Όταν μία χώρα χρεοκοπήσει δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά – εκτός εάν σχεδιαστούν από την ίδια τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν με τη συνεργασία όλων των πολιτικών κομμάτων, καθώς επίσης εάν είναι πρόθυμοι οι Πολίτες της να υποστούν τις απαραίτητες θυσίες.
Άρθρο
Όταν ενημερώνεται κανείς πως αποφασίσθηκε από το πρόσφατο Euro Group ότι, (α) όλα τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών της Ευρώπης από τα ελληνικά ομόλογα θα δεσμεύονται αυτόματα για την εξόφληση των δόσεων του ΔΝΤ, καθώς επίσης πως (β) η δεύτερη αξιολόγηση από την οποία εξαρτάται η επόμενη δόση των 6,5 δις € του τρίτου μνημονίου δεν πρόκειται να κλείσει εάν δεν συμφωνήσει το ΔΝΤ (το οποίο όμως απαιτεί πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ τουλάχιστον έως το 2021, θεωρώντας πως με τα υφιστάμενα μέτρα το πλεόνασμα δεν θα υπερβεί το 1,1% του ΑΕΠ το 2018 – άρα πως χρειάζονται νέα μέτρα ύψους 2,4% του ΑΕΠ ή 4,3 δις € που ασφαλώς θα προκαλέσουν ύφεση με κριτήριο το γνωστό πολλαπλασιαστή),