Παράλληλα, η μεγάλη παγκόσμια κρίση του
κορωνοϊού, στις αρχές του 2020, μεταξύ των άλλων, έδωσε στην κυβέρνηση
της ΝΔ δύο τεράστια πολιτικά εργαλεία, που ήταν ασύλληπτα για τις
προηγούμενες κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου 2010-2019, που
τελούσαν υπό την δαμόκλειο σπάθη της Τρόικα, του Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου και των αδυσώπητων δημοσιονομικών κανόνων και κοφτών.
Κατά πρώτον, το δικαίωμα των μελών της ΕΕ να ξοδεύουν τεράστια ποσά,
πέραν των δημοσιονομικών κανόνων, προκειμένου να ξεπεραστεί το σοκ της
κρίσης του κορωνοϊού. Η κυβέρνηση της ΝΔ για αυτή την αιτία δανείστηκε
πάνω από 60 δις ευρώ, διογκώνοντας το δημόσιο ελληνικό χρέος σε
δυσθεώρητο ύψους, αφού ξεπέρασε τα 400 δις ευρώ και με τα οποία έκανε
εκτεταμένη πελατειακή πολιτική, δίνοντας ψίχουλα στους πολλούς ως
ενίσχυση για τον κορωνοϊό, και μεγάλο πλούτο στους πάσης φύσεως
“αστέρες” της παρασιτικής ολιγαρχίας.
Κατά δεύτερον, λόγω του κορωνοϊού, υπήρξε η δημιουργία του Ταμείου
Ανάκαμψης της ΕΕ για την ενίσχυση των οικονομιών κάθε κράτους-μέλους,
για την ανθεκτικότητα και ανταγωνιστικότητα τη οικονομίας τους. Για την
χώρα μας, που έβγαινε από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα και μετά την
τραυματική εμπειρία της οιονεί χρεωκοπίας, που ως συνέπεια είχε την
μείωση του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος κατά 30%, τα 40 περίπου δις
ευρώ, που προβλέπονταν να λάβει και που εάν υπήρχε ένα εθνικό σχέδιο
μόχλευσης αυτών με άλλα κεφάλαια, θα μπορούσαν να φτάσουν στο ποσό των
90 δις ευρώ, αποτελούσε αντικειμενικά τη μεγάλη και τελευταία της
ευκαιρία, να αλλάξει πρόσωπο, μέσω της δημιουργίας ενός νέου παραγωγικού
ανταγωνιστικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης.
Βασικότατος πυλώνας σε μία τέτοια προοπτική αποτελούσε η σοβαρή
προγραμματική ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα και η σύζευξή του με τον
δευτερογενή, μέσω της δημιουργίας μικρομεσαίων ανταγωνιστικών
βιομηχανικών διατροφικών προϊόντων, με πρώτο στόχο την κάλυψη
διατροφικών αναγκών του ελληνικού πληθυσμού και τη μείωση του αγροτικού
ελλείμματος. Δυστυχώς όμως για αυτήν την άμοιρη χώρα, ο κύκλος των
μεγάλων αυτών προκλήσεων έπεσε πάλι στα χέρια της ΝΔ. Έξι χρόνια μετά
την διακυβέρνησή της, τα πάντα έχουν γίνει συντρίμμια. Όχι μόνο δεν
υπήρξε κάποια προσπάθεια αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της αδιέξοδης
πορείας της ελληνικής οικονομίας, αλλά αντίθετα γιγαντώθηκαν οι
ανισότητες και η ενίσχυση του παρασιτισμού και της οικονομικής
ολιγαρχίας σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Επίσης, μεγεθύνθηκε σε μεγάλο βαθμό ο εκμαυλισμός σε αυτούς, που
ανήκουν στο ιδιοτελές τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που αγγίζει το ¼
περίπου το πληθυσμού, με μεγάλη μεγέθυνση της ψαλίδας του πλούτου αυτού
του τμήματος εν σχέσει με τα υπόλοιπα ¾, που βρίσκονται κοντά ή και κάτω
από το όριο της φτώχειας. Όσον αφορά επιμέρους τον αγροτικό τομέα,
έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο να εισάγονται σχεδόν όλα τα αγροτικά
προϊόντα με μεγάλη αύξηση του αγροτικού ελλείμματος και με πλήρη
αδυναμία των αγροτικών νοικοκυριών να επιβιώσουν.
Η ΝΔ και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ
Αυτό το πλήρες αδιέξοδο από την καταστρεπτική οικονομική πολιτική της
ΝΔ, καταρχήν στον πρωτογενή τομέα, καταδεικνύουν οι αγροτικές
κινητοποιήσεις, που χαρακτηρίζονται από έντονη μαζικότητα, απελπισία και
θυμό. Και αυτό γιατί ο αγροτικός κόσμος στις προηγούμενες εκλογές του
2023, κατά συντριπτική πλειοψηφία στήριξε, εξαπατώμενος ως συνήθως από
παραπλανητικές υποσχέσεις, το κόμμα της ΝΔ.
