάτη του Οδυσσέα Αγγελή.
Για όλα τα προηγούμενα ο Καραμανλής επανειλημμένα είχε πει και είχε γράψει ότι δεν ήξερε τίποτα. Αυτός μόνο κυβερνούσε (αν και γι αυτό είχε ακουστεί ότι αμφέβαλε).
Όταν η ανάκριση, μετά τη δολοφονία, άρχισε να ξηλώνει τον μίτο των “αφανών” δικτύων που είχαν υφανθεί απ το 1958, ο Καραμανλής παραιτήθηκε και την κοπάνησε στο Παρίσι με το ψευδώνυμο “Τριανταφυλλίδης”.
Σχετικά πρόσφατα στη Βουλή (2013), “άτομο υπεράνω υποψίας” απέδωσε στον Καραμανλή “μόνο πολιτικές ευθύνες” για τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη και τον αναγνώρισε σαν εκσυγχρονιστή και μεταρρυθμιστή (γιατί προωθούσε λέει τον Κοινοβουλευτισμό έναντι της εξουσίας του Θρόνου και του Στρατού).
Το τι Κοινοβουλευτική μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμό προωθούσε ο Καραμανλής, μας δίνει μια ιδέα η Συνταγματική Μεταρρύθμιση που πρότεινε η ΕΡΕ στις 21/2/1963, που μιλούσε για κυβέρνηση εκτάκτων εξουσιών και περιελάμβανε μέτρα όπως ποινικοποίηση των αγορεύσεων ή της ψήφου των βουλευτών στο Κοινοβούλιο, σύσταση Ειδικού Δικαστηρίου για απαγόρευση κομμάτων κ.α. με την αιτιολογία ότι “η κοινοβουλευτική μηχανή απέβη τροχοπέδη εις την αντιμετώπισιν των απαιτήσεων της εποχής”. Ο Καραμανλής και μετά τη δικτατορία μιλούσε για “κυβερνούμενη αντί κυβερνώσα δημοκρατία” (ο “γύψος” του Παπαδόπουλου με άλλα λόγια).
“Η κυβέρνηση και εγώ δεν είχαμε συμφέρον απ τη δολοφονία” έλεγε ο Καραμανλής. Τότε προς τι οι προσπάθειες παρεμπόδισης των ανακρίσεων και συγκάλυψης του εγκλήματος;
[Αποστολή απ την Αθήνα του “κυβερνητικού ιατροδικαστή για όλες τις δουλειές” Καψάσκη, με τα γελοία επιχειρήματά του (ο Λαμπράκης έσπασε το κεφάλι του πέφτοντας στην άσφαλτο), παρέμβαση στις ανακρίσεις του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κόλλια και ποινή/χάδι απ τον υπουργό δικαιοσύνης όταν οι ανακριτές τον κατήγγειλαν, απόπειρα δωροδοκίας των 2 βασικών μαρτύρων απ τον αξιωματικό της χωροφυλακής Καμουτσή (που υποτίθεται ανήκε στο τμήμα της χωροφυλακής που έλεγχε η κυβέρνηση και δεν γνώριζε το σχέδιο δολοφονίας) με εκατομμύρια δραχμές (απ το πουγκί του;), επίσης απόπειρα δωροδοκίας του δημοσιογράφου Γιώργου Ρωμαίου απ το πολιτικό γραφείο του Καραμανλή και ένα σωρό άλλες].
Αυτά δεν λέγονται πολιτικές ευθύνες, αλλά συνέργεια και συγκάλυψη και έχουν ποινικές ευθύνες.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου