Όταν έχεις 150.000 άνεργους, 25 και κάτω (οι 50.000 πτυχιούχοι) και πανηγυρίζεις για αυξήσεις 26 ευρώ στον κατώτατο, είσαι μόνο για τα πανηγύρια... Το ίδιο συμβαίνει αν δεν μετράς, στα πολύ σοβαρά, ότι από τους 25άρηδες αυτοί που έχουν δουλειά, κάποια δουλειά τέλος πάντων, δεν είναι πάνω από 140.000.
Οπότε αντί να χαίρεσαι καλά θα κάνεις να μη μιλάς. Γιατί στο δυναμικό της χώρας σου έχεις 300.000 νέα παιδιά που θα μπορούσες να τα ρίξεις και στη νέα βιομηχανική επανάσταση, αφού, οι μισοί περίπου, έχουν και κάποιο πτυχίο, ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Δυστυχώς όμως, για όλους μας, δεν βρίσκεις δουλειές ούτε στους 140-150.000.
Η επόμενη σελίδα, για την απασχόλησή σου, είναι ακόμη χειρότερη. Έχεις 700.000 σε μερική απασχόληση, που το 2019 δεν εργάστηκαν πάνω από 30 ώρες τον μήνα. Άσε με τι συνθήκες εργάστηκαν.
Όσο για εκείνους που νομίζεις ότι απασχολείς κανονικά στη χώρα καλό είναι να θυμάσαι πως (στον ιδιωτικό τομέα) δεν περνάνε το 1.000.000 (με νούμερα της αγοράς και όχι της στατιστικής) και οι 400.000 από αυτούς, πληρώνονται με καθυστέρηση 3-4 μηνών.
Ας το καταλάβουμε από τώρα που είναι νωρίς και δεν έχουν ξεκινήσει οι διαβουλεύσεις και οι συναντήσεις αγωνίας και πόνου..., για την αύξηση του κατώτατου, μήπως και αποτρέψουμε τους φανφαρονισμούς του 2017-2018 και για τα τότε 10άρικα στον κατώτατο.
Φανφαρονισμός είναι. Τι είναι όταν μιλάς για κατώτατο μισθό σήμερα στην Ελλάδα. Κάποιον μισθό... που παίρνουν κάπου 500.000 εργαζόμενοι, για να διασφαλίσουν (καθαρά στην τσέπη τους) 450 ευρώ τον μήνα.
Συνεπώς μιλάμε για δράμα και πρόκληση όχι όταν αυξάνεις τον κατώτατο (έστω και με το 10άρικο που έγινε το 2017-18 ) αλλά όταν δημιουργείς ψεύτικες εικόνες ευημερίας, στον λαό, τη στιγμή που το 1.000.000 κρατικοί σου υπάλληλοι (κεντρική κυβέρνηση, ΔΕΚΟ, Βουλή, κρατικές επιχειρήσεις, Δήμοι και Κοινότητες) δεν κατάλαβαν ούτε κρίση, ούτε μειώσεις, ούτε και περικοπές σε θέματα υγείας.
Είναι δράμα και πρόκληση να ετοιμάζεσαι να δώσεις 26-28 ευρώ αύξηση στον κατώτατο των σημερινών 450 ευρώ (καθαρά στην τσέπη) στους 500.000 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα (αυτών που αμείβονται κανονικά και με τον νόμο...) αλλά να ξεχνάς ότι με αυτά τα 450 ευρώ, έχουν να σου πληρώσουν τα απίθανα χαράτσια στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, δήθεν για να εκσυγχρονίσεις το σύστημα παραγωγής ρεύματος για τον λαό (ένας Θεός ξέρει που πάνε...) ή 3 φορές πάνω τη βενζίνη και το πετρέλαιο θέρμανσης για να έχει ο κορβανάς σου να πληρώσει τους κρατικούς μισθούς...
Είναι πρόκληση για την οικονομία και την κοινωνία να σπρώχνεις εκτός Ελλάδος άλλους 150.000 άνεργους 25άρηδες. Και την ίδια στιγμή να έχεις με μισθό πείνας και χωρίς δυνατότητες να αποκτήσουν έστω και περιορισμένες δεξιότητες τους άλλους 150.000 που δουλεύουν, στον ιδιωτικό τομέα, με 340 ευρώ ως 450 ευρώ.
Γιατί ποιος από τη σημερινή βιοτεχνική παραγωγή της χώρας έχει χρόνο να καλύψει το κενό του κράτους σε παραγωγή ειδικευμένου δυναμικού που θα απορροφηθεί από την αυτοματοποίηση και τις απαιτήσεις των νέων καιρών στην ευρωπαϊκή βιομηχανία.
Και αυτό ας μη το περνάμε, αδιάφορα, μόνο στα κουσούρια της ελληνικής προχειρότητας και της αδυναμίας μας να δούμε λίγο παραπέρα από τη σκιά των παπουτσιών μας.
Εάν συνεχίσουμε έτσι όπως και σήμερα, με την έλλειψη δυναμικού δεξιοτήτων στην παραγωγή (έστω και στη δική μας του βιοτεχνικού επιπέδου, σε σύγκριση με την πραγματική Ευρώπη) το 2030 η εργασιακή μας αγορά θα προσφέρει μόνο συνταξιούχους με "δεξιότητες" της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης του 1950...
Οι πρωτοβουλίες που προετοιμάζονται και στα εργασιακά για αύξηση του κατώτατου, έστω και κατά 26-28 ευρώ, (στο μικρό μέρος όσων αμείβονται με κατώτατο), ασφαλώς και είναι καλοδεχούμενες. Αλίμονο, αν υποστηρίζαμε το αντίθετο. Αν μας φοβίζει κάτι (από αυτά που αναφέρουμε στο σημερινό μας σημείωμα), είναι πιθανή ανακύκλωση της αγυρτείας του 2017-18 με ψευδολογία για αμοιβές, ανεργία και δήθεν παροχές στον ιδιώτη εργαζόμενο που (ακόμη και σήμερα) νιώθει ευτυχής όχι από το πόσο αμείβεται, αλλά επειδή είχε δουλειά και αυτόν τον μήνα ή γιατί έτυχε και πήρε κανονικά το μηνιάτικο... Οι δε φόβοι μας, για τυχόν κυβερνητικούς πανηγυρισμούς, δεν είναι τυχαίοι... Καθόλου τυχαίοι...
Του Γιώργου Κράλογλου
Πηγή : capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου