Το «πνεύμα της εποχής» είχε αρχίσει να αλλάζει πριν από τον Covid-19. Πριν από περισσότερο από έναν χρόνο, ο υπουργός Οικονομίας Γερμανίας, συνέταξε μια «Εθνική Βιομηχανική Στρατηγική 2030». Σε αυτήν, πρότεινε την καθολική κρατική παρέμβαση στην οικονομία, προκειμένου να προστατευθούν οι εθνικοί εταιρικοί »πρωταθλητές» – με χαλαρότερη αντιμονοπωλιακή νομοθεσία, μερίδια του κράτους στις εταιρείες και ούτω καθεξής. Ως δικαιολογία, ανέφερε τον ανταγωνισμό από μια μερκαντιλιστική και οικονομικά ανθεκτική Κίνα. Μία «δεξαμενή σκέψης» προειδοποίησε ακόμη και για «επιστροφή του σε λογικές οικονομικού εθνικισμού στη Γερμανία». Το περασμένο φθινόπωρο, ο υπουργός “μαλάκωσε” με διακριτικό τρόπο τα σχέδιά του και λίγο αργότερα τα έβαλε οριστικά (όπως φαινόταν τότε) στο “ράφι”. Το Μάρτιο, ωστόσο, ως μέρος του πακέτου τόνωσης της οικονομίας λόγω κορονοϊού, οι Αλτμάιερ και Μέρκελ ανέσυραν εκ νέου τα συγκεκριμένα σχέδια. Όλα ήταν εκεί: ένα ταμείο 100 δισεκατομμυρίων ευρώ για την αγορά μεριδίων σε εταιρείες και κανόνες για το μπλοκάρισμα συγκεκριμένων εξαγορών από ξένους επενδυτές. Κρατικές ενισχύσεις παντού, μικρές ή μεγάλες. Η μεγαλύτερη διάσωση, στα 9 δισεκατομμύρια ευρώ, είναι εκείνη της Deutsche Lufthansa, ωστόσο ο κατάλογος είναι μακρύς και αυξάνεται. Προφανώς, όλοι έχουν καταστεί πλέον «πρωταθλητές» στη Γερμανία.
