Με την πάροδο των ετών, πολλοί εναγόμενοι αλλά και το κοινωνικό σύνολο, διαπίστωσαν πως η διαβούλευση εξελίχθηκε τελικά σε ένα μέσον εκμετάλλευσης τους, εκ μέρους κυρίως των μεγάλων επιχειρήσεων – όσον αφορά καταχρηστικούς όρους σε πιστωτικές κάρτες, εργατικά συμβόλαια κλπ. Στη συνέχεια όμως η κοινωνία αντέδρασε, οπότε οι εταιρείες δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν την υποχρεωτική διαβούλευση, όσο και αν το ήθελαν – ενώ μία από τις πρώτες επιχειρήσεις που παραιτήθηκαν από ανάλογες συμβάσεις ήταν η Google το 2018. Το γεγονός αυτό βοήθησε να αλλάξει η νομοθεσία, με την πρόσφατη υιοθεσία μίας διάταξης με την ονομασία «Διάταξη Κατάργησης της Αδικίας της Υποχρεωτικής Διαβούλευσης» – η οποία δεν αφορά μόνο εργατικά θέματα αλλά επί πλέον θέματα καταναλωτών, ανταγωνισμού και εμπορικών συγκρούσεων. Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, η κατάθεση ενός τέτοιου νομοσχεδίου στην Ελλάδα, όταν έχει δοκιμασθεί ήδη στο εξωτερικό και έχει αποτύχει παταγωδώς, είναι το λιγότερο απαράδεκτη. Είναι βέβαια κατανοητό πως τα εγχώρια και διεθνή επιχειρηματικά συμφέροντα που υπηρετεί δουλικά η σημερινή κυβέρνηση το επιθυμούν, προκειμένου να εξαθλιώσουν ακόμη περισσότερο τους Έλληνες στην αποικία χρέους τους, το Σύνταγμα της οποίας καταπατούν συνεχώς με τα μνημόνια που έχουν επιβάλλει, αλλά κάπου υπάρχουν όρια.
