Η εμμονή στη λιτότητα γυρίζει μπούμερανγκ στη Γερμανία

Από την αρχή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η Γερμανία είναι αναμφισβήτητα μία από τις ευρωπαϊκές χώρες, αν όχι η ευρωπαϊκή χώρα, που είναι περισσότερο αφοσιωμένη στη διαδικασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό χρώμα της κυβέρνησής της και με τη συντριπτική υποστήριξη της γερμανικής κοινωνίας.

 

Φυσικά αυτό έχει την εξήγησή του η οποία συνίσταται με απλά λόγια στο ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ήταν ο ασφαλέστερος δρόμος για την γερμανική ηγεμονία στη Γηραιά Ήπειρο. Ωστόσο, εδώ και αρκετές δεκαετίες, είναι επίσης η χώρα που έθεσε τακτικά σε σοβαρό κίνδυνο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, υπερασπίζοντας άκαμπτα θέσεις που υπονομεύουν την Ένωση και το μέλλον της, ανεξάρτητα από το χρώμα της κυβέρνησής της και με την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού της.

 

Η επιστροφή της λιτότητας και των μνημονίων

Η Γερμανία επιστρέφει αναπόφευκτα στο ρόλο του «οικονομικού αστυνομικού» της ΕΕ – ενώ την ίδια στιγμή εξοπλίζεται, έχοντας ξεφύγει από τα «δεσμά του παρελθόντος». Ειδικότερα, τον περασμένο χρόνο η χώρα προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της, εν όψει των τεραστίων τεκτονικών αλλαγών που επέφερε ο πόλεμος στην Ουκρανία – συγκεκριμένα, η γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης, από τη Δύση προς την Ανατολή. Ενδεχομένως λοιπόν βρήκε ήδη το δρόμο και τη θέση της – με τη μορφή μίας ανανεωμένης ειδικής σχέσης με τις ΗΠΑ, όπου θα αποτελεί ξανά τον βασικό δυτικοευρωπαϊκό εκπρόσωπο τους. Το ενδεχόμενο αυτό θα σήμαινε την αποκατάσταση της οικονομικής της ηγεσίας εντός της ΕΕ, με την προϋπόθεση όμως πως θα διοικεί για λογαριασμό των ΗΠΑ – αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την Οργάνωση, κυρίως βέβαια για τη χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής συμμετοχής στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Σε κάθε περίπτωση, ο συνδυασμός των μέτρων λιτότητας, της ανανεωμένης γερμανικής ηγεμονίας και του επιθετικού μιλιταρισμού, καθιστά το πρόβλημα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους του 2010 σχεδόν αμελητέο – ένα συγκριτικά απείρως πιο αβλαβές γεγονός, σε σχέση με αυτά που προβλέπονται για το μέλλον.

.

Συνταγή Κομισιόν για μετεκλογική λιτότητα και φοροεπιδρομή-Νότης Μαριάς

Φωτογραφία EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

Γράφει ο

Νότης Μαριάς

 

Πρόεδρος του Κόμματος ΕΛΛΑΔΑ- Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ,  Καθηγητής Θεσμών της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, πρώην Ευρωβουλευτής, notismarias@gmail.com

 

Πριν προλάβουν καλά-καλά να βγουν τα αποτελέσματα των εκλογών της 21^ης Μαΐου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) στις Συστάσεις της στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου έστειλε αυστηρό μήνυμα λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας σε βουλή και κυβέρνηση που θα προκύψουν μετά τις εκλογές της 25^ης Ιουνίου. Στο πλαίσιο αυτό και «δεδομένου ότι από το 2024 η ρήτρα διαφυγής απενεργοποιείται και οι χώρες-μέλη καλούνται να επιστρέψουν στη δημοσιονομική ισορροπία, η Κομισιόν δημοσίευσε σήμερα συστάσεις για κάθε κράτος για φέτος αλλά και ενόψει της προετοιμασίας των προϋπολογισμών του 2024» (www.naftemporiki.gr 24/5/2023). 

 

Βαριά δημοσιονομική προσαρμογή με λιτότητα άνω των 12 δισ. προβλέπει το νέο Μεσοπρόθεσμο για την Ελλάδα

Το φορολογικό βάρος στην οικονομία ως ποσοστό του ΑΕΠ θα παραμείνει τα επόμενα τέσσερα έτη στα υψηλά επίπεδα του 40%

Λιτότητα άνω των 12 δισ. ευρώ προκειμένου η χώρα να φθάσει σε μηδενικά ελλείμματα τον επόμενο χρόνο προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής της περιόδου 2022-2025 που αποστέλλεται στη Κομισιόν την ερχόμενη εβδομάδα και τα βασικά του σημεία παρουσιάζει το «BN».

Σύμφωνα με το βασικό σενάριο του Μεσοπρόθεσμου ο στόχος για το έλλειμμα το 2022 τοποθετείται στο -0,3% του ΑΕΠ από -7,2% του ΑΕΠ φέτος και για να πιαστεί θα πρέπει να υπάρξει ένας συνδυασμός αύξησης των εσόδων με ταυτόχρονες περικοπές στις κρατικές δαπάνες.

Η κόλαση του Δάντη στην Ισπανία

Οι δολοφόνοι των δύστυχων Ισπανών δεν είναι και εδώ άλλοι από τους Ντράγκι, Merkel και Σόιμπλε – αφού μετά την κρίση του 2008 και ειδικά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους του 2010 που πυροδότησαν μέσω της Ελλάδας επέβαλλαν ένα άτυπο μνημόνιο, μία πολιτική λιτότητας, παρά το ότι το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν τότε στο 39,5% του ΑΕΠ, φτάνοντας σήμερα στο 95,5%. Έτσι μειώθηκαν οι νοσοκομειακές κλίνες κατά 10%, περιορίσθηκε σε μεγάλο βαθμό ο νοσοκομειακός εξοπλισμός και ιδιωτικοποιήθηκαν μαζικά τα νοσοκομεία ιδιαίτερα στη Μαδρίτη – στην οποία πλέον απασχολούνται 1.000 άτομα λιγότερα στο σύστημα υγείας, από ότι το 2010. Ως εκ τούτου η Μαδρίτη και η γύρω περιοχή της πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να εξελιχθεί σε μία ισπανική Λομβαρδία – αφού ο ιός εξελίσσεται ταχύτερα και θα μπορούσε πολύ γρήγορα να υπερβεί τα κρούσματα που σημειώθηκαν στην Ιταλία ή στην Κίνα. Ακριβώς όπως στην Ιταλία δε, η χώρα προετοιμάζεται σχετικά με τις προτεραιότητες που θα δοθούν, όσον αφορά τις διασώσεις – των νεώτερων ηλικιών δηλαδή σχετικά με τους ηλικιωμένους, με παράδειγμα την Ιταλία και το γνωστό «corona triage». Ευτυχώς η κατάσταση στην Ελλάδα είναι συγκριτικά πολύ καλύτερη, αν και δεν έχει ακόμη εμφανιστεί ο ιός στα γηροκομεία, στις φυλακές και στις μεταναστευτικές δομές που αποτελούν πυρηνικές υγειονομικές βόμβες – ενώ το σύστημα Υγείας μας είναι σε άθλια κατάσταση, υπενθυμίζοντας ξανά τους υπουργούς Υγείας που παριέκοπταν τις δαπάνες, αγωνιώντας μήπως τους πάρει τη δόξα η Τρόικα για τις μαζικές απολύσεις!

Stiglitz στο Euronews: Το ευρώ έχει ελαττωματική δομή - Η λιτότητα κατέστρεψε την ελληνική οικονομία

Συνέντευξη στο Euronews του Joesph Stiglitz για την ελληνική οικονομία 

Για την ελληνική οικονομία, το σενάριο επιστροφής στη δραχμή και τη δέσμευση για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μίλησε ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz σε συνέντευξή του στο euronews.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξής του στην Έφη Κουτσοκώστα:

Είπατε πρόσφατα ότι γνωρίζατε πως υπήρχε Plan B το 2015, για την επιστροφή της Ελλάδας στο εθνικό της νόμισμα. Μπορείτε να μας πείτε κάτι παραπάνω; Τι προέβλεπε το σχέδιο;

Σπύρος Στάλιας – Δημοσιονομική Πολιτική: Η νοικοκυρά της Σουηβίας και ο παραγκωνισμός

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Σύμφωνα με τους μετακεϋνσιανούς (σχολή που έλκει την καταγωγής της από τον Μάρξ, Καλέτσκι, Κέϋνς, Σράφα με κοινή επιστημονική βάση την ενεργό ζήτηση) και από τα μαθήματα που έχουμε πάρει από την μεγάλη κρίση του 1929 αλλά και από τις μεταγενέστερες, το κράτος που εκδίδει το νόμισμα του, έχει την θεμελιώδη υποχρέωση να διατηρεί το επίπεδο της εθνικής δαπάνης-ζήτησης σε εκείνο το επίπεδο έως ότου επιτύχει την πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού και των πόρων, την προστασία της αξίας του νομισματος, την δίκαιη κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου και την σταθερότητα του πιστωτικού συστήματος. 

Η ΕΚΤ παίζει με τη φωτιά

Ο κ. Ντράγκι αποφάσισε να διατηρήσει μηδενικά τα βασικά επιτόκια και αρνητικά τα επιτόκια καταθέσεων των τραπεζών στην ίδια (από το -0,4% στο -0,5%), καθώς επίσης να αυξήσει ξανά την ποσότητα χρήματος (QE), με αγορές παγίων της τάξης των 20 δις € μηνιαία από το Δεκέμβρη – ερχόμενος για πρώτη φορά σε σύγκρουση με τους διοικητές των τραπεζών της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας κλπ., επειδή αυτή η πολιτική μεγεθύνει τις τεράστιες φούσκες στο εσωτερικό τους, ενώ επιβαρύνει τόσο τους καταθέτες των τραπεζών, όσο και τις ίδιες, καθώς επίσης τις ασφαλιστικές εταιρείες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Ανέφερε βέβαια πως είναι η τελευταία του νομισματική επέμβαση, ενώ πρέπει να πάρει πλέον τα ηνία για την αντιμετώπιση της ύφεσης η δημοσιονομική πολιτική, αλλά πρόκειται μάλλον για ευχολόγιο – αφού η Γερμανία και όχι μόνο επιμένει στην πολιτική λιτότητας. Από την άλλη πλευρά, τυχόν επάνοδος της νομισματικής πολιτικής σε φυσιολογικά επίπεδα, θα αύξανε τα επιτόκια των ομολόγων και την ισοτιμία του ευρώ, οδηγώντας χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα ολοταχώς προς τη χρεοκοπία – οπότε κυριολεκτικά είναι εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα.

Στάλιας : Ο Κέϋνς και ο Θάνατος του Τραπεζίτη

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος PhD

Από το Κέϋνς μάθαμε ότι σε καταστάσεις κρίσης δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να περιμένει ένα κράτος ή ένας λαός ποτέ θα αποφασίσουν οι τράπεζες και οι κεφαλαιούχοι να επενδύσουν στην πραγματική οικονομία τα σπάνια κεφάλαια τους, τα οποία είναι ορισμένα καθορισμένα και έχουν πέσει από ελικόπτερα.

Η μεταμνημονιακή παγίδα, οι ευρωεκλογές και το επερχόμενο σοκ

Μετά την Κομισιόν και το ΔΝΤ έριξε προειδοποιητικές βολές προς την κυβέρνηση Τσίπρα. Οι δανειστές ανησυχούν για τις δεδομένες προεκλογικές παροχές, αλλά το πρόβλημα είναι ευρύτερο και μεγαλύτερο απ’ όσο μας το παρουσιάζουν οι «εισαγγελείς» και του ευρωιερατείου και του Ταμείου. Όπως όλα δείχνουν, οι ευρωεκλογές θα προκαλέσουν πολιτικό σοκ και ως εκ τούτου θα είναι σημείο καμπής για την ΕΕ.

Οι άλλοτε βαρετές εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο αυτή τη φορά αποκτούν κρίσιμη πολιτική βαρύτητα, λόγω της αναμενόμενης επέλασης των αντισυστημικών κομμάτων, κυρίως ευρωσκεπτικιστικού και ακροδεξιού προσήμου. Με άλλα λόγια είμαστε στα πρόθυρα μίας πανευρωπαϊκής σχεδόν δοκιμασίας, αν όχι κρίσης. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Η κατάρριψη του κανόνα του υπερπληθωρισμού

Το φάντασμα της Βαϊμάρη που φοβίζει τη συντηρητική Γερμανία, με αποτέλεσμα να επιβάλλει στην Ευρώπη την καταστροφική πολιτική λιτότητας καταδικάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, ειδικά εμάς τους Έλληνες, παραμένει άφαντο στην Ιαπωνία παρά το ότι το δημόσιο χρέος της είναι στο 253% του ΑΕΠ της – τεκμηριώνοντας πως με τη βοήθεια μίας σύγχρονης νομισματικής πολιτικής, είναι δυνατόν να κατατριφθούν οι οικονομικές αρχές που ίσχυαν μέχρι σήμερα.

Δεν υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται, αλλά άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να βρουν λύσεις – ή που δεν έχουν το θάρρος και τις ικανότητες να πειραματιστούν, αδιαφορώντας ακόμη και για τους φυσικούς κανόνες.

Η ύπουλη γερμανική παγίδα

Οι ευρωπαϊκοί κανόνες όχι μόνο δεν εμπόδισαν την κρίση αλλά, αντίθετα, την ενδυνάμωσαν, μέσα από την πολιτική λιτότητας που επέβαλλε ο κ. Σόιμπλε – οπότε δεν έλυσαν το πρόβλημα, αφού οι ίδιοι ήταν και είναι το πρόβλημα.

Άποψη

Όλοι όσοι αναφέρονται στην Ιταλία, ιδιαίτερα οι υποστηρικτές της γερμανικής πολιτικής λιτότητας, οι οποίοι ευρίσκονται και εντός της ιταλικής πολιτικής ηγεσίας (πρόεδρος της χώρας, υπουργός οικονομικών – ανάλυση), θεωρούν πως το θέμα της απόρριψης του προϋπολογισμού της από την Κομισιόν είναι ξεκάθαρο: ότι δηλαδή η «λαϊκίστικη» νέα κυβέρνηση της εκπόνησε έναν προϋπολογισμό που ήταν συνειδητά εκτός των κανόνων της Ευρώπης. Ως εκ τούτου, ισχυρίζονται πως η Κομισιόν δεν είχε καμία άλλη δυνατότητα από το να τον επιστρέψει πίσω, απαιτώντας έναν καινούργιο εντός τριών εβδομάδων – επειδή οι κανόνες και οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα.

Πόση άγνοια μπορεί να αντέξει η Δημοκρατία;

Έτσι όμως λειτουργεί η Ευρώπη και με τόση ασχετοσύνη, όσον αφορά την Οικονομία, το ένα κράτος μετά το άλλο, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο, θα οδηγηθούν στο φασισμό – είτε το θέλουν, είτε όχι.

Άποψη 

Ασφαλώς δεν μπορεί να εφαρμοσθεί ποτέ μία σωστή πολιτική, επάνω σε μία λανθασμένη οικονομική ιδεολογία – ενώ δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ότι, η πολιτική λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ευρώπη κατ’ επιταγή της Γερμανίας και των στενών συμμάχων της, είναι μία 100% λανθασμένη οικονομική ιδεολογία. Μπορεί δε να τρέφεται από αυτήν η Γερμανία, παράγοντας τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της εις βάρος όλων των άλλων, αλλά στο τέλος θα πληρώσει η ίδια το λογαριασμό της αμετροέπειας της – αφού αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί η Ευρωζώνη, συμπαρασύροντας την ΕΕ, με αποτέλεσμα να βυθιστούν όλα τα κράτη της στο χάος. 

Το ύπουλα στημένο παιχνίδι

Δεν έχουμε δυστυχώς καταλάβει ακόμη πως η Ελλάδα είναι αθεράπευτα χρεοκοπημένη – με μη βιώσιμο δημόσιο χρέος, ούτε ιδιωτικό, με μη βιώσιμες τράπεζες, με μη βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, με μη βιώσιμο πολιτικό σύστημα και με ελάχιστες κερδοφόρες επιχειρήσεις που όμως εγκαταλείπουν η μία μετά την άλλη την ελληνική επικράτεια.

Ανάλυση 

Το δημόσιο χρέος μίας χώρας, όπου της Ελλάδας σήμερα είναι 360 δις € έναντι ΑΕΠ της τάξης των 180 δις €, άρα στο 200%, μειώνεται είτε μέσω του πληθωρισμού, είτε με τη βοήθεια της ανάπτυξης ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, είτε με την ονομαστική διαγραφή του. 

Η τραγωδία της λιτότητας

Τα περί ανάπτυξης είναι ένας λαϊκός μύθος για να παραμένουν ελεγχόμενα οι Πολίτες και να μην εξεγείρονται, χωρίς να συνειδητοποιούν πως οδηγείται ο ένας μετά τον άλλο στο ικρίωμα – με τις τραγωδίες να διαδέχονται η μία την άλλη, όπως στο Μάτι και στη Γένοβα.

Επικαιρότητα 

Ορισμένα γεγονότα που συμβαίνουν θεωρούνται συχνά τυχαία ή το φυσικό αποτέλεσμα ανθρωπίνων σφαλμάτων, σε συνδυασμό με τη διαφθορά – όπως η καμένη γη στο Μάτι με τους 95 νεκρούς, για τους οποίους κατηγορήθηκε ο κρατικός μηχανισμός ή η κατάρρευση της γέφυρας στη Γένοβα με τους 39 νεκρούς, όπου ενοχοποιήθηκε η κατασκευαστική εταιρεία, ενώ κυκλοφόρησε ένα σενάριο που επιβάρυνε με την ευθύνη την ιταλική Μαφία, με τον ισχυρισμό ότι έχει παρεισφρήσει στη βιομηχανία σκυροδέματος (υπερτιμώντας το προϊόν και παραδίδοντας λιγότερο τσιμέντο, κάτι που έκανε την κατασκευή ασταθή). 

Σκληρή λιτότητα ως το 2060: Οι «μαύρες τρύπες» της συμφωνίας

Πέρα από τα κέρδη, όπως η επιμήκυνση των δανείων του EFSF, η συμφωνία έχει και τρωτά σημεία.

Μερικά από αυτά είναι τα εξής:

- Συνοδεύεται από ένα σκληρό "πρόγραμμα μετα-μνημονιακής παρακολούθησης", όπως βαφτίστηκε από όλους τους αξιωματούχους που έκαναν δηλώσεις τη νύχτα, το οποίο συμπεριλαμβάνει τα μέτρα μείωσης του αφορολόγητου και των συντάξεων και προβλέπει τριμηνιαίες αξιολογήσεις από τους Θεσμούς οι οποίοι θα έχουν τη δυνατότητα να ζητούν και νέα μέτρα αν η Ελλάδα αποκλίνει από το στόχο για τη διατήρηση πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% ως το 2022. Το πρόγραμμα αυτό έχει συμπτυχθεί σε ένα κείμενο δύο σελίδων αλλά είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν και αναλυτικότερες εκδοχές με συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

Αποταμιεύσεις και Επενδύσεις

Είτε αποταμιεύουν τα νοικοκυριά είτε όχι, δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας στην Ελλάδα όσο η ζήτηση είναι χαμηλή – γεγονός που σημαίνει ότι, η ελληνική τραγωδία θα συνεχίζεται στο διηνεκές, εκτός εάν σταματήσει να εφαρμόζεται η πολιτική των μνημονίων και αποφασισθεί η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους.

