Μία ενωμένη με τη Ρωσία Ευρώπη θα μπορούσε να συμπληρώσει έναν τριπολικό πλανήτη, μαζί με τις Η.Π.Α. και με την Κίνα – κάτι που θεωρείται ως ο χειρότερος εφιάλτης της Γερμανίας, η οποία ανέκαθεν κέρδιζε όλες τις μάχες, αλλά έχανε τον πόλεμο.

Άποψη 

Ο πόλεμος των μετρητών συνεχίζεται στην Ινδία (άρθρο), λαμβάνοντας νέες διαστάσεις. Ειδικότερα η κυβέρνηση της χώρας, διαπιστώνοντας πως οι Πολίτες αγόραζαν χρυσό από τη μαύρη αγορά σε τιμές που έφταναν έως και τα 2.800 $ την ουγγιά, για να προστατεύσουν τις αποταμιεύσεις τους, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους στο νόμισμα, επιχειρεί να κατασχέσει το χρυσό – επιτρέποντας μόνο την ιδιοκτησία 500 γ. σε κάθε έγγαμη γυναίκα, 250 γ. σε κάθε άγαμη, καθώς επίσης 100 γραμμάρια στους άνδρες. 

Όλες εκείνες οι ποσότητες που θα υπερβαίνουν τις επιτρεπόμενες, θα θεωρούνται ως παράνομες και θα κατάσχονται – ενώ υπάρχει ένας περιορισμός όσον αφορά τα κοσμήματα τα οποία έχουν κληρονομηθεί. Οι κατασχέσεις είναι στην ευχέρεια των φορολογικών αρχών, οι οποίες έχουν το δικαίωμα να διενεργούν έρευνες στα σπίτια των δύστυχων Ινδών – κάτι εξαιρετικά προβληματικό για τα νοικοκυριά, αφού οι εφοριακοί στη χώρα είναι ιδιαίτερα διαφθαρμένοι (πηγή). Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να καταπολεμήσει τη διαφθορά στο δημόσιο και δη στις εφορίες, τους έδωσε περισσότερα δικαιώματα – προφανώς επειδή αποτελούν βασικό μέρος του εκλογικού της σώματος. 

Όπως φαίνεται πάντως η οικονομία της χώρας μετά τις αποφάσεις της κυβέρνησης καταρρέει – αφού το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά -5,6%, επενδύσεις δεν διενεργούνται, ενώ τα πλούσια εισοδηματικά στρώματα προσπαθούν να μεταφέρουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό ή τα τοποθετούν σε ακίνητα, για να αποφύγουν τη δήμευση τους. Την ίδια στιγμή η επίσημη ζήτηση του χρυσού έχει μειωθεί κατά 80%, σε μία χώρα που είναι η μεγαλύτερη αγορά παγκοσμίως όσον αφορά τα κοσμήματα, καθώς επίσης μία από τις πρώτες σε σχέση με τις συναλλαγές χρυσού – ακριβώς λόγω της νέας νομοθεσίας, η οποία επιβάλλει στους πωλητές χρυσού να αναφέρουν στην εφορία όλους όσους πελάτες τους αγοράζουν χρυσό αξία άνω των 200.000 ρουπιών (1 ρουπία = 0,015 $). 

Περαιτέρω στην Ευρώπη, η ΕΚΤ επιμήκυνε το QE όπως είχαμε προβλέψει (ανάλυση), ενώ ο πρωθυπουργός της Ιταλίας δεν μιμήθηκε τον Έλληνα ομόλογο του, αφού είχε το ήθος να παραιτηθεί, χωρίς να επιχειρήσει μία ανάλογη κυβίστηση μετά το ηχηρό ΟΧΙ των Ιταλών – οι οποίοι τελικά δεν φοβήθηκαν να δώσουν χαστούκι στις αγορές, στη Γερμανία, στο ευρώ και στην παγκοσμιοποίηση. Μετά από αυτές τις εξελίξεις, φαίνεται πως ανοίγει ο δρόμος για το κόμμα των «Πέντε Αστέρων» που είναι εναντίον της Ευρωζώνης, μαζί με τη «Λίγκα του Βορά» – εναλλακτικά υπέρ της υιοθέτησης ενός παράλληλου στο ευρώ νομίσματος. 

Σε κάθε περίπτωση, οι αντίπαλοι της συνταγματικής μεταρρύθμισης ψήφισαν εναντίον της ΕΕ και της Ευρωζώνης – ενώ τα δύο παραπάνω κόμματα επιθυμούν επί πλέον καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσία, καθώς επίσης την άρση των κυρώσεων που της έχουν επιβληθεί. Εκτός αυτού, είναι αντίθετα στη γερμανική ηγεμονία της ηπείρου μας – σε μία εποχή που η Ευρώπη θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία παρατεταμένη περίοδο πολιτικών αναταραχών. 

Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος της Γαλλίας δεν μιμήθηκε επίσης το δικό μας πρωθυπουργό, σεβόμενος τις δημοσκοπήσεις που τεκμηριώνουν την αποτυχία της πολιτικής του – οπότε δεν έθεσε νέα υποψηφιότητα για τις εκλογές του Μαΐου. Την ίδια στιγμή η επιλογή του πλέον φιλελεύθερου υποψηφίου από το γαλλικό συντηρητικό κόμμα (άρθρο), ο οποίος έχει ταχθεί υπέρ της Ρωσίας, ενώ δεν είναι τόσο φιλικά διακείμενος με τη Γερμανία, αποτελεί μία ένδειξη αλλαγής της πολιτικής της χώρας – η οποία πιθανότατα θα πάψει να συμπεριφέρεται ως ένα από τα πολλά βαγόνια της γερμανικής ατμομηχανής. 

Συνεχίζοντας στην Αυστρία, μπορεί τελικά ο ακροδεξιός 45χρονος υποψήφιος να μην κέρδισε την προεδρία, αφού όλα τα κόμματα ενώθηκαν εναντίον του, αλλά έχει αυξήσει σε μεγάλο βαθμό την εκλογική ισχύ του – κάτι που θα φανεί το Σεπτέμβριο, όταν η χώρα θα διενεργήσει κοινοβουλευτικές εκλογές. Υπενθυμίζουμε εδώ πως ο ηγέτης της ακροδεξιάς έχει ταχθεί υπέρ της αναγνώρισης της Κριμαίας ως τμήμα της Ρωσίας, υπέρ της άρσης των κυρώσεων εναντίον της, ενώ επιθυμεί μία στενότερη συνεργασία μαζί της – όπου η Αυστρία ήταν το μόνο κράτος της ΕΕ που επισκέφθηκε ο πρόεδρος Putin, μετά την επιβολή των κυρώσεων. 

Περαιτέρω, ενώ κλιμακώνονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Ολλανδίας και της Φινλανδίας, ειδικά μετά την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ (ανάλυση), σε ορισμένες άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως στη Βουλγαρία και στη Μολδαβία, ψηφίσθηκαν ηγέτες φιλικά προσκείμενοι στη Ρωσία – οι οποίοι επίσης επιθυμούν τη βελτίωση των σχέσεων μαζί της και την άρση των κυρώσεων, όπως συμβαίνει από καιρό τώρα με την Ουγγαρία. Παράλληλα, πολλές μεγάλες δυτικές επιχειρήσεις έχουν αρχίσει ξανά να επενδύουν στη Ρωσία – ενώ το ΝΑΤΟ προσπαθεί να επιτύχει περισσότερο εποικοδομητικές σχέσεις μαζί της. 

Ήδη ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ (J. Stoltenberg) δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου στις αρχές του Δεκέμβρη, εν όψει της συνάντησης των υπουργών εξωτερικών του ΝΑΤΟ ότι, συζητείται η συνεδρίαση του συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας – ενώ πάνω από δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες εξέφρασαν την επιθυμία να συμμετάσχουν σε διάλογο με τη Ρωσία, για την επίτευξη μίας συμφωνίας ελέγχου των εξοπλισμών. 

Συμπερασματικά λοιπόν πολλές χώρες της ΕΕ έχουν αρχίσει να στρέφονται προς τη Ρωσία, κάτι που δεν επιθυμεί καθόλου η Γερμανία, τασσόμενη υπέρ της συνέχισης των κυρώσεων – προφανώς επειδή φοβάται ότι, θα μειωθεί σημαντικά η επιρροή της στην ήπειρο μας, ενώ διαισθάνεται πως οι Η.Π.Α. έχουν αλλάξει εντελώς πολιτική μετά την εκλογή του κ. Trump. Άλλωστε η Γερμανία έχει άλλες βλέψεις, κυριότερη από τις οποίες είναι η ηγεμονία της στην Ευρώπη, έτσι ώστε να πάψει να είναι αμερικανική αποικία (ανάλυση) – ενώ προωθεί για το λόγο αυτό τη δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης.

Εν προκειμένω μάλλον δεν θέλει να συμμετέχει η Ελλάδα (ανάλυση), αφενός μεν επειδή δεν πιστεύει πως η χώρα μας θα πάψει να έχει ελλείμματα, οπότε θα πρέπει να τα καλύπτει η ίδια με τα πλεονάσματα της, αφετέρου λόγω του ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι φιλική προς τη Ρωσία – την οποία θεωρεί ως τη μεγαλύτερη απειλή, όσον αφορά την ηγεμονία της Ευρώπης. 

Από την πλευρά τώρα των Η.Π.Α. κατανοεί κανείς πως ο νέος πρόεδρος, θεωρώντας πολύ σωστά πως η χώρα του δεν μπορεί πια να διατηρήσει την κυριαρχία της στον πλανήτη, καθώς επίσης πως ο μεγαλύτερος διεκδικητής της παγκόσμιας ηγεμονίας είναι η Κίνα, θέλει να αποφύγει με κάθε τρόπο τη στενότερη συμμαχία της με τη Ρωσία – στοχεύοντας σε έναν τριπολικό πλανήτη, στον οποίο όμως η υπερδύναμη θα έχει εάν όχι την πρώτη θέση, τουλάχιστον μία ισότιμη. 

Ειδικότερα θεωρεί εύλογα ότι, η Κίνα μαζί με τη Ρωσία θα ήταν σε θέση να διεκδικήσουν τη μονοκρατορία στον πλανήτη – πόσο μάλλον όταν η Ρωσία έχει ήδη αντισταθεί με επιτυχία στις επιθέσεις της Δύσης, επιτιθέμενη στο δολάριο και ευρισκόμενη στο τελευταίο στάδιο της απεξάρτησης της από το σύστημα του χρέους (ανάλυση), με τη βοήθεια της Κίνας. 

Εκτός αυτού η Ρωσία έχει προετοιμάσει επιθετικά νομισματικά όπλα (ανάλυση), ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δημιουργία μίας Παγκόσμιας Τράπεζας, καθώς επίσης ενός ΔΝΤ από τις χώρες των BRICS (άρθρο) – ούτε την αναπτυξιακή της Κίνας με τη συμμετοχή πολλών ευρωπαϊκών χωρών, την εισαγωγή του γουάν στο χρηματιστήριο της Βρετανίας κοκ. 

Λογικά λοιπόν οι Η.Π.Α. επιθυμούν αφενός μεν να εμποδίσουν τη στενότερη συμμαχία της Κίνας με τη Ρωσία, αφετέρου να δημιουργήσουν έναν τρίτο πόλο παγκόσμιας εξουσίας, ο οποίος να εξασφαλίζει τη συμμετοχή τους στο διεθνές γίγνεσθαι – υποθέτοντας πως ο τρίτος αυτός πόλος θα ήταν ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης υπό την ηγεσία της Ρωσίας, με το υπόλοιπο γύρω από τη Μ. Βρετανία κάτω από τη δική τους επιρροή, για να μπορούν να ελέγχουν τη Ρωσία. 

Ολοκληρώνοντας, εάν εξελισσόταν έτσι τα πράγματα, η Γερμανία θα υφίστατο μία πολύ μεγάλη ήττα – ενώ θα έπαιρνε σάρκα και οστά ο χειρότερος της εφιάλτης, για την αποφυγή του οποίου ξεκίνησε δύο παγκοσμίους πολέμους. 

Ο μοναδικός πάντως τρόπος για να τον αποφύγει θα ήταν η δική της ηγεμονία στην Ευρώπη, την οποία όμως δεν θα καταφέρει εξ αιτίας της παραδοσιακής έλλειψης γενναιοδωρίας εκ μέρους της – η οποία είναι η βασική αιτία, λόγω της οποίας δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει μία αυτοκρατορία, παρά τις οικονομικές, οργανωτικές, βιομηχανικές και λοιπές δυνατότητες της.

Αλέξης Ζακυνθινός

Πηγή : http://www.analyst.gr