Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης
Κι όμως ο Παναγιώτης Κονδύλης είχε δίκιο! Η Γερμανία και η Τουρκία είχαν από την αρχή της ιδρύσεως των κρατών τους απαρέγκλιτα συμφέροντα και κοινούς γεωστρατηγικούς στόχους. Από την εποχή του Βίσμαρκ και του Κάιζερ με τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β’ και τον Κεμάλ Ατατούρκ, μέχρι την εποχή της Μέρκελ με τον Ερντογάν. Πολλοί θα ισχυριστούν πως αυτό είναι αναμενόμενο μιας και οι δύο λαοί μοιράζονται την ίδια βαρβαρική φύση, με τον έναν να αποτελεί βαρβαρικό φύλο της Δύσης ενώ το δεύτερο να αποτελεί βαρβαρικό στοιχείο της Ανατολής και με τα δύο να προέρχονται από τους Ούννους της Κεντρικής Ασίας. Αυτό όμως θα ήταν πολύ άδικο για τους Γερμανούς και τον πολιτισμό τους.
Ας είμαστε ακριβοδίκαιοι. Ο γερμανικός λαός αποτελεί έναν από τους πιο εκλεπτυσμένους, εύστροφους και δυνητικούς λαούς της Οικουμένης. Η πνευματική ελίτ της χώρας τους υπήρξε πάντοτε ελληνοκεντρική με βαθύ και ειλικρινή θαυμασμό για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γη. Φιλόσοφοι, ποιητές και λογοτέχνες ύμνησαν την Ελλάδα στα έργα τους και αποθέωσαν τον ελληνικό αγώνα ανεξαρτησίας κατά των Ασιατών βαρβάρων. (1)