«Όταν αυξάνονται στην Ελλάδα οι φόροι και μειώνονται τα εισοδήματα, σύμφωνα με την πολιτική των μνημονίων, δεν πρόκειται να επενδύσουν ούτε οι Έλληνες, ούτε οι ξένοι – με εξαίρεση τον τουρισμό και τις εξαγωγές εκείνων των προϊόντων που είναι ανταγωνιστικά διεθνώς, καθώς επίσης τις κερδοσκοπικές τοποθετήσεις (όπως η εξαγορά των κρατικών επιχειρήσεων σε εξευτελιστικές τιμές, των σπιτιών των Ελλήνων σε τιμές εκποίησης κοκ.)».

Handelsblatt: "Η Ελλάδα θα παραμείνει υπό την επιτήρηση των δανειστών μέχρι το 2059"

Με αφορμή την κατάθεση στη Βουλή του πολυνομοσχεδίου με τα τελευταία προαπαιτούμενα για να κλείσει εγκαίρως η τρίτη αξιολόγηση η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt επανέρχεται στο δύσκολο δρόμο μέχρι την έξοδο από τα μνημόνια αλλά και μετά. Επισημαίνει ότι το σχέδιο νόμου είναι λεπτομερές, ο χρόνος όμως για τη διαβούλευση και τη ψήφιση είναι σύντομος. 

Ο Γερμανός ανταποκριτής στην Αθήνα περιγράφει την σπουδή της Αθήνας να διαβαστεί ένα νομοθετικό κείμενο 1500 σελίδων με 400 άρθρα, να περάσει από διαβούλευση και να ψηφιστεί την ερχόμενη Δευτέρα.

Οι επιπτώσεις της λιτότητας ήταν σαν πόλεμος για την Ελλάδα, γράφει η γερμανική Der Freitag

Η γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδας Der Freitag κάνει μια αναλυτική αναφορά στην κατάσταση στην Ελλάδα επικρίνοντας την πολιτική δημοσιονομικής λιτότητας του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. 

«Η βοήθεια προς την Ελλάδα είχε ως πρωταρχικό στόχο τη σωτηρία των γερμανικών, γαλλικών και άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών που τα θαλάσσωσαν με ελληνικά κρατικά ομόλογα» γράφει, «κι αφού το κατάφεραν συνέχισαν επιβάλλοντας σκληρή πολιτική λιτότητας στους οφειλέτες. Τελικά οι σκληροπυρηνικοί στο Eurogroup, όπως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και να αποδεχθούν ελάφρυνση του χρέους», γράφει η εφημερίδα και αναδημοσιεύει η Deutsche Welle 

Οι βάτραχοι

Οι Έλληνες, φοβούμενοι μήπως τους λείψουν οι γάζες από τα νοσοκομεία, οι ασπιρίνες από τα φαρμακεία και το χαρτί υγείας από τα Σούπερ Μάρκετ, αδιαφορούν εντελώς για την πατρίδα τους και τα παιδιά τους – τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν τη δειλία τους, αποτελώντας την πρώτη γενιά που αντιμετωπίζεται προσβλητικά από τους Πολίτες άλλων χωρών και που νοιώθει ντροπή για την καταγωγή της.

«Υπήρξαν εποχές όπου οι ελίτ, οι κάτοχοι της εξουσίας δηλαδή στον πλανήτη, οδηγούσαν μαζικά τους ανθρώπους στο θάνατο – συνήθως όμως θεωρούσαν προτιμότερο να εργάζονται οι άλλοι για αυτούς, έτσι ώστε να αποκομίζουν κέρδη.