Το Μανιφέστο της κας Προέδρου – “Κράτος Δικαίου” εναντίον δημοκρατίας!

Το άρθρο της κας Σακελλαροπούλου στην Εφημερίδα των Συντακτών τον Ιανουάριο είχε προκαλέσει ποικίλη κριτική (π.χ. από τον Γιώργο Παπαδόπουλο-Τετράδη, τον Γ. Παναγιωτακόπουλο και τον “Δρόμο της Αριστεράς”). Μια επιφανειακή ανάγνωσή του δίνει την εντύπωση γενικόλογης ηθικολογίας, γραμμένης χωρίς κορυφώσεις και χωρίς κατακλείδα. Όμως, μια τέτοια ανάγνωση ίσως αδικεί το άρθρο της. Θεωρώ δεδομένο ότι η κα Σακελλαροπούλου γνωρίζει να δομεί ένα κείμενο (δεν είναι προφορική συνέντευξη) με ακρίβεια και εσωτερική συνέπεια και ότι οι λογικές συνεπαγωγές του δεν είναι προϊόν απροσεξίας.

 

Ξεκινώ από την 2η και 3η παράγραφο (έμφαση δική μου) όπου εισάγονται αξιωματικές, αλλά και αξιακές, παραδοχές: «Σε αυτή την περιεκτική αντίληψη για τη δημοκρατία οι μειοψηφίες θωρακίζονται απέναντι στην τυραννία της πλειοψηφίας, ενώ τα θεσμικά αντίβαρα, η διάκριση των εξουσιών και ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων, θέτουν όρια στη λαϊκή κυριαρχία και την κρατική εξουσία. Τα δικαιώματα δεν εξαντλούνται σε εφήμερες νομικές κατασκευές, αντιθέτως φέρουν καθολικές ηθικές και πολιτικές αξιώσεις. Είναι σημεία του σύγχρονου ανθρωπισμού που δεν καθορίζουν μόνο τον νομικό μας πολιτισμό, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο της ζωής μας».

Η ΕΚΤ παίζει με τη φωτιά

Ο κ. Ντράγκι αποφάσισε να διατηρήσει μηδενικά τα βασικά επιτόκια και αρνητικά τα επιτόκια καταθέσεων των τραπεζών στην ίδια (από το -0,4% στο -0,5%), καθώς επίσης να αυξήσει ξανά την ποσότητα χρήματος (QE), με αγορές παγίων της τάξης των 20 δις € μηνιαία από το Δεκέμβρη – ερχόμενος για πρώτη φορά σε σύγκρουση με τους διοικητές των τραπεζών της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας κλπ., επειδή αυτή η πολιτική μεγεθύνει τις τεράστιες φούσκες στο εσωτερικό τους, ενώ επιβαρύνει τόσο τους καταθέτες των τραπεζών, όσο και τις ίδιες, καθώς επίσης τις ασφαλιστικές εταιρείες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Ανέφερε βέβαια πως είναι η τελευταία του νομισματική επέμβαση, ενώ πρέπει να πάρει πλέον τα ηνία για την αντιμετώπιση της ύφεσης η δημοσιονομική πολιτική, αλλά πρόκειται μάλλον για ευχολόγιο – αφού η Γερμανία και όχι μόνο επιμένει στην πολιτική λιτότητας. Από την άλλη πλευρά, τυχόν επάνοδος της νομισματικής πολιτικής σε φυσιολογικά επίπεδα, θα αύξανε τα επιτόκια των ομολόγων και την ισοτιμία του ευρώ, οδηγώντας χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα ολοταχώς προς τη χρεοκοπία – οπότε κυριολεκτικά είναι εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα.

Οι βρώμικες διαστρεβλώσεις

Η απελευθέρωση των δύο ομήρων από τους Τούρκους είναι μεν το νούμερο ένα εθνικό μας ζήτημα, σε συνδυασμό με την τουρκική αμετροέπεια, αλλά η κατάσταση της οικονομίας μας είναι επίσης σημαντική – ενώ οι χθεσινές δηλώσεις του κ. Τσακαλώτου τεκμηριώνουν πως με αυτήν την κυβέρνηση δεν υπάρχει ελπίδα.

«Έχουμε να κάνουμε με μια τραυματισμένη οικονομία και κοινωνία. Όχι μόνο με την έννοια ότι χάσαμε 25% του ΑΕΠ ή ότι μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά και μια κοινωνία που έχει χάσει πολλά όπλα για να μπορεί η ίδια η κοινωνία να διεκδικήσει. Αυτό δεν είναι μόνο θέμα των μνημονίων, γιατί η ουσία του νεοφιλελευθερισμού εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν ήταν μόνο να αυξηθούν τα κέρδη και να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά να μειωθεί η δυνατότητα των εργαζομένων να μπορούν να αγωνίζονται. 

Ολιγαρχική κομματοκρατία και δυναστικό κράτος

Του Γιώργου Κοντογιώργη

Η Αριστερά διαμόρφωσε και εξακολουθεί να διατηρεί μία προβληματική σχέση με το έθνος, ως κοινωνική συλλογικότητα που αντιτείνει τον δικό της λόγο στην πολιτική κυριαρχία της εξουσίας. Με το επιχειρείν, που αξιώνει μια μη παρασιτική κανονιστική πλαισίωση της λειτουργίας του. Με την ελληνική κοσμοσυστημική ιστορία, στο μέρος της που διδάσκει την πρόοδο, τόσο το οικονομικό (η εταιρική οικονομία) όσο και στο πολιτικό (η αντιπροσώπευση και η δημοκρατία) πεδίο. Προβληματική σχέση έχει με την ίδια την έννοια της ταξικής πάλης, στο μέτρο που εξάρτησε την οικονομική διαδικασία από το κράτος.

Με την εταιρική πολιτειότητα, στο μέτρο που προσεγγίζει τον πολίτη ως προσάρτημα / υπήκοο του κράτους, δηλαδή ως ιδιώτη / μάζα. Με την ιδέα μιας υπέρβασης του δυναστικού κράτους και της ολιγαρχικής κομματοκρατίας, το οποίο προβάλλει ως το καταστάλαγμα της δημοκρατίας, τον δε έλεγχό του από “φίλιες” δυνάμεις ως μοχλό ανόδου του λαού στην εξουσία. Με την ελευθερία, αφού επιλέγει αντ’ αυτής τα δικαιώματα, με το επιχείρημα ότι η κοινωνική συλλογικότητα, η πλειοψηφία, αποτελεί τον μείζονα εχθρό τους.

Θλιβερά βρώμικες ιστορίες

Θεωρείται ως «μέγιστη ανοησία» το να πιστεύει κανείς πως αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα είναι ανίκανοι – αφού καταφέρνουν τόσα χρόνια και τόσο εύκολα να ληστεύουν κυριολεκτικά τους Πολίτες και την πατρίδα μας, προσφέροντας ως αντάλλαγμα στους ιθαγενείς άρτο και θεάματα.

Επικαιρότητα

Η ποινική δίωξη που ασκήθηκε στον πρόεδρο του Ολυμπιακού από την Εισαγγελία Πειραιά (πηγή), σε έναν εξαιρετικά επιτυχημένο εφοπλιστή που θεωρείται από τους πιο πλούσιους επιχειρηματίες στην Ελλάδα, ενώ είναι ιδιοκτήτης και μεγάλος μέτοχος αρκετών ΜΜΕ, δημοτικός σύμβουλος της πόλης κοκ., αποτελεί αναμφίβολα ένα πολύ σημαντικό θέμα – ειδικά επειδή έχει σχέση με το ποδόσφαιρο, στο οποίο τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, αμαυρώνοντας πολύ συχνά την εικόνα του. Παραδόξως δε η είδηση δεν απασχόλησε σχεδόν καθόλου τα μέσα μαζικής ενημέρωσης – παρά το ότι λίγες ημέρες προηγουμένως η οπλοφορία και η εισβολή εντός του γηπέδου του προέδρου του ΠΑΟΚ (άρθρο) σχολιάσθηκε περισσότερο από την τουρκική επιθετικότητα, το Σκοπιανό ή τα μνημόνια που έχουν καταστρέψει εντελώς την οικονομία της πατρίδας μας.

Η εποχή των διαστρεβλώσεων

Ενδεχομένως η Ιταλία δεν θα διαλύσει την Ευρωζώνη, αλλά θα τη μετατρέψει σε ιταλική, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα οι Γερμανοί – ενώ δύσκολα πιστεύει κανείς πως οι κεντρικές τράπεζες βρήκαν τη φιλοσοφική λίθο των αλχημιστών.

«Φαίνεται πως η Ιταλία έχει συνειδητοποιήσει τη δύναμη της – ενώ έχει επί πλέον διδαχθεί από την παταγώδη ηλιθιότητα της Ελλάδας, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής. Ειδικότερα, δεν έχει καμία διάθεση να πέσει σε μία παγίδα του τύπου του PSI, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία της όπως η εγκληματική ελληνική κυβέρνηση του 2011 που εγκλώβισε την πατρίδα μας στο χρέος, στο ευρώ και στα μνημόνια – ούτε φυσικά να απολέσει τη δυνατότητα μετατροπής των δημοσίων χρεών της στο δικό της νόμισμα, όπως επιβλήθηκε στην Ελλάδα με το PSI, εάν κάποια στιγμή το κρίνει σκόπιμο. 

Η γερμανική διαστρέβλωση

Κανένας δεν κατηγορεί τη χώρα για τις μεγάλες εξαγωγές της, οι οποίες άλλωστε είναι χαμηλότερες από τις κινεζικές, ενώ ωφελούν τους εταίρους της – αλλά για τις χαμηλές συγκριτικά εισαγωγές και τα πλεονάσματα της, τα οποία προκαλούν τα ελλείμματα και αυξάνουν τα χρέη των άλλων κρατών.

«Όπως η Ελλάδα κατηγορούταν ότι ζούσε πάνω από τις δυνατότητες της παράγοντας ελλείμματα και χρέη, καθώς επίσης δημιουργώντας προβλήματα στα άλλα κράτη, έτσι θα έπρεπε να κατηγορείται και η Γερμανία για τα θηριώδη πλεονάσματα της, ύψους σχεδόν 300 δις $ ετησίως – τα οποία δημιουργούνται εις βάρος των εμπορικών της εταίρων». 

Έθνη και Ναρκισσισμός

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ 

«Ο βάρβαρος, όπως το θηρίο, είναι κακός, αλλά δεν έχει την κακία του πολιτισμένου ανθρώπου. Η κακία είναι η εκδίκηση του ανθρώπου απέναντι στην κοινωνία για τους περιορισμούς που επιβάλλει. Αυτή η εκδικητικότητα ενθαρρύνει τον επαγγελματία μεταρρυθμιστή και τον μηχανορράφο… 

Οι πιο δυσάρεστες συνήθειες και η πιο κακή ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου, ο δόλος του, η δειλία του, η έλλειψη σεβασμού έχουν γεννηθεί από την ελλιπή προσαρμογή του σε έναν σύνθετο, συμπλεγματικό πολιτισμό. Είναι το αποτέλεσμα της πάλης ανάμεσα στα ένστικτα και στην κουλτούρα μας».

Κομισιον = Απατη/Εκτεθειμένη η Κομισιόν

Μηχανορραφίες, διαστρέβλωση της πραγματικότητας και μια αξιολόγηση που «μπάζει από παντού», συνθέτουν την εικόνα της πρόσφατης έκθεσης που ετοίμασε η Κομισιόν, αναφορικά με την εκπλήρωση των 72 προαπαιτούμενων κριτηρίων από την Τουρκία, προκειμένου να καταργηθούν οι ευρωπαϊκές θεωρήσεις διαβατηρίων για Τούρκους πολίτες. Η Κομισιόν δεν δίστασε να «μαγειρέψει» τα πάντα για να δημιουργήσει την αίσθηση ότι η Άγκυρα βρίσκεται στο παρά πέντε της υλοποίησης των 72 προαπαιτουμένων του οδικού χάρτη. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Αρκετές ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις της Τουρκίας έχουν κριθεί ως «υλοποιημένες» από την Κομισιόν, γεγονός που αφήνει εκτεθειμένους όχι μόνο τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αλλά το σύνολο των Επιτρόπων.