Το αποκορύφωμα της ηλιθιότητας

Ισχύουν άλλα «μέτρα και σταθμά» για το πρώτο μνημόνιο, όπου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο της Ελλάδας, εντελώς διαφορετικά για το δεύτερο, με το οποίο η κυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά τράβηξε τη σκανδάλη, καθώς επίσης άλλα για το τρίτο – όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τη χαριστική βολή στην Ελλάδα, δολοφονώντας την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων.

Ανάλυση

Είναι πραγματικά εξοργιστικός ο τρόπος, με τον οποίο προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους Έλληνες ορισμένοι δημοσιογράφοι, όσον αφορά τα μνημόνια – είτε επειδή ευρίσκονταν κάποια στιγμή στην έμμισθη υπηρεσία του ΔΝΤ (πάντοτε έτσι εισβάλλει στις χώρες που ζητούν τη βοήθεια του, λεηλατώντας και εξαθλιώνοντας τες – ανάλυση), είτε επειδή είναι φύσει ανόητοι και δουλοπρεπείς, είτε λόγω του ότι εξυπηρετούν, συνήθως με το αζημίωτο, τα κόμματα που προωθούν. Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για τα εγχώρια στελέχη που έχει εκπαιδεύσει το ΔΝΤ και τα οποία συμπεριφέρονται ξεκάθαρα ως γενίτσαροι – με την έννοια πως αδιαφορούν εντελώς για την πατρίδα τους, υποστηρίζοντας συλλήβδην τις μεθόδους των μπράβων των τοκογλύφων (δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα, αφού είναι σε όλους γνωστά).

Έχοντας αναφερθεί τώρα πολλές φορές στην παγίδα που στήθηκε στους Έλληνες το 2009 από την τότε νέα κυβέρνηση τους, με τη βοήθεια της ΕΛΣΤΑΤ, θα μπορούσε ίσως να συγχωρήσει κανείς εκείνους τους βουλευτές της αντιπολίτευσης που ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο – αφού ο κ. Παπανδρέου τους έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο, τοποθετώντας τους ψυχρά και ύπουλα προ τετελεσμένων γεγονότων. Εκτός αυτού πολλές χώρες βρέθηκαν στο παρελθόν σε μία ανάλογη θέση, υπογράφοντας ένα μνημόνιο έναντι μίας δανειακής σύμβασης – επειδή δεν ήταν σε θέση να εξυπηρετήσουν τις εξωτερικές τους υποχρεώσεις.

Εν τούτοις, καμία χώρα δεν υποχρεώθηκε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία να υπογράψει ένα PSI, παραδίδοντας αμαχητί την εθνική της κυριαρχία, τοποθετώντας ως εγγύηση ότι έχει και δεν έχει, αποδεχόμενη το αγγλικό δίκαιο και «καίγοντας» την ύστατη λύση ανάγκης της επιστροφής στο εθνικό της νόμισμα – όπου θα μπορούσε να μετατρέψει το 90% των εξωτερικών της χρεών σε δραχμές με μία απλή απόφαση της βουλής, οπότε να εξυπηρετήσει τα χρέη της πολύ εύκολα, τυπώνοντας απλά χρήματα και μειώνοντας τα χρέη με τη βοήθεια του πληθωρισμού.

Διαθέτοντας λοιπόν τότε η Ελλάδα ένα τόσο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, θα ήταν σε θέση να επιτύχει θαύματα με τους δανειστές της, χωρίς καν να επιστρέψει στη δραχμή – κάτι που ξεπούλησε η κυβέρνηση της, είτε από ανοησία, είτε επειδή απλά πρόδωσε την πατρίδα της (ανάλυση). Επομένως ισχύουν άλλα «μέτρα και σταθμά» για το πρώτο μνημόνιο, όπου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο της Ελλάδας, εντελώς διαφορετικά για το δεύτερο, με το οποίο η κυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά τράβηξε τη σκανδάλη, καθώς επίσης άλλα για το τρίτο – όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τη χαριστική βολή στην Ελλάδα, δολοφονώντας την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων (ανάλυση).

Στα πλαίσια αυτά, όταν μας στέλνουν άρθρα δημοσιογράφων που τάσσονται υπέρ των μνημονίων, χωρίς καν να επισημαίνουν τις παραπάνω τεράστιες διαφορές μεταξύ τους, εύλογα εξοργιζόμαστε καταλαβαίνοντας το αυτονόητο: το ότι υπηρετούν κάποιο κόμμα και όχι την αλήθεια, για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν. Ένα δε από αυτά που γράφτηκε το 2017 έχει τον ανόητο τίτλο «Και όμως δεν φταίνε τα Μνημόνια, αλλά το κεφάλι μας!» (πηγή) – χωρίς να εξειδικεύει πως δεν πρόκειται για τα δικά μας κεφάλια, αλλά για το δικό του που δεν είναι άδειο, αλλά απλά εξυπηρετεί κάποιο κόμμα (εν προκειμένω αυτό που διέπραξε το μεγαλύτερο έγκλημα, το PSI, σε ολόκληρη τη μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας: τη ΝΔ). Στην εισαγωγή του δε γράφει τα εξής:

«Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους των τελευταίων ετών που παραμένει ισχυρός παρά τα περίπου δέκα χρόνια, που εισήλθαμε σε καθεστώς ύφεσης, είναι ότι η λιτότητα, που βιώνει σκληρά ο ελληνικός λαός, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων. Δηλαδή έχουμε πιστέψει ότι αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια δεν θα υπήρχε και λιτότητα, δεν θα είχαν μειωθεί οι συντάξεις, δεν θα είχαν γίνει απολύσεις, δεν θα είχαν κλείσει επιχειρήσεις, δεν θα είχαν βιώσει οι πολίτες φτώχεια κι εξαθλίωση. Αυτό είναι ψευδές. Αλλά σχεδόν κανείς, ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος τολμά να το πει. Αντίθετα, παραμένει δυνατή η αντίληψη ότι αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, που επιβάλλουν οι «κακοί» ξένοι δανειστές, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας, στην οικονομία και την κοινωνία μας.

Αυτό φυσικά δεν ισχύει. Όπως έχω πει κατ’ επανάληψη, τα μνημόνια δεν προκάλεσαν την πτώχευση της Ελλάδας. Αλλά οι αλόγιστες οικονομικές πολιτικές της συνεχούς δημοσιονομικής επέκτασης με δανεικά, που ακολούθησαν δυστυχώς όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες, ιδίως από το 1981. Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010. Στην πραγματικότητα είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα. Αλλά το 2010 το αντιληφθήκαμε. Και τότε προστρέξαμε στους «κακούς» δανειστές και στα μνημόνια για να αποφύγουμε και την τυπική, άτακτη χρεοκοπία, που θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή, σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια κι εξαθλίωση ακόμα περισσότερους πολίτες αυτής της ταλαιπωρημένης, σκληρά δοκιμαζόμενης τα τελευταία χρόνια χώρας.

Τα μνημόνια ήταν μέρος της θεραπείας από τον καρκίνο, που ήταν η χρεοκοπία, λόγω υπερβολικού δανεισμού, αλόγιστης δημοσιονομικής επέκτασης, με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, υπερβολικούς διορισμούς στο Δημόσιο, παχυλές αμοιβές, που δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε ως οικονομία. Αλλά και λόγω της εγκατάλειψης της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Επί σειράν ετών δυστυχώς η Ελλάδα μετετράπη σε μια χώρα όπου επικρατούσαν πλήρως ο κρατισμός κι ο λαϊκισμός, χάρις στα δανεικά, που κακώς δίνονταν ασυλλόγιστα και χρησιμοποιούνταν όχι για την ανάπτυξη μιας υγιούς, επιχειρηματικής, παραγωγικής οικονομίας παρά μόνον για την αύξηση της κατανάλωσης. Το καταναλωτικό πρότυπο με δανεικά κατέστρεψε την Ελλάδα, όχι τα Μνημόνια. Κι αν αυτό ακόμα αρνούμαστε να το συνειδητοποιήσουμε, τότε ποτέ δεν πρόκειται να βγούμε από τον φαύλο κύκλο, από τη δίνη, που χρόνο με τον χρόνο μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο στην άβυσσο».

Διαβάζοντας κανείς την παραπάνω «ανάλυση» του συμπαθέστατου κατά τα άλλα δημοσιογράφου που όμως έχει το θράσος να κρίνει χωρίς να έχει την παραμικρή γνώση οικονομίας, ούτε καν των οικονομικών μεγεθών της Ελλάδας το 2009, συμπαρασύροντας τους ανθρώπους που τον διαβάζουν, κυριολεκτικά δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει.

Από το ότι η Ελλάδα το 2008 είχε δημόσιο χρέος στο 108% του ΑΕΠ της και σήμερα στο 190%, με τη «θεραπεία» των μνημονίων; Από το ότι ακόμη και το 2010 είχε το μικρότερο συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, με κόκκινο κάτω του 20% του ΑΕΠ, ενώ το σημερινό έχει εκτοξευθεί πάνω από το 130%; Από το ότι άλλο υπερχρέωση και άλλο χρεοκοπία, ενώ η χρεοκοπία προκλήθηκε ξεκάθαρα το 2012 με το PSI;

Από το ότι οι Έλληνες δεν έζησαν ποτέ επάνω από τις δυνατότητες τους, επειδή ήταν αδύνατον; (ανάλυση). Από το ότι το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μας ήταν πλασματικό (άρθρο), ενώ αυτό του προϋπολογισμού διογκώθηκε τεχνητά από την ΕΛΣΤΑΤ, σε μία εποχή που τα ελλείμματα πολλών άλλων κρατών είχαν υπερβεί το 10% του ΑΕΠ λόγω της αμερικανικής κρίσης; Από το ότι τα μνημόνια ήταν τεκμηριωμένα ένα έγκλημα εκ προμελέτης, όπως έχει αποδειχθεί από δεκάδες διεθνείς αναλύσεις; (πηγή).

Από το ότι μνημόνια δεν σημαίνουν μόνο μέτρα λιτότητας αλλά, κυρίως, λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές; Από το ότι μία επιχείρηση που ξεπουλάει τα πάγια της είναι αδύνατον ποτέ να ξεχρεώσει τους δανειστές της; Από το ότι η διαφθορά της Γερμανίας ή άλλων χωρών είναι πολύ μεγαλύτερη, χωρίς όμως να τις έχει οδηγήσει στη χρεοκοπία; Από το ότι τα μνημόνια μας έχουν ήδη κοστίσει πάνω από 1 τρις €, έχοντας μετατρέψει τους Έλληνες σε σκλάβους χρέους;

Από το ότι οι δανειστές ενδιαφέρονται μόνο για την υφαρπαγή της χώρας μας και καθόλου για την εξυγίανση της οικονομίας μας, πόσο μάλλον για τους Έλληνες, με τα εισπρακτικά και μόνο μέτρα που επιβάλλουν; Από το ότι τα μνημόνια που σημαίνουν επίσης υπερβολική φορολόγηση αναγκάζουν τους πιο παραγωγικούς Έλληνες να εγκαταλείπουν την Ελλάδα, αντικαθιστάμενοι σταδιακά από φθηνούς μετανάστες που θα αλλοιώσουν την κοινωνική δομή της Ελλάδας, για να ελέγχεται καλύτερα από τους αποικιοκράτες; Από το ότι δεν αυξάνεται ποτέ το ΑΕΠ, όταν μειώνεται ραγδαία ο πληθυσμός; Από το ότι η κατανάλωση δεν αποτελεί μόνο στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέγεθος του ΑΕΠ, αλλά σε ολόκληρη τη Δύση;

Από το ότι η Γερμανία που υιοθέτησε ύπουλα την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα και το μισθολογικό dumping ήδη από το 2000, έχει καταστρέψει την ανταγωνιστικότητα πολλών οικονομιών της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Ιταλίας ή της Μ. Βρετανίας και όχι μόνο της Ελλάδας; Από το ότι η χώρα μας δεν είχε ποτέ πρόβλημα τραπεζών, ούτε φούσκες ακινήτων όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία; Από το ότι το PSI οδήγησε τις τράπεζες στη χρεοκοπία;

Από το ότι τα 60 δις € που αφαίρεσαν από το ΑΕΠ μας (κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ σε μία χώρα εν καιρώ ειρήνης) μείωσαν τα έσοδα του δημοσίου μας κατά ετήσια 18 δις € ή 6 ετήσια ΕΝΦΙΑ, κατέστρεψαν το ασφαλιστικό μας σύστημα και οδήγησαν στη χρεοκοπία εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις; Πόσες «παχυλές» συντάξεις είναι αυτά τα 18 δις €; Ποια επιχείρηση αλήθεια μπορεί να επιβιώσει όταν της αφαιρεθεί το 25% του τζίρου της και υποχρεωθεί επί πλέον να πουλήσει όλα της τα μηχανήματα; Τι νόημα έχει αυτό το συνεχές αυτομαστίγωμα; Πότε ωφελήθηκε μία χώρα από κάτι τέτοιο;

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά πως η οικονομία μας δεν είχε προβλήματα κρατισμού, κακού συνδικαλισμού, γραφειοκρατίας, υψηλών και πρόωρων συντάξεων κλπ. – αλλά πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, έχοντας καταδικαστεί από τις κυβερνήσεις της που επέτρεψαν στους ξένους ληστές να κάνουν ότι θέλουν, απλά και μόνο για να μη χάσουν τα οφέλη της εξουσίας. 

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται ποτέ να μας βοηθήσει κανένας, όσον αφορά την επίλυση των προβλημάτων μας, εάν δεν το κάνουμε μόνοι μας – πριν από όλα διώχνοντας όλους αυτούς που λυμαίνονται την πατρίδα μας, δρομολογώντας ήδη το διαμελισμό της μέσω της Μακεδονίας. Όσο όμως υπάρχουν αυτοί οι δημοσιογράφου που παραπληροφορούν τους Έλληνες, ακούσια ή εκούσια, δεν υπάρχει καμία ελπίδα υγιούς αντίδρασης των Πολιτών – οπότε καμία θετική προοπτική για το μέλλον μας.

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή : https://analyst.gr