Γράφει ο Mehmet Efe Çaman* –
Μτφρ. Βαγγέλης Γεωργίου
Όταν τερματίστηκε ο Ψυχρός Πόλεμος με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, μερικοί Τούρκοι στρατιωτικοί σκέφτηκαν πως η Άγκυρα δεν χρειαζόταν πλέον το ΝΑΤΟ και τη Δύση. Οι πολιτικές αξίες του ΝΑΤΟ θεωρήθηκαν όλο και περισσότερο ως εμπόδιο στην εθνική ατζέντα. Αμφιλεγόμενα ζητήματα, όπως αυτά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Κουρδικού, τα οποία οι Δυτικοί παρέβλεπαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου λόγω της τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας της Τουρκίας, άρχισαν να κυριαρχούν στις σχέσεις Τουρκίας-Δύσης. Αυτό γινόταν πιο έντονο στο πλαίσιο των φιλοδοξιών της Τουρκίας να ενταχθεί στην ΕΕ.
Υπήρξε ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων, τόσο στον στρατό όσο και στη γραφειοκρατία, που θεωρούσε ότι οι θεσμοθετημένες πολυμερείς σχέσεις με τη Δύση (ειδικά με ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ και Γερμανία) αποτελούν απειλή για την ασφάλεια της εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκίας. Ειδικότερα, η κουρδική εξέγερση κατά τη δεκαετία του 1980, η εμφάνιση του απαγορευμένου Κουρδιστικού Εργατικού Κόμματος (PKK) και η απαίτηση της ΕΕ για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων της κουρδικής μειονότητας στην Τουρκία, συνέβαλαν σε αυτή την αρνητική αντίληψη ορισμένων φατριών στην τουρκική κρατική γραφειοκρατία.