Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου*
Για το πώς φθάσαμε εδώ σε αυτό που ονομάζουμε «Ελληνοτουρκικά» και να νοιώθουμε δυστυχώς την νέο-οθωμανική ανάσα «στον σβέρκο μας» υπάρχουν αναντίρρητα σοβαρές διαχρονικές ευθύνες.
Χωρίς συγκροτημένη Εθνική Στρατηγική και με απουσία Στρατηγικής Κουλτούρας που να έχει εμποτίσει κοινωνία και πολιτικό κόσμο, γυρίσαμε την πλάτη στον κίνδυνο και έτσι τον μεγιστοποιήσαμε. Ο κατευνασμός και ή απουσία αξιόπιστης αποτροπής είναι αυτά που άνοιξαν την «όρεξη» στην Τουρκία την τελευταία τριετία. Οι συνεχείς σπαραξικάρδιες επικλήσεις των υφισταμένων συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου δεν απέτρεψαν το σκηνικό κρίσης που έστησε η Άγκυρα.
Για το πώς φθάσαμε εδώ σε αυτό που ονομάζουμε «Ελληνοτουρκικά» και να νοιώθουμε δυστυχώς την νέο-οθωμανική ανάσα «στον σβέρκο μας» υπάρχουν αναντίρρητα σοβαρές διαχρονικές ευθύνες.
Χωρίς συγκροτημένη Εθνική Στρατηγική και με απουσία Στρατηγικής Κουλτούρας που να έχει εμποτίσει κοινωνία και πολιτικό κόσμο, γυρίσαμε την πλάτη στον κίνδυνο και έτσι τον μεγιστοποιήσαμε. Ο κατευνασμός και ή απουσία αξιόπιστης αποτροπής είναι αυτά που άνοιξαν την «όρεξη» στην Τουρκία την τελευταία τριετία. Οι συνεχείς σπαραξικάρδιες επικλήσεις των υφισταμένων συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου δεν απέτρεψαν το σκηνικό κρίσης που έστησε η Άγκυρα.