Τα επίχειρα βέβαια αυτής της στήριξης είναι πλέον συντριπτικά και
ξεχύθηκαν ήδη στους δρόμους, από το ξέσπασμα του τεράστιου σκανδάλου του
ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου τα πάσης
φύσεως γαλάζια αρπακτικά και τρωκτικά κατασπάραξαν τον κρισιμότατο αυτό
θεσμό για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, αναδεικνύοντας τον οχετό
και τη δυσωδία ενός δύσμορφου τέρατος, που αναπτύχθηκε και ανδρώθηκε
από τον συνδυασμό του οικονομικού παρασιτισμού και της νοσηρής
κομματοκρατίας, που οδηγεί στην “ωδή” του κλεπτοκρατισμού στην Ελλάδα.
Πρόκειται για ένα οργανωμένο σύστημα – μηχανισμό, που λειτουργούσε
για πολλά χρόνια, σύμφωνα με την έρευνα της ευρωπαϊκής εισαγγελίας, με
τρομακτική όμως διόγκωση και διάλυση του ΟΠΕΚΕΠΕ από το 2021 και μετά. Η
κυβέρνηση της ΝΔ, παρά την προσπάθειά της να αποδώσει το σκάνδαλο αυτό
στις διαχρονικές στρεβλώσεις, δεν μπορεί να αποκρύψει ότι είναι η
μοναδική κυβέρνηση, που αντί να προσπαθήσει να απαλείψει ή να βελτιώσει
αυτές τις διαχρονικές στρεβλώσεις, τις χρησιμοποίησε ως κυρίαρχο μέσο
για υφαρπαγή των ψήφων από τον αγροτικό κόσμο, μέσω της ανενόχλητης
δράσης των πάσης φύσεως γαλάζιων ακριδών, που υπέπεσαν επί των
ευρωπαϊκών κονδυλίων και διέλυσαν έναν εκ των κρίσιμων θεσμών για την
επιβίωση του αγροτικού κόσμου.
Για αυτό υπάρχουν απαράγραπτες πολιτικές και ποινικές ευθύνες των
ηγεσιών του ΟΠΕΚΕΠΕ των τελευταίων χρόνων, που άλλαζαν σχεδόν ανά χρόνο,
αλλά και των αντίστοιχων υπουργών Αγροτικής Ανάπτυξης της ΝΔ, που
ανέχθηκαν, αν όχι συμμετείχαν, σε αυτό το εκτεταμένο δίκτυο προκλητικής
κατασπατάλησης των ευρωπαϊκών πόρων, κάτι που τελικά ήταν γνωστό σε
όλους, τόσο στις τοπικές κοινωνίες, όσο και στις εκάστοτε διοικήσεις του
ανωτέρω οργανισμού, του αντίστοιχου υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και
του στενού επιτελείου του Μαξίμου.
Έτσι, αντί να ενισχυθεί στοχευμένα ο πρωτογενής τομέας στη χώρα μας
μέσα από οικονομικό σχεδιασμό, ώστε να είναι σε θέση να είναι
ανταγωνιστικός και να καλύπτει τις διατροφικές ανάγκες του ελληνικού
λαού, ουδεμία σοβαρή μέριμνα υπήρξε επ’ αυτού, πλην της ενίσχυσης των
πελατειακών και χειραγωγικών σχέσεων με τον αγροτικό κόσμο. Είναι
χαρακτηριστικό το παράδειγμα της καταστροφής του Daniel,
στον θεσσαλικό κάμπο, που αντί να μετατραπεί σε ευκαιρία για μια
ολιστική παραγωγική ανασυγκρότηση, κυριάρχησαν οι πελατειακές θλιβερές
μικροπολιτικές της Κυβέρνησης της ΝΔ, που οδηγούν δυστυχώς στον “βάλτο”.
Αυτή φέρει βαρύτατο ιστορικό βάρος για την μη αλλαγή του οικονομικού
προτύπου της χώρας από τον διάχυτο παρασιτισμό, που έχει καλύψει τα
πάντα, έχοντας κατασπαταλήσει ήδη το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του
Ταμείου Ανάκαμψης, οι πόροι του οποίου θα έπρεπε να οδηγηθούν στη
δημιουργία ανταγωνιστικών δομών της χώρας και ενός άλλου οικονομικού
προτύπου.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι εξαιτίας της ακολουθούμενης ανερμάτιστης
ταξικής οικονομικής πολιτικής της στον πρωτογενή τομέα, η χώρα τα
τελευταία χρόνια έχει απωλέσει πλέον του 40% του ζωικού κεφαλαίου της,
με συνεχή αυξανόμενη ένταση, λόγω και των εμφανισθέντων πολλαπλών
ασθενειών, που δεν αντιμετωπίζονται έγκαιρα, λόγω και της πλήρους
αποδιοργάνωσης των αντιστοίχων υπηρεσιών (ευλογιά, πανώλη κλπ.). Αυτές
οι πολιτικές στον πρωτογενή τομέα, χωρίς υπερβολή αγγίζουν πλέον τα όρια
του “εθνικού εγκλήματος”, για αυτό και έχει βάση ο τίτλος του παρόντος
άρθρου περί “νεκροθαφτών” του αγροτικού κόσμου.
Η γενικευμένη κλεπτοκρατία
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ όμως αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου πολλών αντίστοιχων
κλεπτοκρατικών μηχανισμών, που έχουν στήσει διάφοροι διαπλεκόμενοι
“χρυσοκάνθαροι” με τις ευλογίες ή την ανοχή της πολιτικής εξουσίας και
της παρασιτικής “οικονομικής ολιγαρχίας”, που λυμαίνονται ξεδιάντροπα το
δημόσιο χρήμα, την ώρα που οι οικονομικές ανισότητες των Ελλήνων
πολιτών γιγαντώνονται και η ελληνική οικονομία συνεχίζει την πορεία της
στα βράχια, χωρίς κανένα ανταγωνιστικό παραγωγικό πλαίσιο.
Πρόκειται για το μείζον ζήτημα των φανερών ή αφανών κλεπτοκρατικών
μηχανισμών οικονομικής διασπάθισης σε κρίσιμους τομείς (γεωργικές
ενισχύσεις, ΕΣΠΑ, ταμείο ανάκαμψης, δημόσιοι πόροι κλπ.), που καταλήγουν
με αδιαφάνεια στα χέρια μίας μικρής διαπλεκόμενης μερίδας της
παρασιτικής, οικονομικής ολιγαρχίας, που λυμαίνεται τη χώρα και
ενισχύεται από διάφορους διαπλεκόμενους – κρατικοδίαιτους
“χρυσοκάνθαρους”, που έχουν δημιουργήσει ένα νέο κοινωνικό στρώμα, αυτό
των “εισοδηματιών από δημόσιο χρήμα”.
Η γενικευμένη αυτή κλεπτοκρατία φαίνεται πλέον, ότι αποτελεί οργανικό
στοιχείο της σημερινής κυβέρνησης και του “επιτελικού κράτους”
Μητσοτάκη ως “γνήσια θεραπαινίδα” της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας
του τόπου, που λυμαίνεται τον εθνικό πλούτο σε βάρος της πλειοψηφίας
του λαού μας, αλλά και του παρόντος και του μέλλοντος του Ελληνισμού.
Είναι πλέον κοινή συνείδηση, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ “έχει θάψει” τον
πρωτογενή τομέα, ενώ θα έπρεπε να είναι η πρώτη της επιλογή η ενίσχυση
αυτού, μέσω του σχεδίου αλλαγής του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου της
χώρας, αν βέβαια υπήρχε εθνική συνείδηση καθήκοντος για την προστασία
του παρόντος και του μέλλοντος του Ελληνισμού.
Αυτό που απομένει, παρά τις οργανικές αδυναμίες είναι τα κόμματα και
οι φορείς του προοδευτικού τόξου να υπερβούν την ακινησία και την
μετριοκρατία που έχουν επιδείξει, προτείνοντας άμεσα στον δημόσιο
διάλογο μία συνοπτική, ρεαλιστική, ολιστική πρόταση ανάταξης του
αγροτικού τομέα, που αποτελεί αναμφισβήτητα και τον πρώτο παράγοντα για
την ουσιαστική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας.
Ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο, που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων,
σύγχρονες υποδομές, με προτεραιότητα στα ποιοτικά και βιολογικά
προϊόντα, σύνδεση της παραγωγής και του χωραφιού με την μεταποίηση, μέσω
ισχυρών συνεταιρισμών και άλλων μορφών συλλογικής δράσης σε σύμπραξη
και με σύγχρονες διατροφικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μετατροπή της
Ελλάδος σε κέντρο γενετικού παραγωγικού υλικού και αποτροπή της
“νεοκολληγοποίησης”, μέσω της συλλογικής αξιοποίησης και της δημόσιας
γης (εκκλησιαστική – μοναστηριακή περιουσία, διακατεχόμενες εκτάσεις,
δάση και ερημοποιημένα τμήματα).
Πηγή : https://slpress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου